Er was een vruchtzakje te zien, maar geen embryo.

De twee steepjes werden met de dag donkerder en donkerder. Ik kon het niet geloven, wonder boven wonder was het met de juiste dosering raak. Mijn partner wist niet wat hij zag toen ik met alle testen aan kwam lopen. Er ging zoveel door me heen, opluchting, blijdschap, angst en alles daartussen in. Had het ziekenhuis gebeld om het nieuws te vertellen en een afspraak in te plannenvoor onze eerste echo.
5 weken later zaten we in de auto naar het ziekenhuis. Al dagen voelde ik mij onrustig bang wat het niet goed zou zitten en sprak dit uit naar mijn partner. Bij de echo was de gynaecoloog erg stil. Er was een mooi vruchtzakje te zien, maar ze twijfelde of ze het embryo zag. Ik zie aan de blink van partner dat het niet goed is. 

Ergens heb ik het aangevoeld, hier kwam dan ook het onrustige gevoel van de afgelopen dagen vandaan. De gynaecoloog wilde over één week nog eens kijken. Helaas mocht het niet zo zijn en kwamen het was niet voorlevens vatbaar. Ik moest met pijn in mijn hart de zwangerschap doormiddel van vaginale tabletten afbreken..

Het verdriet en de pijn die daarbij kwamen kijken kan ik met geen woord omschrijven. Waarom overkomt ons dit? Drie weken later moest ik terug komen om bloed te prikken en een echo te laten maken om te kijken of alles weg was. We kregen de keuze om een pauze in te lassen of om door te gaan. We kozen voor het laatste.

Bijna niemand wist van onze situatie, wat het vanaf dat moment extra zwaar maakte.

Lees het vervolg in mijn volgende blog 🤍