Beeld: Canva
Elke maandag sta ik met twee andere moeders vrijwillig klaar bij onze lokale voetbalclub. Emmers, doekjes, schoonmaakmiddel, we zijn het onzichtbare team achter de schermen. Niet op het veld, maar in de kleedkamers, gangen en toiletten. We doen het met liefde. Voor de kinderen, voor de teams, voor iedereen die hier voet over de drempel zet. Maar steeds vaker voelt het alsof we dweilen met de kraan open. We maken grondig schoon, echt grondig. We schrobben, dweilen, poetsen en ruimen op. En een paar uur later lijkt het alsof er niets is gebeurd. Respect en waardering zijn echt verdwenen tussen de lege flesjes, urine propjes (ja echt waar, dat is blijkbaar een nieuwe hype: propjes maken van urine en smijten tegen muren), prullenbakken gevuld met, ja daar komt ie weer, urine of ontlasting op de muren gesmeerd (echt waar!).
Waar we zouden moeten schoonmaken, zijn we vooral bezig met chaos opruimen. En geloof me: dat is niet zomaar wat rondslingerende rommel. Nee, we halen viezigheid van plekken waar je het niet voor mogelijk houdt. We vinden dingen in prullenbakken (meestal er naast) die er nooit in thuishoren. We schrapen, plukken, dweilen, ademen diep in en zeggen dan tegen elkaar: “Laten we niet te veel nadenken over wat dit ooit was.” En wat blijkbaar ook erg grappig is, spullen kapot maken van de club!
Urine propjes. Ja echt waar, dat is een nieuwe hype: propjes maken van urine en smijten tegen muren
En dan komt er soms nog een opmerking voorbij: “Het is hier niet echt schoon.” Serieus? Als je na een training, feestje of kinderactiviteit denkt dat het niet fris is, bedenk dan eerst wie het vuil heeft achtergelaten. Een schoonmaker is geen wonderdokter. Wij kunnen poetsen tot we erbij neervallen, maar zolang er geen basis van respect is, blijft het dweilen met die kraan. Het gaat niet om klagen, het gaat om bewustwording. Want wat kinderen zien, doen ze na. Als ze zien dat ouders achteloos rommel laten liggen, waarom zouden zij dan anders doen? Respect begint niet op school, maar thuis. In hoe we omgaan met spullen, met ruimtes, met mensen die iets voor ons doen.
Wat kinderen zien, doen ze na. Als ze zien dat ouders achteloos rommel laten liggen, waarom zouden zij dan anders doen?
Ouders zijn vaak trots als hun kind goed presteert op het veld, in de klas of op toneel. Terecht. Maar laten we ook trots zijn als ze netjes hun afval opruimen, hun schoenen buiten uitkloppen of “dank je wel” zeggen tegen iemand die schoonmaakt. Dat is net zo’n overwinning. Misschien zelfs groter. En ja, vrijwilligerswerk vraagt iets van ons allemaal. Tijd, energie, zin die je soms niet hebt. Maar zonder vrijwilligers valt alles stil. Geen schone kleedkamers, geen fijne plekken waar onze kinderen kunnen spelen of sporten. Dus hierbij een kleine, maar dringende oproep aan ouders, kinderen, begeleiders, aan iedereen eigenlijk: Ruim op wat van jou is. Gooi weg wat je hebt gebruikt. Wees zuinig op de mensen die de boel draaiende houden. Want pas dan kunnen wij doen waarvoor we hier echt zijn: schoonmaken, niet opruimen wat anderen moedwillig vies maken. Samen kunnen we er iets moois van maken. Maar alleen als we ophouden met dweilen…terwijl de kraan nog openstaat.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Hinda
Columnist
Ik ben Hinda, single mama van een 16-jarige zoon. En ook: cultureel gespreksopener, trainer, spreker, columnist en tekstschrijver.
Op Mamaplaats schrijf ik over moederschap, cultuur, identiteit en alles daartussen – zoals ik tegen een vriendin zou praten. Luchtig als het kan, scherp als het moet. En ik eindig altijd met een zin die blijft hangen.
Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”