Beeld: Swetlana Spreekt
Sinterklaas op haar manier
Mijn dochter Thera is nu 19, maar cognitief is ze altijd blijven hangen rond de leeftijd van anderhalf jaar. Door haar disharmonisch ontwikkelingsprofiel kan ze sommige dingen opvallend goed – een puzzel van dertig stukjes bijvoorbeeld – maar tegelijkertijd kan ze haar jas niet dichtritsen en zichzelf niet wassen onder de douche. Die combinatie van kunnen en niet kunnen heeft me jarenlang in verwarring gebracht. Want welke leeftijd “hoort” daar dan bij? En wat koop je voor Sinterklaas als je kind niet praat, niet kan aangeven wat ze leuk vindt en snel overprikkeld raakt?
Jarenlang was Sinterklaas voor mij een lastig feest.
Ik liep vaak de paden in de speelgoedwinkels af en belandde steeds weer in de baby- en peuterhoek.
Niet één jaar.
Niet twee.
Maar élk jaar.
En telkens voelde het alsof er iemand een klein stukje van mijn hart brak. Ik liep langs de poppen, het LEGO-schap, spelletjes die voor leeftijd “8 tot 12” waren, en ik wist:
hier kom ik nooit.
Toen Thera acht werd, stond ik nog steeds tussen de rammelaars en voelboekjes en dacht ik: wanneer gaat dit stoppen? Wanneer wordt dit makkelijker? Het antwoord kwam pas veel later. Want het was niet Thera die moest veranderen. Ik was het. Het is gek hoe je als ouder soms probeert vast te houden aan wat “normaal” hoort te zijn.
Ik zette haar schoen.
Ik zong liedjes.
Ik legde uit wat Sinterklaas deed, terwijl ik diep van binnen wist dat ze er waarschijnlijk niets van begreep.
Maar ik wilde het zó graag doen, die gewone dingen. Die dingen die ik wél met haar broertje deed. Hij was twee jaar jonger en zei dan:
“Mama, Thera zingt niet. Dan hoort Sinterklaas haar niet. Straks krijgt ze geen cadeautje.”
En ik glimlachte en stelde hem gerust. Maar nu denk ik: wie hield ik eigenlijk voor de gek? Het antwoord weet ik nu wel. Ik vocht niet tegen haar beperking. Ik vocht tegen mijn levend verlies. Tegen het beeld van hoe het “had moeten zijn”. Tegen alle verwachtingen die ik had opgebouwd voordat ik überhaupt wist wie zij zou worden.
Dit jaar vierde ik met haar afgelopen weekend Sinterklaas in de zorginstelling waar ze woont. Ik kocht een simpele puzzel, chocola (altijd een hit) en warme sloffen. En dit keer liep ik zonder pijn naar de peuterafdeling. Zonder dat stekende gevoel van: “dit klopt niet”.
Het klopt wél.
Het past bij haar.
En dat is genoeg.
Thera begrijpt het hele Sinterklaasverhaal waarschijnlijk niet, maar ze houdt van gezelligheid. En afgelopen weekend straalde ze. En inmiddels heb ik geleerd dat vergelijken geen zin heeft. Dat verwachtingen vaak de bron zijn van teleurstelling.
En dat acceptatie niet betekent dat het nooit meer pijn doet, maar wel dat de pijn zachter wordt.
Het is goed zo.
Swetlana Spreekt
Serie Blogger
Ik ben moeder van twee kinderen, een meisje en jongen. Mijn dochter kreeg op tweejarige leeftijd ineens een lawine van epileptische aanvallen en raakte ernstig verstandelijke beperkt. Ik vertel over de jaren dat ik mezelf verloor in de zware zorg, maar ook hoe ik daar nu een betere balans in heb gevonden. Ik ontdekte hoe belangrijk het is om als moeder ook goed voor jezelf te zorgen.
Ik ben spreker en coach op het gebied van zelfzorg en auteur van mijn eerste boek waar ik vertel over mijn zoektocht naar mezelf in het moederschap.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Laat me slapen
Meer rust en structuur voor kinderen in december
DE droom: samen met je man ondernemen vanuit huis en er altijd voor je kind(jes) zijn?!