Bevallen in de trein: “Ik voelde mijn lijf zich langzaam overgeven aan het moment”

Maar plots begon het. Een stekende pijn in mijn onderbuik. Het was niet zo erg, maar ik merkte dat het niet weg wilde gaan. Eerst dacht ik dat het gewoon wat harde buiken waren, niets om me zorgen over te maken. Maar naarmate de tijd verstreek, werd de pijn heviger. De steken kwamen sneller en regelmatiger. Mijn hart sloeg een slag over. Dit was geen oefenweeën, dit was *echt*. Het was veel te vroeg. Mijn baby was pas 34 weken in mijn buik. Dit kon niet gebeuren.

In de chaos die zich in mijn hoofd afspeelde, belde ik snel mijn partner. Mijn stem trilde, ik voelde mijn ademhaling versnellen. “Het begint,” zei ik. “Ik denk dat ik niet op tijd naar het ziekenhuis ga halen.” Ik voelde me niet in staat om verder te denken dan de pijn die elke minuut erger werd. De trein stopte bij een station, en ik besloot eruit te stappen. Maar zodra ik mijn voeten op de grond zette, kon ik niet verder. De pijn was ondraaglijk, de weeën kwamen snel achter elkaar. Ik begreep ineens dat mijn lichaam geen tijd meer had om rustig te wachten.

Gelukkig was er een vrouw naast me die meteen merkte dat er iets niet klopte. “Kan ik je helpen?” vroeg ze, en toen ik knikte, belde ze onmiddellijk een taxi. Ik kon haar niet genoeg bedanken. Terwijl we naar buiten liepen, voelde ik een enorme druk in mijn onderbuik. Het leek alsof mijn lichaam niet meer luisterde naar mijn geest. Mijn baby wilde komen, en het voelde alsof ze niet zou wachten.

In de taxi werd het steeds erger. De weeën kwamen nu in een razend tempo. Ik wist dat ik het ziekenhuis niet zou halen. De rit voelde als een eeuwigheid, elke hobbel in de straat leek de pijn te verergeren. Ik had het gevoel dat ik niet meer in controle was. Mijn ademhaling ging snel, en ik probeerde mezelf rustig te houden, maar de angst sloeg toe. Wat als de baby te vroeg zou komen? Wat als er complicaties waren? Ik voelde dat ze dichterbij kwam, maar ze was nog niet helemaal klaar. Zou ze het redden?

Toen we eindelijk bij het ziekenhuis aankwamen, werd ik direct naar binnen geholpen. Het medische team had gelukkig alles klaarstaan. Ik voelde mijn lijf zich langzaam overgeven aan het moment. Ze waren zo snel, zo professioneel, en dat gaf me wat rust. Maar de paniek was er nog steeds, vooral omdat de baby nog zes weken te vroeg was.

De bevalling ging snel. Te snel voor mijn gevoel. In een flits was ik overgebracht naar de verloskamer en kreeg ik de nodige pijnbestrijding. Maar de baby wilde niet wachten. Het voelde alsof mijn lichaam zijn eigen tempo had. Het was een kwestie van minuten voordat mijn dochter daar was, klein maar sterk. De verloskundige legde haar onmiddellijk op mijn borst. Ze was nog klein, maar ze ademde zelfstandig en was verrassend alert. “Het gaat goed,” zei de arts tegen me. Ik voelde tranen over mijn wangen rollen van opluchting.

Mijn dochter werd naar de neonatologie-afdeling gebracht voor de nodige zorg. Ze had wat hulp nodig bij haar ademhaling en voeding, maar het belangrijkste was dat ze het redde. Ze was te vroeg, maar haar wil om te leven was groter dan alles. En voor mij was dat alles wat ik nodig had om te weten dat alles goed zou komen.

Wat ik die ochtend niet had kunnen bedenken, was dat een treinrit naar mijn werk zou eindigen in een onverwachte bevalling. Het was intens, chaotisch, en de angst was groot, maar uiteindelijk was mijn dochter gezond en sterk. Ze had haar eigen plannen, en het leven besloot dat ze wat eerder zou komen. Maar ik ben dankbaar dat alles goed afliep en dat we het ziekenhuis op tijd haalden, ondanks de chaos.