Beeld: Sabine MeerZicht
Liefde na verlies
Lief klein kindje,
Je bestond al op het moment dat de zwangerschapstest positief was. Er werden toekomstplannen gemaakt, er werd gefantaseerd over of jij een jongen of meisje bent en zij voelde zich al mama vanaf dat moment. Misschien was het verlangen er ook al langer.
Toen jij wegging, was het verdriet groot. En nee, het was niet “maar 5 of 6 weken”. Jij was al veel meer dan alleen een klompje cellen.
Het verdriet dat onderschat wordt
Het verdriet is groot. De rouw mag er zijn. Veel mama’s proberen het te bagatelliseren: “Ik was nog niet zo ver.” Maar op gevoelsniveau gebeurt er iets anders. Jij voelt gemis, verdriet, rouw, boosheid. Alle fases komen voorbij en dat mag er zijn.
De mentale effecten van een zwangerschapsverlies worden nog wel eens onderschat. Ook voor vaders kan het anders voelen dan voor moeders. Iedereen gaat er anders mee om. En dat is oké.
Gun jezelf ruimte om te voelen wat er is. Ook als het pijn doet. Of misschien wel juist als het pijn doet.
Waarom ik het zwangerschapsverlies noem
Een miskraam vind ik geen fijn woord. Het klinkt alsof er iets ‘mis’ ging, alsof je iets fout deed. Maar dat is niet zo. Ik noem het liever zwangerschapsverlies. Want dat is wat het is: een verlies. Een verlies van een kindje, van dromen, van een toekomst die je al voor je zag.
Blijf praten over jouw kindje
Jouw kindje zal er altijd bij horen. In jouw hart, in jouw verhaal, in jouw gezin. Je mag over je kindje praten. Je mag verdrietig zijn. Je mag boos zijn. Je mag alle emoties voelen die er zijn.
En als mensen zeggen: “Je kunt het gewoon opnieuw proberen” of “Het was nog maar een paar weken” — weet dan dat zij het niet begrijpen. Jij wél. Jouw lichaam wél. Jouw hart wél.
Praktijkvoorbeeld: Lisa’s verhaal
Lisa was 5 weken zwanger toen ze bloedverlies kreeg. De echo bevestigde wat ze al vreesde: er was geen hartslag meer.
“Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het niet zo erg was,” vertelt Lisa. “Ik was nog maar 5 weken. Ik had nog geen buikje, ik had het nog aan niemand verteld. Dus waarom zou ik dan zo verdrietig zijn?”
Lisa ging door met haar leven. Ze praatte er niet over. Ze stopte haar verdriet weg. “Ik dacht: dit hoort erbij. Veel vrouwen maken dit mee. Ik moet gewoon doorgaan.”
Toen kwam de volgende zwangerschap
Anderhalf jaar later werd Lisa opnieuw zwanger. “Ik dacht dat ik blij zou zijn,” zegt ze. “Maar in plaats daarvan voelde ik paniek. Pure paniek.”
De angst voor herhaling overviel haar. Elke keer dat ze naar de wc ging, controleerde ze of er bloed was. Elke kleine kramp deed haar hart bonzen. Ze durfde niet blij te zijn, niet te hechten, niet te dromen.
“En toen kwamen ook de andere emoties,” vertelt Lisa met tranen in haar ogen. “Het verdriet over mijn eerste kindje. Het verdriet dat ik nooit eerder ruimte had gegeven. Ik realiseerde me dat ik dat kindje nooit had erkend, nooit had gerouwd.”
De weg naar verwerking
Lisa kwam bij mij in de praktijk. Samen gaven we ruimte aan alle emoties die er waren: het verdriet over haar eerste kindje, de angst voor herhaling, de boosheid dat haar lichaam haar in de steek had gelaten, de schaamte dat ze het had gebagatelliseerd.
“Ik heb een plekje gemaakt voor mijn eerste kindje,” zegt Lisa nu. “Een klein hoekje in huis met een kaarsje en een foto van de positieve zwangerschapstest. Het helpt me om te erkennen: jij was er. Jij telde.”
Lisa’s tweede zwangerschap verliep goed. Ze beviel van een gezonde dochter. “Maar ik vergeet mijn eerste kindje nooit,” zegt ze. “En dat hoeft ook niet. Ze horen allebei bij mij.”
Herken jij dit?
Misschien herken je Lisa’s verhaal. Misschien heb jij ook je verdriet weggestopt. Misschien ben je ook bang voor een volgende zwangerschap. Of misschien ben je gewoon op zoek naar erkenning: ja, dit is zwaar. Ja, dit doet pijn. Ja, jouw verdriet mag er zijn.
Wat kun je doen?
Geef je verdriet ruimte. Huil als je wilt huilen. Schreeuw als je boos bent. Voel wat er is.
Praat erover. Met je partner, een vriendin, een professional. Jouw verhaal mag gehoord worden.
Creëer een herinnering. Een kaarsje, een plantje, een sieraad. Iets wat jouw kindje eert.
Wees lief voor jezelf. Dit is zwaar. Je hoeft niet sterk te zijn. Je mag kwetsbaar zijn.
Zoek hulp als je vastloopt. Zwangerschapsverlies kan leiden tot angst, trauma en depressie. Je hoeft dit niet alleen te dragen.
Jouw kindje telt
Of je nu 5 weken zwanger was of 15 weken. Of je het al aan iedereen had verteld of alleen jij en je partner het wisten. Of dit je eerste verlies was of je derde.
Jouw kindje telt. Jouw verdriet telt. Jij telt.
En als niemand anders het begrijpt, weet dan: ik zie je. Ik zie jouw verdriet. En ik zeg tegen je: het mag er zijn.
Heb je een zwangerschapsverlies meegemaakt en loop je vast in je verdriet, angst of rouw? Bij Praktijk MeerZicht begeleid ik vrouwen bij de verwerking van zwangerschapsverlies. Je hoeft dit niet alleen te dragen.
Neem contact op via info@praktijkmeerzicht.nl
Sabine MeerZicht
Expert Blogger
Ik begeleid aanstaande en kersverse moeders door de emotionele en mentale aspecten van zwangerschap, bevalling en het moederschap. Met mijn unieke combinatie van medische kennis en therapeutische vaardigheden help ik vrouwen om trauma’s te verwerken en hun innerlijke kracht te hervinden. Ik ontwikkel ook online cursussen en retreats gericht op angstreductie en zelfherstel voor moeders. Mijn missie is om elke vrouw te ondersteunen bij het creëren van een positieve en krachtige ervaring rondom het moederschap.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
