Beeld: Canva
Jasmina Borgeld: “De onzichtbare vermoeidheid van moeders”
Een tijdje geleden plaatste ik een reel op Instagram. Ik had ergens gelezen dat moeders met jonge kinderen gemiddeld maar één uur of minder tijd voor zichzelf hebben per dag. Ik deelde het om andere moeders een hart onder de riem te steken, niet om medelijden te vragen. Gewoon omdat ik weet hoe het voelt om continu “aan” te staan, dag en nacht, zonder pauzeknop.
Maar wat er toen gebeurde, had ik niet zien aankomen. De reel ging viraal!
Niet omdat mensen zich erin herkenden, maar omdat een hele club gefrustreerde mensen met te veel vrije tijd, vooral vrouwen van een zekere leeftijd, blijkbaar hun middagkoffie wilde kruiden met wat commentaar. Ze stormden mijn tijdlijn binnen met meningen die druipten van oordeel. Alsof de appie de azijn in de bonus had.
De oma-maffia was wakker geworden
De reacties stroomden binnen: dat ik een jankerd was. Dat mensen medelijden hadden met mijn kinderen. Dat ik beter nooit moeder had kunnen “nemen”.
Uhhh… Kinderen neem je niet. Kinderen krijg je… Of niet…
En dat kan ik weten, na een jarenlang fertiliteitstraject vol hoop, verdriet en verlies.
Een ander schreef: “Je moet blij zijn dat je gezonde kinderen hebt, sommige moeders hebben gehandicapte kinderen.” Alsof dankbaar zijn en moe zijn elkaar uitsluiten.
En natuurlijk: “Wat een nietsnut die man van je, dat hij niks uitvoert.” Laat me je vertellen: mijn man doet alles voor en met onze kinderen. Hij is de liefste vader die ik me kan wensen. We zijn 1 team en doen het samen… en JA, hij is soms ook moe… maar dat was de essentie niet van deze reel. Nu waarom mensen dachten dat ze mijn man ineens kenden, geen idee!
Maar goed, het internet oordeelt sneller dan het nadenkt. De azijn was blijkbaar in de aanbieding en ik kreeg gratis bijvulling.
Ik ben moe. Doodmoe.
En ja, ik ben moe. Doodmoe. Niet alleen omdat ik een chronisch zieke moeder ben, maar omdat mijn kinderen simpelweg niet goed slapen. Als ze wakker zijn, zijn ze ook meteen áán en als ze eindelijk in slaap vallen, duurt het nooit lang voordat de eerste weer wakker wordt. Er zijn nachten dat ik het moet doen met een paar uurtjes slaap en overdag gewoon functioneer alsof ik acht uur heb geslapen. En dat doe ik niet omdat ik een medaille wil, maar omdat ik moeder ben.
Je blijft doorgaan. Altijd. Ook als je lichaam schreeuwt om rust, ook als je hoofd overloopt, ook als je hart het even niet meer weet.
“Ik wil niet meedoen aan dat toneelstuk van perfecte moeders met smetteloze huizen, kinderen in matchende outfits en een glimlach die 24/7 stand-by staat”
Moeder zijn is geen wedstrijd
Wat me nog het meest raakt, is hoe snel vrouwen elkaar veroordelen en online helemaal afmaken, vaak met anonieme accounts. In plaats van steun en herkenning krijg je steken onder water. Zolang je alleen de vrolijke kant laat zien, vinden mensen je “inspirerend”.
Maar zodra je eerlijk bent, ben je een zeur.
Ik weiger om alleen maar de rozengeur en maneschijn te delen. Mijn content is echt, mét wallen tot aan mijn knieën, tranen in mijn ogen en soms een glimlach die meer op volhouden lijkt dan op blij zijn.
Ik wil niet meedoen aan dat toneelstuk van perfecte moeders met smetteloze huizen, kinderen in matchende outfits en een glimlach die 24/7 stand-by staat. Moederschap is prachtig, maar het is óók rauw, intens en soms gewoon loodzwaar.
Eerlijk is geen klagen
Mensen verwarren eerlijkheid vaak met klagen. Maar eerlijk zijn is juist dapper.
Eerlijkheid maakt het leven lichter, niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen.
Ik schrijf en deel wat ik voel, omdat ik wéét dat er moeders zijn die ’s nachts op de rand van hun bed zitten, uitgeput, met een kind op hun arm, en denken: waarom kan ik dit niet aan? Voor hen wil ik een stem zijn die zegt: je bent niet gek. Je bent niet zwak.
Je bent gewoon mens.
Want laten we eerlijk zijn, niemand heeft dit moederschap volledig onder controle. De perfecte moeder bestaat niet, dus waarom zou jij denken dat het beter doet dan een ander. Niet de moeder met drie kinderen die het “allemaal zo goed doet”. Niet de moeder met het perfecte Instagram-account. En NEE, ik ook niet.
