Er was een ochtend in april waarop alles stilviel: de dag dat mijn baby overleed.

Ik herinner me het licht die dag, de stilte in de kamer, de geuren en de geluiden op de gang – en vooral het ongeloof dat dit echt gebeurde. Sommige beelden zijn zo diep opgeslagen dat ze niet meer verdwijnen. Er is een duidelijke grens in mijn leven. Er is een vóór en een na. Dat zeg ik niet als cliché, maar omdat het waar is. Daarvóór dacht ik dat ik wist wat belangrijk was. Daarna wist ik het pas echt.

In de weken erna voelde alles vreemd. Eten smaakte anders, mensen zeiden dingen waar ik niets meer bij voelde. Zelfs mijn eigen stem klonk niet als van mij. Ik wist niet waar ik moest beginnen om weer te leven. Een tijdlang dacht ik dat ik terug moest naar wie ik was, dat ik weer dezelfde moest worden. Maar teruggaan kon niet. Je verandert, of je dat wilt of niet. En ergens in dat langzame veranderen vond ik een manier om verder te gaan.

Ik had niet verwacht dat er ooit nog iets nieuws kon ontstaan, maar toch gebeurde het. Niet hetzelfde leven, maar wel een ander leven. Eerlijker misschien, zachter ook. Ik weet nu wat breekbaar is, wat echt belangrijk is en wat niet meer kan wachten. Ik heb minder haast, minder ruis. Ik voel sneller wat klopt en wat niet. Ik kijk anders naar mensen, naar moeders vooral: hun vermoeidheid, hun liefde, hun angst. Ik zie alles helderder dan vroeger.

Er zijn nog steeds dagen waarop alles me weer raakt: de geur van een ziekenhuis, een liedje, een naam, een datum. Dan komt alles even terug. Ik probeer het niet weg te duwen. Ik heb geleerd om iets kleins te doen wat helpt: een brief schrijven, een kaarsje aansteken, even buiten zijn. Rouw is niet alleen verdriet, het is ook liefde die haar plek zoekt. Zolang ik dat voel, kan ik doorgaan. Ik ben nog steeds moeder, ook al is mijn zoontje niet echt bij me. Dat blijft.

Die dag dat alles veranderde, is er nog steeds. Hij loopt met me mee, soms dichtbij, soms wat verder op de achtergrond. Ik zal nooit zeggen dat ik er vrede mee heb, maar ik heb geleerd dat er leven is ná die dag. Niet hetzelfde leven, maar een ander leven: dieper en echter.

Dit jaar heb ik een sabbatical. De tijd die vrijkomt, besteed ik aan misje.nl – een plek die ik heb gemaakt voor andere ouders die hun baby verloren. Om woorden te delen van troost, herkenning en liefde. En om erkenning te geven aan dit vaak onzichtbare verdriet, dat zoveel levens tekent en toch zo weinig wordt gezien.

Je bent er niet, en toch maak je alles anders.

 Yvette Huitema

Serie Blogger

Schrijft over het missen van een baby. Woorden voor troost, (h)erkenning en liefde. Founder van Mis je – een platform voor ouders in rouw én hun omgeving. Met gedichten, gidsen en een boek in de maak. Zodat er meer begrip komt voor verdriet dat niet altijd zichtbaar is.

Praat met mij in de community