Beeld: Emmy

Redactie Mamaplaats

In onze rubriek Dagboek van nemen we je mee in het werkleven van mensen die dagelijks met kinderen werken. Deze keer vertelt Emmy Burgering (27) ze stapt iedere dag met een glimlach het Wilhelmina Kinderziekenhuis binnen.

Als medisch pedagogisch zorgverlener op de Kinderintensive Care en de Kinder Cardiologie begeleid ze kinderen en hun ouders in de moeilijkste momenten van hun leven. Geen dag is hetzelfde en juist dat maakt haar werk zo bijzonder.

Mijn ochtendroutine

“Mijn ochtend begint altijd met een heerlijk kopje cappuccino. Een beetje rust en de perfecte manier om de dag te starten. Daarna ga ik samen met mijn collega’s richting de afdeling Leeuw en Pelikaan, waar we werken op de Kinderintensive Care en de Kinder Cardiologie. Eenmaal aangekomen, hebben we samen met de verpleging en artsen een opstartmoment. Dit is het moment waarop we de dag met z’n allen goed beginnen en iedereen kort bijpraat over wat er speelt. Daarna volgt de overdracht van de nacht. Hoe is de nacht verlopen? Zijn er bijzonderheden? We horen alles wat we moeten weten, zodat we goed voorbereid aan de slag kunnen gaan. Na de overdracht duiken we in de dossiers en gaan we ons inlezen in de situatie van onze patiënten. Samen met mijn collega maak ik een verdeling van de patiënten en dan is het tijd om echt aan de slag te gaan.”

Geen dag is hetzelfde

“Een ‘standaard’ werkdag in de zorg voor kinderen? Die bestaat eigenlijk niet. Elke dag is anders, iedere patiënt heeft zijn of haar eigen verhaal en zorgvraag. De dag begint vaak om 07:30 uur, dan beginnen de eerste operaties. In de ochtend begeleid ik een kind en ouders naar de operatiekamer. Mijn taak is om hen te ondersteunen door vertrouwen te winnen en afleiding te bieden. Ook zijn wij er voor ouders om hen op te vangen.

Naast de begeleiding naar de operatiekamer kan de dag vaak andere zorgvragen met zich meebrengen. Dit varieert van het uitleggen van medische procedures aan kinderen en ouders, tot het begeleiden van kinderen in het omgaan met pijn of angst. Het is altijd een proces van afstemmen, luisteren en het aanpassen van je benadering aan wat het kind en het gezin op dat moment nodig hebben. Elke situatie vraagt om een andere benadering.

Soms neemt de dag helaas ook een andere wending wanneer een kind komt te overlijden. Hierin kan ik ook ondersteuning bieden. Dit kan betekenen dat ik samen met hen herinneringen maak, bijvoorbeeld door het maken van handafdrukken. Daarnaast ook in gesprek gaan met broertjes en zusjes over het afscheid van hun zieke zus of broer, hen helpen om het verlies te begrijpen en hen ondersteunen in hun eigen rouwproces. Het is belangrijk om voor hen een veilige ruimte te creëren waar ze hun vragen kunnen stellen, hun gevoelens kunnen uiten en ze samen met hun ouders kunnen leren omgaan met verlies.

Tussen al de zorg door probeer ik ook momenten van ontspanning te vinden, zowel voor de kinderen als voor mezelf. Zeker in de zomer, als de zon schijnt en het warm is, wordt er weleens een watergevecht georganiseerd op de afdeling. Het klinkt misschien simpel, maar voor de kinderen is het een kans om even kind te zijn, om te lachen en plezier te maken in een omgeving die vaak allesbehalve speels is.

Als medisch pedagogisch zorgverlener is geen dag hetzelfde. Het werk is altijd in beweging, altijd afgestemd op de behoeften van de kinderen en hun families. Doordat geen dag hetzelfde is, ben ik altijd flexibel of creatief en weet ik niet altijd wat er komen gaat. Dat maakt het zo leuk.”

Om het minder spannend voor hem te maken, maakten we samen een fantasieverhaal

Een moment dat ik nooit vergeet

“Een moment dat ik nooit zal vergeten, was toen ik een jongetje van drie jaar voorbereidde op de narcose. Om het minder spannend voor hem te maken, maakten we samen een fantasieverhaal: eerst gingen zijn drie knuffels slapen met een kapje op, en daarna zou hij zelf gaan slapen. Op de operatiekamer vertelde ik het anesthesieteam over ons plan en we begonnen met de knuffels. Toen het jongetje aan de beurt was, bewoog hij zijn gezicht rustig naar voren, klaar om het kapje op te krijgen. Zonder angst ging hij liggen en viel snel in slaap. Het was een prachtig moment van vertrouwen en het liet me zien hoe belangrijk het is om kinderen op een rustige en helpende manier door zo’n proces te begeleiden.”

