Het staafje trilt in mijn hand

Het is bijna middernacht, ik lig al een uur in bed. De injecties, de eendenbekken, de vaginale pillen, het lijkt allemaal vervelend maar eigenlijk stelt het weinig voor in vergelijking tot de wachtweken. Na de inseminatie kunnen we niets anders doen dan twee weken lang hopen dat de bevruchting gelukt is. Veertien dagen waarin je kunt nadenken over de mogelijke uitkomst. Veertien nachten waarin je kunt woelen in bed. En nu is het bijna zover. Morgenochtend zal ik een zwangerschapstest doen om een einde te maken aan al ons gepieker. Het is een bizar idee dat de wereld er morgen ineens heel anders uit zal zien: intens verdriet óf intense blijdschap. Niets daar tussenin.
Het idee dat onze wens in vervulling zal gaan lijkt nog zo ver weg. Alle teleurstellingen in de afgelopen maanden hebben onze hoopvolle gevoelens steeds een beetje meer af laten sterven. Ik krijg regelmatig ongevraagde adviezen vanuit mijn omgeving waar ik niet op zit te wachten en die me doen twijfelen aan mezelf. De term ‘tips voor zwanger worden’ staat veelvuldig genoemd in mijn zoekgeschiedenis, tegen beter weten in. Ik heb inmiddels drie maanden geen druppel alcohol genuttigd en ik let op alles wat ik doe op een dag. Kan ik een heet bad nemen? Draag ik te strakke broeken? Kan ik wel die ene kop koffie drinken? Mijn hoofd gaat alle kanten op. Uiteindelijk val ik in slaap.

Rond 08:00uur word ik wakker. Ik heb twee keer gedroomd dat ik een zwangerschapstest wilde doen die niet lukte. De ene keer was ik onderdelen van de test kwijt en de andere keer kwam er steeds iemand de ruimte binnen. Na een uur gestaard te hebben naar het plafond sleep ik mezelf naar de badkamer. Het staafje trilt in mijn hand. Allerlei negatieve en positieve gedachtes schieten door mijn hoofd. Ik durf niet te kijken naar de display. Mijn vriend roept me vanuit de slaapkamer en vraagt of alles oké is. Ik antwoord pas een minuut later, als ik zie dat er maar één streepje is verschenen. Niet zwanger. Het gonst door mijn hoofd.
Als mijn vriend me in zijn armen sluit, komen de tranen alsnog. Ze overvallen me en het lukt me niet om het te stoppen. Minutenlang liggen we naast elkaar, zonder een woord te zeggen. Er valt ook niets te zeggen. Ik probeer de gedachtes weg te drukken die in mijn hoofd opkomen. Moet ik morgen nog een test doen? Misschien is het zwangerschapshormoon nog te laag? Is de test wel betrouwbaar? Hoop is een gekmakende emotie en tegelijkertijd houdt het je op de been.

Na enige tijd, waarvan ik niet weet hoelang dit is, beweegt mijn vriend zich naar de badkamer. De werkdag begint en zijn masker ligt klaar. Terwijl hij onder de douche staat word ik gebeld. Ik ken het nummer niet dus ik neem op zonder iets te zeggen. ‘Met Wendy’ klinkt de stem aan de andere kant. ‘Ik ben op zoek naar Joost’ gaat ze verder. Ik geef aan dat Joost mag weten wie Joost is. Het blijft stil aan de andere kant. Ik weet nog steeds niet waar dit gesprek naartoe gaat. ‘Ik ben zojuist aangereden’ zegt ze. Eindelijk kan ik de verwardheid in haar stem verklaren. ‘En hij heeft me dit nummer gegeven’. Ik zucht. ‘Het spijt me, ik denk dat hij niet eerlijk is geweest’. Hoewel mijn stem vlak klinkt heb ik met haar te doen. Ze gooit er wat scheldwoorden uit tot haar stem breekt. Ik wil haar lieve woorden toespreken en overleggen wat ze eventueel zou kunnen doen, maar ik heb er geen kracht voor.
Nadat het gesprek is geëindigd voel ik me lichter. Het medelijden met mezelf is nu verschoven naar Wendy. Een persoon die ik niet ken en nooit zal kennen. Gedurende de dag denk ik aan haar. Het helpt me om de dag door te komen.