Moe, maar dankbaar
Ik ben moe, maar ik ben niet ondankbaar. Ik ben uitgeput, maar ik ben niet ongelukkig.
Elke nacht dat ik wéér wakker word van een kind dat huilt, denk ik ook: jij bent het geschenk waar ik ooit zo hard voor vocht. Jij bent mijn reden om op te staan, zelfs als alles pijn doet.
Dankbaarheid en vermoeidheid kunnen naast elkaar bestaan. Dat is geen teken van zwakte, maar van menselijkheid.
“Je bent niet lui. Je bent geen zeikerd. Je bent gewoon een mens”
Waarom moeten we doen alsof het makkelijk is?
Ik vraag me vaak af waarom we het moederschap mooier moeten maken dan het is.
Alsof het niet “mag” dat het soms te veel is. Alsof eerlijkheid afbreuk doet aan liefde.
Maar dat is onzin. Ik houd van mijn kinderen met alles wat ik heb en juist daarom ben ik soms uitgeput. Omdat ik geef, de hele dag, zonder pauze. Omdat mijn hoofd vol is met zorgen, lijstjes, liefde en verantwoordelijkheid. We hoeven niet altijd sterk te zijn.
Soms is het genoeg om gewoon echt te zijn.
De onzichtbare vermoeidheid
De vermoeidheid van moeders is onzichtbaar. Je ziet het niet op foto’s (of soms misschien wel), maar het zit in de manier waarop ze diep ademhaalt voordat ze de kamer van haar kind binnenloopt. In de manier waarop ze glimlacht, ook al is ze op.
In de manier waarop ze zegt “het gaat goed”, terwijl ze eigenlijk bedoelt: het gaat, maar ik ben moe.
Voor alle moeders die doorgaan
Dus aan alle moeders die dit lezen, de moeders met wallen, rommelige huizen, koude koffie en een hart vol liefde: je doet het goed. Ook als het niet perfect is. Ook als je soms huilt in de badkamer. Ook als je jezelf afvraagt waar die “me-time” gebleven is.
Je bent niet lui. Je bent geen zeikerd. Je bent gewoon een mens en geen robot.
Je hoeft het niet allemaal te kunnen. Je hoeft het niet allemaal te zijn.
Soms is het genoeg om er gewoon te zijn, moe, eerlijk en met liefde in elke vezel van je lijf.
De volgende keer dat iemand (online) roept dat je een jankerd bent, haal dan diep adem en glimlach. Want diezelfde mensen vergeten één ding: moederschap is geen sprookje, maar wel het mooiste, eerlijkste en meest uitputtende avontuur dat er bestaat. En zit je er doorheen en weet je niet waar je met je gevoelens terecht moet, je mag me altijd een berichtje sturen op insta.
Jasmina Borgeld: “Geen geldboom, wel een passie voor herinneringen maken”
Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”
Mijn naam is Jasmina. Na jaren vol teleurstellingen, tranen, hoop en vruchtbaarheidsproblemen werd ik eindelijk moeder. En geloof me: toen ik dat eerste kleine mensje in mijn armen hield, voelde het alsof ik de jackpot had gewonnen. Inmiddels heb ik er twee rondrennen, mijn eigen ondeugende bengels, en die zorgen ervoor dat het leven nooit saai is (lees: ik ben continu moe, maar ó zo gelukkig).
Ik ben contentcreator, chronisch ziek (astma en diabetes type 1) en verslaafd aan reizen. Juist omdat ik weet hoe kwetsbaar het leven kan zijn, leef ik met de dag en probeer ik zoveel mogelijk herinneringen te maken. Mijn doel? Elke schoolvakantie met de kinderen iets moois beleven… of dat nou in een jabra in Dubai is, of gewoon bij mijn zusje in de tuin aan de andere kant van het land.
Op mijn socials vind je geen picture perfect plaatjes, maar eerlijke verhalen met een dikke knipoog en een flinke scheut humor. Want laten we eerlijk zijn: het moederschap is fantastisch, maar zonder humor zouden we het allemaal niet overleven. Wil je meer over mij weten? Volg me dan op instagram.
Liefs,
Jasmina
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Jasmina Borgeld
Columnist
Jasmina is moeder van twee bengels na jarenlang fertiliteitsproblemen, met diabetes type 1, astma en reuma als dagelijkse sidekicks. Ze denkt in mogelijkheden, niet in problemen en dat zie je terug in haar ondernemerschap én moederschap. Verslaafd aan reizen, maar zonder geldboom in de tuin, deelt ze op haar socials hoe je toch herinneringen maakt die blijven plakken. Op haar socials vind je eerlijke mommy content: rauw, herkenbaar en met een flinke scheut humor. Want eerlijk? Het leven is al zwaar genoeg.
