Alles voor mijn kindje

Met een centrale lijn in mijn pols of hals konden ze deze druk 24/7 monitoren, en op de IC konden ze gewoon veel sneller en direct ingrijpen als het dan echt fout zou gaan.

Hoe vaak ik die zin wel niet heb gehoord: dat het fout kan gaan. Ik kan je vertellen dat die angst echt wel in je lijf gaat zitten.

De zinnen gaan wat langs me heen – naar de IC, centrale lijn in je pols, ingrijpen als het nodig is. Ik denk alleen maar: ik wil niet! Maar heel veel keuze had ik niet.

Ik kreeg een wit plastic tasje dat ik mocht vullen met spullen die ik mee wilde nemen. Ik was net begonnen met mijn ziekenhuiskamer wat meer eigen te maken, en nu moest ik over naar de IC en ik mocht niks meenemen. Ik moet je eerlijk vertellen dat ik op dat moment nog niet doorhad dat ik ook echt niks nodig zou hebben. Ik zat nog ondergoed en een lekkere broek in dat tasje te stoppen. Wist ik veel dat ik die avond in bed zou liggen met een katheter en een vreselijk ziekenhuis“jurkje”.
Ik had er nog geen moment bij stilgestaan dat ik, vanaf het moment dat we mijn derde ziekenhuiskamer uitreden, mijn laatste beetje vrijheid achterliet, en dat dat mijn laatste keer was dat ik gewoon zelfstandig op een normale wc naar de wc was geweest.
Wist ik veel dat een centrale lijn in mijn pols óók dat inhield. Had ik dat moeten weten, hè?

Tijdens het wachten bracht Jan alle overige spullen vast naar de auto. De zenuwen sloegen toe en we wachtten tot we werden weggebracht. Met bed en al rollen we naar de lift, op weg naar de IC.

Daar gaat het snel. Ik word een box ingerold en daar staat al personeel klaar om het over te nemen. Ik zie allemaal spullen klaar liggen en ik voel aan alles: ik wil niet!
Ik probeer te blijven ademen, mezelf rustig te houden, maar ik krijg de tijd niet om bij te komen. Ik moet mijn broek uit, en dit is één van de dingen waar ik niet bij had stilgestaan: ik zou “vast” komen te liggen op bed, wat betekende dat ik een katheter moest. Dat was de laatste druppel voor mijn paniek, en vanaf dat moment heb ik alleen maar gezegd dat ik niet wil.
Het inbrengen van de katheter lukte ook niet – niet in één keer, ook niet in twee keer. Uiteindelijk wel, maar ondertussen was ik drijfnat van de spanning, was mijn bed nat, was ik nat, en moest de centrale lijn nog gezet worden.

Jan stond machteloos naast mijn bed toe te kijken en probeerde mij rustig te houden. Het is ook dankzij hem dat dit lukte.
Door mijn paniek is er wel gevraagd of de arts zelf de centrale lijn kon zetten. Dit gebeurde met een operatiedoek over mijn hoofd, verdovingsnaalden, een echoapparaat en een heleboel kabeltjes, haakjes en weet ik veel wat.

Ik wilde niet, en terwijl ik dit schrijf voel ik de paniek weer: ik wil niet!
Tot de verpleegkundige aan mij vroeg: “Maar wat dan? Want als we stoppen — je kindje zit nog in je buik. Als we stoppen, moet je kindje nu uit je buik. Die operatie is nu ook een gevaar voor je hart, en je kindje moet er met een operatie uit. Hiervoor moeten dezelfde handelingen allemaal gedaan worden.”

Mijn kindje, mijn zoontje — dit was waar ik het voor deed. En als ik nu opgaf…
Was het opgeven? Maar ik had geen keuze. Ik moest door.
Ik kreeg een oxazepam om rustiger te worden. Dit had wel even nodig, maar ik voelde me oké genoeg om te beginnen, en de arts begon met zijn handelingen.
Ik weet even niet meer of hij begon met de pols of mijn hals. Ik probeerde me ervan te distantiëren en mijn volle focus op Jan en mijn ademhaling te leggen. Dat was de enige manier waarop dit ging lukken.

De verdovingen waren allesbehalve fijn, en de dingen die gebeurden ook niet, maar ik werd wel rustiger en stap voor stap werd alles aangesloten. Gelukkig lukte het de arts om alles in één keer goed te plaatsen.

Tot ik daar dus lag, met de kabels uit mijn nek en pols, een hele zere pols en een stijve nek. Een blaaskatheter die heel naar voelde.
Alles voelde naar, ik voelde me naar, en het was ook nog eens in de avond en Jan moest zo naar huis.

Voor hem was het ook heel naar om naar huis te moeten. Gelukkig was ik ondertussen rustig door de oxazepam, en ik zou zo nog een slaappil krijgen. Maar ik wist dat dit één van de vreselijkste nachten zou worden. Ik kon geen kant op, ik voelde me vreselijk eenzaam en ik had net één van de meest traumatische avonden uit mijn leven gehad.

Maar ik had het doorstaan — voor het kindje in mijn buik, voor mijn grote droom om mama te worden. Ik heb doorgezet. Na vijftig keer roepen ik wil dit niet, ik kan dit niet, had ik het toch gedaan.
En daar lag ik, op de IC. Ik hield me groot voor Jan, omdat ook hij hier doorheen moest.
En zodra hij weg was, was ik dan echt alleen. En zo alleen heb ik me denk ik nog nooit gevoeld.

De realiteit dringt tot me door: dit was wat mijn cardioloog bedoelde met “gebonden aan mijn bed”. Niet naar de wc, maar met een katheter, en voor het andere op het belletje drukken voor de postoel.
De hele dag liggen in bed.

Natuurlijk was ik niet helemaal alleen — ik had een kindje in mijn buik.
Maar eerlijk? Op zo’n moment kan echt even alles je gestolen worden, en dit was zo’n moment dat ik echt heel diep moest gaan voor mijn kracht.
Geen idee hoe lang deze IC-opname zou gaan duren, want waar de meeste patiënten er liggen om zo snel mogelijk weer weg te zijn, was ons doel: zo lang mogelijk.

Die nacht werd inderdaad een vreselijke nacht. Midden in de nacht heb ik mijn moeder met video gebeld. Ik was in paniek, en IC-personeel vindt vooral dat je maar gewoon moet proberen te slapen.
En gelukkig was daar mijn lieve mama, die natuurlijk ook niet kon slapen, maar die mij rustig wist te krijgen. En met het idee dat de volgende ochtend, zodra de bezoektijd begon, Jan en mama er zouden zijn, vervolgde ik mijn nacht.
En dat was pas de eerste, maar hopelijk wel de ergste.

Maar alles voor mijn kindje ♥”