Jasmina Borgeld: “Kerst zonder glitter en kerstballen”

Ik merk het elk jaar weer in de week voor de kerstvakantie. Terwijl de juffen nog druk bezig zijn met het ophangen van slingers, de school ruikt naar kaneel en glitters overal opduiken, begint Farah al langzaam te veranderen in een wandelende bal vol prikkels.

Thuis vieren we geen kerst, geen Sinterklaas, en toch lijkt de spanning van die feestdagen haar altijd te vinden. De drukte, de liedjes, de optredens, Sinterklaas die op school komt, het kerstdiner, het is alsof de hele maand december een groot toneelstuk is waar ze niet voor gekozen heeft, maar waarin ze wel moet meespelen. Aan de ene kant vindt ze het allemaal superleuk, maar aan de andere kant zorgt het ook weer voor slapeloze nachten, driftbuien en tranen. Ze vindt het gewoon allemaal best veel. En eerlijk? Ik voel met haar mee.

Want december is ook intens, zeker voor kinderen. Zelfs zonder boom in de woonkamer of pakjesavond op de kalender zit de magie en de chaos overal. Kinderen raken overprikkeld, ouders raken oververmoeid en de decemberdrukte lijkt elk jaar iets vroeger te beginnen.

“Ik weet dat sommigen het overdreven vinden. Dat ze denken: moet dat nou, elk jaar weg met kerst?”

Bij mijn schoonfamilie wordt wel kerst gevierd. De eerste jaren voelden die dagen een beetje als een verplicht nummer. Niet omdat ik hun gezelschap niet waardeer, maar omdat het voor ons gewoon niet past. Er werd ooit tegen me gezegd:
“Maar het gaat niet om kerst vieren, het gaat om samen zijn.”
En dat begrijp ik, echt. Soms voel ik me ook schuldig tegenover de kinderen, want de nichtjes en neefjes komen natuurlijk ook allemaal bij elkaar en krijgen cadeautjes. Maar voor mij voelt dat anders.

Ik heb geen kerst nodig om samen te zijn met de mensen van wie ik houd. Daar heb ik nog 363 andere dagen per jaar voor. Als er iets is waar wij niet van houden, dan zijn het verplichtingen.

Twee jaar geleden was ik zwanger, ziek en misselijk. Het idee van feestgedruis en diners maakte me al moe nog voor het begonnen was. We besloten dat jaar thuis te blijven. Geen plannen, geen visite, geen ingewikkeld gedoe. We bleven gewoon met z’n drieën in pyjama de hele dag. We bestelden eten, keken films en deden precies waar we zin in hadden. Niks moest. Niks was verplicht. En dat voelde zo goed. Het was misschien de minst feestelijke kerst ooit, maar ook de meest ontspannen. Het huis was gevuld met rust in plaats van drukte, met stilte in plaats van gepraat en met warmte zonder poespas.

Vorig jaar deden we het anders. Toen zaten we in Tunesië.

Kerst in de zon, iets wat ik vroeger nooit had kunnen bedenken, maar wat achteraf een van onze beste beslissingen was. Er was een uitgebreid kerstdiner in gala in het hotel, een veel te slanke bruine kerstman die kinderen blij probeerde te maken, en wij zaten buiten met blote voeten in het zand. Farah straalde, Zayn was relaxed en Jerry en ik keken elkaar aan met dat stille besef: zo hoort het te zijn. Geen stress, geen verwachtingen, geen “je hoort hier of daar te zijn”. Gewoon wij. Samen. In de zon.

De kinderen waren ontspannen, wij waren ontspannen en voor het eerst in jaren voelde het alsof we echt uitgerust aan het nieuwe jaar begonnen. Niet met een hoofd vol verplichtingen, maar met een hart vol herinneringen.

Ook dit jaar trekken we er weer op uit. Onze neef en zijn gezin logeren in ons huis, net als vorig jaar, en wij vliegen opnieuw de zon tegemoet. Want we hebben geleerd dat kerst niet draait om waar je bent, maar met wie en hoe. Voor ons is dat niet aan een tafel vol eten en verplichte gezelligheid, maar op een plek waar de dagen warm zijn, de tijd vertraagt en niemand aan je vraagt waarom je de kerstboom niet hebt staan. En weet je, het is ook gewoon ons feest niet.