De hectiek van de dag

“Er zijn momenten waarop de stress en hectiek echt de kop op steken, bijvoorbeeld wanneer er meerdere kinderen tegelijk voorbereiding en begeleiding nodig hebben voor medische handelingen. Het liefst zou ik alles met zoveel mogelijk tijd en rust doen, zodat ieder kind zich gehoord en gerustgesteld voelt. Maar soms is dat simpelweg niet mogelijk. Als er meerdere kinderen op hetzelfde moment zorg nodig hebben, moet ik snel schakelen en mijn prioriteiten stellen. Het is dan vooral belangrijk om de rust te bewaren, goed te communiceren en mijn focus te houden, ook al voelt alles tegelijkertijd urgent.”

Als het even misloopt

“Oh, dat gebeurt wel eens! Maar ik ben ervan overtuigd: als er iets misgaat, maak ik er gewoon een grapje van en dan gaan we verder. Het is niet altijd perfect, maar zolang de zorg voor de kinderen goed blijft, is het geen drama. Soms loopt er iets niet zoals gepland en dan is het vooral belangrijk om met humor en een glimlach verder te gaan.”

Het voelde onverwacht dat we haar moesten verliezen

Wat mijn werk bijzonder maakt

“Het meest ontroerende moment dat ik me herinner, gaat over een meisje dat ik ongeveer vijf jaar lang heb begeleid. Ze had een vorm van epilepsie en lag regelmatig bij ons op de IC. Wat me altijd zo bijbleef, was haar humor. Ondanks alles wat ze meemaakte, wist ze altijd een grapje te maken, zelfs op de moeilijkste momenten. Ze lag meerdere keren op de IC en het waren soms pittige periodes, zowel voor haar als voor haar ouders. We hebben ook moeilijke gesprekken gevoerd over wat haar ziekte betekende en wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren. Maar altijd met diezelfde humor en veerkracht van haar kant. Zelfs als de situatie ernstig was, wist ze ons toch te laten lachen en dat maakte alles net iets draaglijker. Haar laatste opname was voor mij een bijzonder moment. Ik wist niet dat het haar laatste zou zijn en had haar graag persoonlijk gedag willen zeggen. Ze was een meisje dat altijd vrolijk en sterk leek en het voelde onverwacht dat we haar moesten verliezen. Maar ondanks alles zal ze altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Haar humor, haar vechtlust en haar manier van omgaan met haar ziekte zal ik nooit vergeten.

Ik denk dat wat mijn werk zo bijzonder maakt de combinatie is van zorg, empathie en het vermogen om te verbinden op een dieper niveau met kinderen en hun ouders. Je speelt een cruciale rol in het brengen van rust, vertrouwen en zelfs een beetje luchtigheid in de vaak hectische en emotionele omgeving van de kinderintensive care. Het is de balans tussen het medische en het menselijke aspect die mijn werk echt uniek maakt.

Als ik eerlijk ben, kan ik me geen enkel conflict herinneren. Ik probeer altijd in gesprek te blijven en goed af te stemmen, zodat we samen als team de beste zorg kunnen bieden. Natuurlijk zijn er momenten van verschil in visie of aanpak, maar ik zie dat als kansen om met elkaar in gesprek te gaan, elkaar te begrijpen en tot een oplossing te komen die voor iedereen werkt.”

Lees ook

Dagboek van kinderverpleegkundige en eigenaresse baby spa Eva: “zorgen voor de allerkleinsten is het mooiste wat er is”

De balans tussen werk en thuis

“Aan het einde van de dag trek ik mijn paarse polo uit en doe ik hem in de was, dat voelt echt als het moment waarop ik mijn werkdag achter me laat. Het is alsof ik alles wat ik die dag heb meegemaakt letterlijk en figuurlijk achter me laat. De verhalen en emoties neem ik niet mee naar huis. Op de fiets naar huis zet ik vaak muziek aan en dat is voor mij het perfecte moment om te ontspannen en even tot rust te komen. Thuis kook ik vaak voor mezelf en mijn vriend, wat ook echt een rustmoment voor mij is.

Het vinden van balans tussen mijn werk en privéleven is voor mij heel belangrijk. Ik zie mijn werk als een plek waar ik intensief zorg draag voor kinderen en hun families, maar ik ben me er ook van bewust dat ik niet alles mee naar huis kan nemen. Thuis probeer ik een duidelijke scheiding te maken, zodat ik me kan opladen en mijn energie kan herstellen voor de volgende werkdag. Mijn werk vraagt veel van me, vooral emotioneel, dus ik heb geleerd om bewust momenten voor mezelf te creëren. Zodra ik thuis ben zorg ik ervoor dat ik even tot rust kan komen, bijvoorbeeld door muziek te luisteren op de fiets of door te koken voor mijn vriend en mezelf. Dit geeft me de ruimte om de verhalen en de emoties van de dag los te laten en in het moment te zijn met de mensen die ik liefheb. Het is mijn manier om de balans te bewaren.”