Beeld: Canva
MamaIsa: “Blijdschap & verlies, de lijn is zo dun”
“Ik zou toch juist blij moeten zijn? Deze reactie krijg je ook van sommige mensen die het weten. Het is lief bedoeld, het medeleven, de steun die tussen deze woorden door zweeft. Ze hebben immers het hele traject met deze steun naast je gestaan. Je verhaal, je wens, je twijfels en teleurstellingen aangehoord. Keer op keer opnieuw.
Dus de eerste dagen test ik steeds opnieuw en bij elke test een diepe zucht van opluchting. Elke dag kijk ik naar de foto van het rondje met alle belletjes, het klompje cellen, het eerste plaatje van jou, en vertel ik mezelf erin te geloven. Honderd keer per dag ga ik naar de wc om te checken of ik niet toch ongesteld ben geworden.
Elke avond sta ik onder de douche met mijn handen op mijn buik en smeek ik je te blijven zitten. Ik zing keer op keer een deel van de tekst van Flying Without Wings van Westlife:
They’re so impossible as they may seem
You’ve got to fight for every dream
’Cause who’s to know which one you let go
*Would have made you complete
Well for me it’s waking up beside you
To watch the sun rise on your face
To know that I can say I love you
At any given time or place
It’s little things that only I know
Those are the things that make you mine
And it’s like flying without wings
’Cause you’re my special thing
I’m flying without wings
Ik voel me alleen met het verdriet en mijn schuldgevoel, terwijl ik de blijdschap met iedereen mag delen. Dus praat ik mezelf weer hoop in en probeer ik deze hoop het verdriet te laten overheersen. Misschien gaat het over bij het zien van een kloppend hartje?”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
mamametbevallingstrauma: Ik kon alles nog gewoon bewegen en voelde alle aanrakingen.
Romi over het afscheid van haar zoontje Max: “Klein, prachtig, onmiskenbaar één van ons”
Meike: “Ik ga alsnog dood. Mijn lichaam kan dit niet meer. Dit was het.”