Deel 6 – De Eerste Sprankjes van de Oude Lara

Lara sliep nog veel en maakte goede nachten. Ondertussen was de medicatie in een afbouwschema en de artsen zagen ook dat ze in positieve zin veranderde. Ze konden ons echter nog steeds niet zeggen of alles terug zou komen. Ze deden regelmatig testjes, onder andere voor haar spierspanning en ogen. Maar over het algemeen waren ze tevreden. We kregen ook een datum te horen waarop Lara mocht gaan revalideren. Dit zou eerst in Utrecht zijn, maar daar was de wachtlijst te lang, dus het werd Enschede. Ze wilden dat ze zo snel mogelijk zou beginnen. 20 mei werd de datum.

We hebben Lara na een lange tijd gedoucht op een douchebrancard. Ze moest eerst even wennen en we moesten goed uitkijken met alle slangetjes, zoals die van de sondevoeding, maar ze genoot ervan. Ook kreeg Lara veel speekselvloed (ze kwijlde heel veel). Dit zou vanzelf over moeten gaan. Dit gebeurde na een aantal dagen ook.

De verpleegkundigen hielden een schriftje bij met wat er allemaal was gebeurd en hoe superdapper ze was. Ze bleef het maar vervelend vinden als ze weer bij haar kwamen om te kijken hoe het was. Dit liet ze merken door meteen onrustig te worden.

Wij waren het ziekenhuiseten ook wel zat. Het was over het algemeen best lekker, maar we snakten naar “normaal” eten.

En toen was het zover: 20 mei. De dagen daarvoor hadden we alle kaarten van de muur gehaald en alles ingepakt. Klaar voor een reis van Utrecht naar Enschede, zo’n anderhalf uur met de ambulance. De volgende stap in haar herstel kwam eraan. We wisten niet hoe ze de rit zou gaan beleven of meemaken. Mijn man ging met haar mee, ik wachtte op oppas voor Romee en reed zelf naar het revalidatiecentrum.

De ambulancechauffeur vroeg wat er met Lara was gebeurd. Mijn man legde het uit en de chauffeur was zichtbaar geraakt; hij had zelf een kindje van dezelfde leeftijd als Lara en het greep hem erg aan. Lara kreeg een mooi ambulancebeertje en lag op de brancard, goed ingepakt, in de ambulance.

Toen ik onderweg was naar het revalidatiecentrum en het bordje zag met de naam ervan, dacht ik: “Wie had nou verwacht dat we hier ooit zouden komen met onze dochter?” en “Dit hoort toch niet?”