Ik weet dat sommigen dat overdreven vinden. Dat ze denken: moet dat nou, elk jaar weg met kerst? Maar voor ons is het geen luxe, het is een keuze. Een keuze om te leven op een manier die bij ons past. We hebben geen geldboom in de tuin staan, nee. Ik heb er wel een gepoot hoor, maar hij weigert al jaren vruchten te dragen, dus we doen het creatief. Ik speur maanden van tevoren naar vliegtickets, check kortingssites voor dagjes uit en plan slim.

“Vier het leven op jouw manier, of dat nu in de zon is, in de sneeuw of gewoon op de bank in je pyjama”

Voor mij gaat het niet om kerstbomen of lichtjes, maar om het gevoel van rust, van samenzijn zonder verwachtingen. De wereld draait vaak om uiterlijkheden, om plaatjes die perfect lijken, maar geluk zit niet in decoratie of diners. Geluk zit in eenvoud.

In de dagen waarop niets moet, maar alles mag.

Als ik terugkijk op dit jaar, voel ik vooral dankbaarheid. Het was niet altijd makkelijk, maar het was mooi. Een jaar vol herinneringen, kleine overwinningen en momenten waarop ik dacht: dit is het echte leven. We hebben gelachen, gereisd, gehuild, geknuffeld en vooral geleerd om te kiezen voor wat echt belangrijk is.

En misschien is dat wel mijn boodschap aan het einde van dit jaar: laat los wat niet goed voelt. Stop met dingen doen omdat het “hoort”. Zeg wat vaker nee tegen verplichtingen en ja tegen rust. Kies voor herinneringen in plaats van verwachtingen.

Vier het leven op jouw manier, of dat nu in de zon is, in de sneeuw of gewoon op de bank in je pyjama.

Ik wil deze laatste column van het jaar afsluiten met een oprecht dankjewel.
Dankjewel aan iedereen die mijn columns leest, deelt en zich erin herkent.
Aan alle moeders die me schrijven dat ze huilend of lachend mijn verhalen lezen, omdat ze zich eindelijk begrepen voelen.
Dankjewel dat jullie er zijn. Dat jullie tijd maken om mijn woorden te lezen in een wereld die nooit stil lijkt te staan.

Voor mij is dit geen afscheid van 2025, maar even een diepe ademhaling. Een moment van stilstaan, voor we weer doorgaan. Want volgend jaar gaan we weer verder met leven, lachen en herinneringen maken.
Of dat nu in de woestijn is, in de tuin van mijn zusje of gewoon thuis met een pizza die we via thuisbezorgd.nl hebben besteld. Het maakt niet uit. Zolang het maar echt is.
Zolang het maar samen is.

Fijne feestdagen, lieve allemaal.
En een nieuw jaar vol zon, letterlijk of figuurlijk.

Veel liefs,
Jasmina

Lees ook

Jasmina Borgeld: “Geen geldboom, wel een passie voor herinneringen maken”

Lees ook

Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”

Mijn naam is Jasmina. Na jaren vol teleurstellingen, tranen, hoop en vruchtbaarheidsproblemen werd ik eindelijk moeder. En geloof me: toen ik dat eerste kleine mensje in mijn armen hield, voelde het alsof ik de jackpot had gewonnen. Inmiddels heb ik er twee rondrennen, mijn eigen ondeugende bengels, en die zorgen ervoor dat het leven nooit saai is (lees: ik ben continu moe, maar zo gelukkig).
Ik ben contentcreator, chronisch ziek (astma en diabetes type 1) en verslaafd aan reizen. Juist omdat ik weet hoe kwetsbaar het leven kan zijn, leef ik met de dag en probeer ik zoveel mogelijk herinneringen te maken. Mijn doel? Elke schoolvakantie met de kinderen iets moois beleven, of dat nou in een jabra in Dubai is of gewoon bij mijn zusje in de tuin aan de andere kant van het land.
Op mijn socials vind je geen picture perfect plaatjes, maar eerlijke verhalen met een dikke knipoog en een flinke scheut humor. Want laten we eerlijk zijn: het moederschap is fantastisch, maar zonder humor zouden we het allemaal niet overleven. Wil je meer over mij weten? Volg me dan op Instagram.

Liefs,
Jasmina