Het was weer een wild weekend

Heerlijk, geen verplichtingen komend weekend, dacht ik nog. Misschien kan ik met Pep een beetje gaan shoppen (wellicht uitdagend met een peuter van twee?). Misschien gaat het eens lukken om samen te lunchen zonder dat hij het hele restaurant op stelten zet. Lekker naar buiten voor een wandeling tussen de bladeren en daarna thuis rozig puzzeltjes maken. Maar helaas, zoals gewoonlijk, heeft een plan maken geen zin, want het loopt toch altijd anders.

Mama is jarig

Afgelopen weekend was daar een perfect voorbeeld van. Onze Pep werd ziek: een flinke verkoudheid, dubbele oorontsteking en een keelontsteking deze keer. Weg waren alle plannen. Hallo snotdoekjes, thermometer, antibiotica en onrustige nachten. Op zaterdagavond zat ik op ons vloerkleed in de woonkamer met twee stapelstenen op mijn hoofd, die een feestmuts moesten voorstellen. Pep had besloten dat we gingen spelen dat ik jarig was. Dus zong ik “Lang zal ze leven” uit volle borst en stak hij aan het einde van het liedje zijn handjes in de lucht en gilde: “Hoeraaaa!” Met een schorre stem, rode wangen en in zijn pyjama zat hij op zijn knietjes tegenover me.

Daar, tussen de snoetenpoetsers en het speelgoed, realiseerde ik me dat dit het eigenlijk is. Dit is het leven zoals het nu bedoeld is. Niet de avontuurlijke plannen, niet het idee van hoe het weekend eruit zou moeten zien, maar dit kleine moment. De eenvoud, de liefde, de aanwezigheid. Wat een rijkdom eigenlijk…

Kleine avonturen, grote herinneringen

Vroeger dacht ik dat herinneringen werden gemaakt tijdens grote avonturen. Nu weet ik dat ze ontstaan op een willekeurige zaterdagavond, met stapelstenen op je hoofd.

Toen Pep eenmaal op bed lag, maakten we ons op voor deel twee van de avond: het huis aan kant en de bank op voor Wie is de Mol. De praktijk: ik sliep al voordat de eerste opdracht was voltooid. Ik schrok wakker omdat Teun (mijn partner) iets tegen me zei. En dan te weten dat ik deze slaapaanval al voelde aankomen en ik van pure ellende al een schaaltje M&M’s had opgegeten, zodat ik wakker zou blijven. Maar goed: schaaltje leeg. Ogen dicht.

Dus ja, het was weer een wild weekend. Wel eentje om niet te vergeten.