Bao bun

Wanneer we naar binnen stappen glimt een gigantisch apparaat ons tegemoet. Daaronder staat een stoel, of eigenlijk is het meer een tafel met blauwe leren kussens erop. De beugels waar mijn benen zich over vijf minuten zullen bevinden, herken ik meteen. Ik zie dat mijn vriend lichtelijk zenuwachtig wordt van dit gevaarte en ik ben zelf ook best onder de indruk. De assistente begeleidt mij naar de tafel. ‘De gynaecoloog is onderweg hoor, ze komt eraan.’ Ik pers er een glimlach uit. Mijn aandacht is vooral gericht op het verrijdbare wagentje naast me. Er liggen attributen op waardoor mijn zenuwen niet bepaald bedaren. Voorafgaand aan dit onderzoek heb ik geprobeerd niet te veel informatie in te winnen. Ik weet dat het HSG-onderzoek plaatsvindt om te zien of mijn eileiders mogelijk verstopt zijn en ik weet vooral dat het geen pretje is. Bij dat laatste wil ik niet te veel stilstaan omdat het hoe dan ook moet gebeuren.

Na vijf lange minuten komt de gynaecoloog binnen. ‘Sorry, ik heb even een dropje in mijn mond’. Mijn vriend neemt een defensieve houding aan. Ik probeer de situatie te sussen. ‘Prima hoor, neem uw tijd’ hoor ik mezelf zeggen op een veel te empathische toon.
‘We gaan zo meteen het onderzoek doen, maar daar kunt u niet bijzijn’. De strenge blik die ze mijn vriend toewerpt matcht niet helemaal met het gesmak dat uit haar mond komt. Voordat we kunnen protesteren, begint ze met een aantal vragen waaruit blijkt dat ze mijn dossier niet heeft doorgenomen. Mijn vertrouwen is inmiddels gedaald tot een dieptepunt. Ik zie mijn vriend de kamer verlaten met een zorgelijke blik op zijn gezicht. ‘Ik ben hier’ probeert hij nog. Maar dat wist ik natuurlijk al.

Ik moet gaan liggen met mijn benen in de beugels. Op het scherm zie ik mijn nietsvermoedende baarmoeder vredig liggen. Het doet me denken aan het bao bun broodje dat ik gisteren gegeten heb. ‘Komtie’ zegt ze. Ik weet niet precies wat er komt en ik durf het eigenlijk ook niet te vragen. Binnen enkele seconden schiet er een helse pijn door mijn lijf. Alles in mijn buik lijkt samen te trekken en ik hoor mezelf een scheldwoord roepen wat ik niet eerder in het openbaar heb laten horen. Mijn natuurlijk reactie is om ineen te duiken maar de beugels herinneren me eraan dat dit niet handig is. De pijn houdt aan en lijkt alleen maar erger te worden. Mijn lijf kronkelt over de tafel als een slang die zojuist is neergestoken. Ik houd mijn handen voor mijn ogen en merk dat ik huil. ‘Handen op je buik!’ roept ze. Ik twijfel of ik dit drop-etende kreng wil wegschoppen, maar bedenk me op hetzelfde moment dat ik dit dan nog een keer moet doen. Het lijkt een eeuwigheid te duren. ‘Nog 2 cc, we zijn er bijna’. Ik kijk op het scherm en zie mijn baarmoeder letterlijk heen en weer schudden. Ik besef me dat ik eigenlijk helemaal niet wil weten wat daar beneden allemaal gaande is, dus ik wend mijn blik af. Tijdens het schelden probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat deze pijn niet eeuwig is. ‘Ademen! ADEMEN!’ roept ze hard. Ik adem zo overdreven mogelijk en kijk door mijn benen naar de gynaecoloog. In een flits lijkt het alsof ik aan het bevallen ben en ik vraag me af waarom ik dit ook alweer wilde.
Dan ineens vloeit de pijn weg, alsof het er nooit is geweest. ‘Het zit erop, je hebt het goed gedaan.’ Ik vraag mezelf af wat dit betekent en hoeveel hiervan waar is. Nog voordat ik de tijd heb gekregen om rechtop te gaan zitten, gaat ze verder. ‘Heb je meegekeken op het scherm?’. Wat denk je zelf, trut. ‘Nee sorry’ antwoord ik gecensureerd. ‘Ik heb het jodium ingebracht, je eierstokken zijn doorgankelijk, ik zie geen bijzonderheden.’ Kordaat gooit ze haar latex handschoenen in de daarvoor bestemde afvalbak. Lichtelijk versuft kijk ik haar aan. De woorden dringen niet echt tot me door. ‘Dus ik hoef geen buikoperatie?’ is het enige wat ik nog kan uitbrengen. ‘Nee dat hoeft niet’. Ze verlaat de kamer.
Vanachter een scherm komt er een jongen naar me toe gelopen. De kleur van zijn gezicht matcht met de kleur van zijn witte jas. ‘Hiermee kunt u het jodium opvangen’. Hij overhandigt me een aantal tissues. ‘Gaat het een beetje?’ zegt hij zacht. ‘Niet echt’ antwoord ik.

Ik zie mijn vriend de kamer binnenstappen, ook bij hem is alle kleur uit zijn gezicht verdwenen. Blijkbaar zijn het geen geluidsdichte wanden. Hij steekt zijn duim twijfelachtig omhoog maar doet deze al snel weer naar beneden als ik hem aankijk. Ik strompel zo snel mogelijk de kamer uit. Op de gang stort ik in elkaar. ‘Het is achter de rug, dit hoeft nooit meer’. Ik weet niet of hij dit tegen mij zegt of tegen zichzelf, maar ik hoop dat hij gelijk heeft.