Het dubbele gevoel van december

En toch zit er een knoop in mijn maag.
Want terwijl ik naar hem kijk, denk ik ook aan wie er níet is.

Voor de buitenwereld is Sinterklaas een kinderfeest. Voor mij is het ook een herinnering aan mijn kindje dat er maar zo kort was. Het had zijn eerste Sinterklaas kunnen zijn. Of zijn tweede. Ik reken mee in jaargangen, in “hoe groot je nu was geweest”. Dat telt niemand hardop, behalve ik, in stilte.

De schoentjes die er niet staan

Waar ik vroeger vooral gezelligheid zag, zie ik nu ook alles wat ontbreekt.
De rij schoentjes bij opa en oma, waar één maatje nooit tussen kwam.
Het extra bord dat ik niet hoef neer te zetten.
Het rompertje met een mijtertje erop, dat ik ooit in mijn handen had en weer teruglegde omdat ik niet wist of ik het wel zou kunnen verdragen.

In de supermarkt loop ik langs de pietenpakjes en mini-pyjama’s met Sinterklaasprint. Ik voel het in mijn keel. Ik kan soms letterlijk geen adem halen als ik zo’n klein pakje zie in de maat die “ongeveer jouw maat” zou zijn. Niemand ziet dat ik op dat moment eigenlijk een soort micro-rouwstorm in mijn lijf heb.

Sinterklaas als trigger

Pas later leerde ik dat dit een naam heeft: een trigger.
Een trigger is iets kleins in het nu, dat ineens al je verdriet, je gemis, je angst raakt. Een liedje op de radio. Een kindje dat “Dag Sinterklaasje” zingt. Een schoentje bij de haard.

De wereld viert feest, maar ergens in jou gaat een alarm af.
Je hele lijf weet weer: ik mis mijn kind.

Dat gaat niet weg omdat de kalender verder bladert.
Niet na één jaar. Niet na vijf. Soms voelt het gemis zelfs scherper naarmate de tijd verstrijkt. Want met elk jaar dat er wél een Sinterklaas voorbijgaat, komt er nog eentje bij in het rijtje “alweer zonder jou”.

Het dubbele gevoel als je ook andere kinderen hebt

Als je, net als ik, ook andere kinderen hebt, wordt het extra ingewikkeld.
Je wilt Sinterklaas voor hen magisch maken. Je koopt cadeautjes, knutselt surprises, bakt pepernoten. Tegelijkertijd ben je misschien moe, prikkelbaar, snel geraakt. En ja, soms snauw je eerder dan je zou willen.

Ik heb me daar zó schuldig over gevoeld.
Alsof ik tekortschiet als moeder van de kinderen die hier zijn, omdat ik zó bezig was met het kind dat ik mis.

Wat ik inmiddels beter begrijp: dat schuldgevoel vertelt mij vooral hoe groot mijn liefde is. Voor allebei. Voor het kind dat in zijn pyjama door de kamer rent én voor het kind dat nooit een pietenmuts opkrijgt. Die twee mogen naast elkaar bestaan. In hetzelfde hart, aan dezelfde tafel.

En als je (nog) geen levend kind in je armen hebt

Misschien lees je dit en heb je geen ander kind rondlopen.
Dan is Sinterklaas nog stiller.

Geen verlanglijstjes, geen surprises, geen Pietendiscussies aan tafel. Alleen een huis dat volgens de buitenwereld “lekker rustig” is. Terwijl jij misschien juist verlangt naar chaos, rommel, gegil om zes uur ’s ochtends omdat er een mandarijn in een schoen zit.

Ik zie je.
Ook al ziet de wereld jou misschien niet.
Ook al denkt je omgeving dat het “wel meevalt”, omdat er geen lege stoel is met een naamkaartje erop. Jij weet dat er wél iemand ontbreekt. Ook als dat kindje maar heel kort bij je is geweest of zelfs “alleen maar” in je buik.

Je mag Sinterklaas op jouw manier doen

Wat ik tegen mezelf zeg in deze tijd, zeg ik graag ook tegen jou:

Je hoeft niet alles mee te doen.
Je hoeft niet te presteren op gezelligheid.
Je mag een jaar overslaan, dingen kleiner maken, later aansluiten of eerder naar huis gaan.

Je mag zeggen:
“Dit jaar komen we liever een uurtje.”
of
“Wij doen het thuis wat rustiger aan.”
of gewoon
“Vandaag is het even te veel voor mij.”

Dat maakt je geen slecht mens, geen spelbreker, geen aansteller.
Dat maakt je een mens in rouw, die probeert te leven met iets dat eigenlijk niet te dragen is, in een tijd waarin alles roept dat het “gezellig” moet zijn.

Voor jou, als jij jezelf hierin herkent

Misschien lees je dit met een brok in je keel.
Misschien voel je je eindelijk een beetje minder gek.

Als dat zo is, dan is deze blog voor jou.
Voor jouw baby, die er te kort was.
Voor jouw armen, die nog weten hoe het was om vol te zijn, of die leeg bleven terwijl je hart al moeder was geworden.

Je mag verdrietig zijn in de aanloop naar Sinterklaas.
Je mag jaloers zijn, boos, dankbaar, verward, alles door elkaar.
Rouw luistert niet naar de kalender, en al helemaal niet naar de cadeaubon van Bol.com.

Je bent niet de enige die naar de schoentjes kijkt
en in gedachten nog een paar neerzet.

Op mijn platform Mis Je schrijf ik vaker over rouw rond feestdagen en deel ik handvatten om deze periode iets zachter voor jezelf te maken. Als je behoefte hebt aan herkenning en troost, ben je daar heel welkom. 🤍

 Yvette Huitema

Serie Blogger

Schrijft over het missen van een baby. Woorden voor troost, (h)erkenning en liefde. Founder van Mis je – een platform voor ouders in rouw én hun omgeving. Met gedichten, gidsen en een boek in de maak. Zodat er meer begrip komt voor verdriet dat niet altijd zichtbaar is.

Praat met mij in de community