MamaIsa: “Je hebt er maar één nodig”

In de wachtkamer word ik ineens toch weer zenuwachtig. Wel een enthousiaste zenuw. Ik drink mijn thee en heb een warme kruik onder mijn trui op mijn buik; een warme baarmoeder schijnt goed te zijn voor het ontvangst van het embryo, dus wie niet waagt wie niet wint. Dan zijn we aan de beurt.

In de behandelkamer, op de stoel met je benen in de beugels en alles open en bloot (nou ja, je krijgt een handdoekje voor het idee), horen we het resultaat van de bevruchting. Van de 11 eicellen zijn er 10 bevrucht en deze zien er allemaal heel goed uit! Vandaag plaatsen we de beste terug. Ons embryo verschijnt op beeld en ik begin ineens te huilen. De hele rit naar deze punctie duurde lang, het was pijnlijker dan de eerste keer en het aantal verwachte eicellen leek steeds tegen te vallen. Ineens leek het erop dat ik overstimuleerd zou kunnen zijn en nu hebben we een fantastisch resultaat. Het komt allemaal even binnen wanneer ik ons mogelijke kindje in zijn allereerste begin op beeld zie. Binnen no time is dit toch best een gek gebeuren; ik bedoel, normaal maak je op deze wijze geen baby met je man die enkel je hand vasthoudt, een arts aan een beeldscherm en twee artsen tussen je benen. En dan is het alweer achter de rug.

We staan weer buiten en spreken naar elkaar uit dat het dit keer wel goed moet komen. Bovendien is de datum waarop we mogen testen mijn verjaardag en komt de uitgerekende datum uit op de verjaardag van mijn man. Het MOET zo zijn! En anders hebben we er nog 9 in de vriezer, of in ieder geval nog een paar mochten ze niet allemaal doorgroeien. Aan het einde van de week mogen we daarvoor bellen.

Dan starten de wachtweken. Elke dag begin ik met een warm ontbijtje, drink ik veel thee, houd ik mijn buik warm met een kruik en draag ik dikke sokken. Alles voor een warm huisje voor dit kleine klompje cellen. Je probeert er niet al te veel aan te denken — wat praktisch onmogelijk is — maar wanneer je eraan denkt, doe je dat in de allerpositiefste zin. Zo is er bijna een week voorbij en bel ik vrijdags naar ons eigen ziekenhuis om te horen hoe het met onze overige embryo’s is gegaan en hoeveel mogelijke kansen we nog hebben mochten deze het niet redden. Je wilt het toch weten, als een soort van geruststelling ofzo.

De assistente kijkt op de computer en ik hoor gewoon dat ze schrikt van hetgeen wat zij al ziet staan. “0,” zegt ze. “WAT?!” Een aantal keer vernieuwt ze haar beeldscherm. “9 delingen vernietigd.” Daarna hoor ik eigenlijk niet meer wat er precies gezegd wordt. Ik barst in tranen uit. Ik hoor haar nog zeggen dat ze het heel erg vindt, en we verbreken de verbinding.

Gelukkig is mijn moeder inmiddels binnengekomen om mijn dochtertje op te halen van school, en stromen de tranen over mijn wangen terwijl ik tegen haar aankruip als een klein meisje. Ik mompel, ontroostbaar, wat ik zojuist heb gehoord. Dit had niemand verwacht, dit is niet wat je wilt horen. Dan moet ik mijn man nog op de hoogte brengen. De ontroostbare tranen stoppen en mijn gevoel schakelt uit. Alsof ik in een soort shock raak, maar tegelijkertijd alsof ik mezelf bescherm tegen de pijn die me van binnen kapot maakt.

Ik herhaal steeds de woorden die mijn gynaecoloog steeds zegt: je hebt er maar één nodig. Maar één. Dat zou deze kunnen zijn, maar aan de andere kant hebben we dat bij de vorige zes terugplaatsingen en de daaraan voorafgaande IUI’s ook steeds gezegd. We hebben er maar één nodig.

Er rest nog één wachtweek. Deze wachtweek voelt ellendig lang. Ik heb intens verdriet en probeer daarnaast ook nog hoop te hebben. Ineens komt de betekenis van ‘leven tussen hoop en vrees’ helemaal tot leven. Dagen dat ik me heel erg shit voel wisselen zich af met dagen dat het een klein beetje gaat. Mijn buik doet nog pijn, wat voelt alsof een volgende menstruatie zich aandringt, maar ik zet door met de warme ontbijtjes, de thee, de kruik en de warme sokken. Verder sluit ik me op in huis en wil het liefst helemaal niemand zien. Ik wil niet eerlijk zijn over het verdriet en ik wil al helemaal niet de goedbedoelde adviezen horen over het feit dat ik de hoop niet op moet geven.

In deze week komt het nummer ‘Have a Little Faith’ van Son Mieux verrassend vaak voorbij, op de gekste momenten. Ik probeer in te zien dat dit kleine tekenen zijn dat het goed moet komen, maar er hangt een hele donkere wolk boven mijn hoofd en rond mijn hart die iets anders lijkt te vertellen.

En dan is daar eindelijk de dag dat we mogen testen. Door het gevoel dat mijn lijf al dagen aangeeft, ga ik ervan uit dat de test negatief zal zijn, ik twee dagen later weer ongesteld zal worden en dat deze hele ronde voor niks is geweest. Ik let dan ook niet op de test en leg hem op de vensterbank van de badkamer. Dit keer voel ik ook geen enthousiaste prikkel tijdens het wachten. Mijn man daarentegen houdt altijd hoop, ook als ik zeg: nee, het is echt niet zo. Hij is dan ook degene die de test oppakt en als eerste kijkt wat er staat.

In zijn ogen zie ik schrik, dus ik zeg: “Zie je wel, het is weer niet gelukt.”
Met trillende handen draait hij de test om: ZWANGER.

Oh my! Ik ben verdoofd, ik geloof het niet. We doen nog drie testen, drie verschillende, en alle drie geven ze hetzelfde antwoord: ik ben zwanger. Toch blijft het ongeloof, zelfs wanneer ik het hardop uitspreek wanneer we elkaar in de armen vallen. Het heeft zo moeten zijn: de datums klopten, het nummer ‘Have a Little Faith’, je hebt er maar één nodig.

Het mooiste verjaardagscadeautje ooit.”