Beeld: Canva

Redactie Mamaplaats

Elke maand weer probeer ik te puzzelen: wat kan eraf, wat moet er blijven, wat schuif ik nog even door? En elke maand kom ik tot dezelfde pijnlijke conclusie: er is gewoon niet genoeg. Dus koos ik ervoor om mijn verzekeringen stop te zetten. Eerst de tandarts, toen de inboedel, en inmiddels… eigenlijk alles. Ik weet dat het dom is. Maar het voelde alsof ik geen keus had.

Eerst dacht ik: dat overkomt mij toch niet

Toen ik net mijn baan kwijtraakte, dacht ik dat het tijdelijk was. Dat ik binnen een paar maanden weer aan het werk zou zijn en alles kon inhalen. Maar maanden werden jaren. De energierekening ging omhoog, de boodschappen werden duurder, en ik moest keuzes maken.

Ik koos voor eten, schoolspullen, nieuwe schoenen als de oude echt niet meer konden. Niet voor de verzekering. Want wat is de kans dat er iets gebeurt? Hield ik mezelf voor. Maar die kans voel je pas echt als je ’s nachts wakker ligt en denkt: wat als ik morgen ziek word?

Ik leef met angst, maar ook met schaamte

Het is niet iets waar je makkelijk over praat. Niemand zegt op het schoolplein: ‘Wij zijn trouwens niet verzekerd.’
Ik schaam me er zelfs voor tegenover mijn kinderen. Als ze vragen waarom ze niet naar de tandarts gaan, verzin ik iets over ‘lange wachttijden’. In werkelijkheid kan ik de rekening gewoon niet betalen.

Soms krijg ik brieven waar ik niet eens meer naar durf te kijken. Herinneringen, boetes, aanmaningen. En ergens diep vanbinnen weet ik dat ik mezelf klemzet. Eén ongeluk, één bezoek aan het ziekenhuis — en ik ben nog verder van huis.

Lees ook

Opgebiecht: het autisme van mijn kind neemt mijn leven over

Ik weet dat ik iets moet doen, maar ik weet niet waar te beginnen

Er zijn dagen dat ik vol goede moed denk: ik ga het regelen. Hulp vragen, afspraken maken, een budgetcoach zoeken. Maar dan komt de schaamte weer. De angst om veroordeeld te worden.

Ik wil gewoon een moeder zijn die alles op orde heeft, die haar kinderen kan beschermen. Niet iemand die hoopt dat er niets misgaat omdat ze geen verzekering heeft.

Misschien is dit mijn eerste stap. Eerlijk zijn. Want zolang ik het voor mezelf blijf verstoppen, verandert er niks. En diep vanbinnen weet ik: ik verdien ook een beetje zekerheid.