Dagboek van leerkracht speciaal onderwijs Anniek: “Een leerling kwam naar me toe met iets bruin en langwerpigs…”

Ochtendrituelen

Op school houdt Anniek zich altijd aan een vaste ochtendroutine. “Ik wacht de kinderen op in de gang. Het ene kind wil een high five, het andere een knuffel en weer een ander vertelt een verhaal dat weken geleden is gebeurd.”

“In de klas beginnen we met reken- en taalspelletjes die aansluiten bij het niveau van ieder kind. Zodra ze klaar zijn, steken ze hun vinger op zodat wij het werk kunnen nakijken. Daarna mogen ze iets kiezen uit de kieskast, met materialen als zand, klei of Lego. Vervolgens zetten we de timer, zodat de kinderen weten hoelang ze nog werken. Daarna gaan we in de kring om de dag te bespreken.”

Op een dag kwam een leerling trots naar me toe met iets bruin en langwerpigs in zijn hand…

Toch verloopt niet elke ochtend even soepel. “Sommige kinderen zitten meer dan een uur in het taxibusje voordat ze op school aankomen. Dan begin je de dag al met onrust. Soms ligt de oorzaak thuis: een drukke ochtend, een wisseling van begeleider of spanning over iets wat nog gaat komen. In zulke momenten probeer ik eerst even samen iets kleins te doen, zoals een kopje koffie halen of een korte wandeling. Dat helpt om te ontladen, en om te laten merken dat ze gezien worden. Als dat niet genoeg is, laat ik het kind soms even alleen spelen of de conciërge helpen. Door iets te kiezen wat past bij hun interesse, lukt het meestal om daarna weer rustig aan het werk te gaan.”

Humor in de klas

Anniek werkt in een team waar veel gelachen wordt. “We hebben een superleuk team, dat maakt het werk luchtig. De leukste dingen gebeuren tijdens het werk. De kinderen komen met de meest fantastische uitspraken, dus ik ben een uitsprakenboekje begonnen.”

Een paar favorieten?

• “Een leerling zei eens: ‘Je bent niet dik, maar je hebt wel een dikke kont!’
• Bij het oefenen van letters zei een kind bij de letter O: ‘Rondje!’
• Tijdens een les over bijen antwoordde een meisje op mijn vraag hoe een imker honing haalt: ‘Netjes vragen.’”

Iedere dag uniek

Geen dag is bij haar hetzelfde. “Natuurlijk hebben we een vast programma, maar je weet nooit hoe de kinderen zich voelen. Als ze te hoog in hun alertheid zitten, komt de lesstof niet binnen. Dan gaan we wat anders doen: de tuin in, koken of iets praktisch. We werken veel spelenderwijs, zodat ze leren zonder dat ze het doorhebben.”

Het mooiste moment van de week? “Op dinsdag doen we altijd een proefje. De kinderen zijn dan zo enthousiast dat ze bij binnenkomst al vragen wat we gaan doen. Een lach op hun gezicht is voor mij het mooiste wat er is. Dat is dan ook altijd mijn doel voor als ze naar huis gaan.”

Ik wil degene zijn die een verschil maakt in het leven van een kind of ouder die het moeilijk heeft

Een bruine verassing

“Elk jaar geef ik een les over de plastic soep. Daarbij ruimen we afval op rondom school. Op een dag kwam een leerling trots naar me toe met iets bruin en langwerpigs in zijn hand. Vanaf dat moment hebben we een nieuwe regel: alles wat bruin is, laten we liggen!” 

Moeilijke momenten horen erbij

Soms is het werk zwaar. “Het meest stressvol vind ik het als een kind niet lekker in zijn vel zit en niet kan vertellen waarom. Sommige kinderen zijn verbaal niet sterk en kunnen niet vertellen wat er aan de hand is. Dan voel ik me machteloos. Ook heb ik periodes gehad waarin ik dagelijks te maken kreeg met fysiek geweld in de klas. Ik werd gebeten, gekrabd, geslagen, geschopt en bespuugd. Dat heeft me bijna opgebrand. Gelukkig heb ik thuis een lieve vriend met wie ik alles kan bespreken. Een kop koffie samen en even praten helpt enorm.”

Lees ook

Dagboek van leidinggevende op kinderdagverblijf Sanne: “Er gaat geen dag voorbij zonder dat er iets geks gebeurt”

Wat haar werk bijzonder maakt

“Elk kind zie ik als een puzzel. Elk stukje dat ik kloppend krijg, voelt euforisch: het kind voelt zich gezien en ik sta weer een stukje dichterbij. Ik zou nooit iets anders willen doen. Ik wil degene zijn die een verschil maakt in het leven van een kind of ouder die het moeilijk heeft. 

Wel wil Anniek benadrukken dat het werk intensief is. “Door de bezuinigingen van de overheid raken steeds meer collega’s overbelast. Het gedrag van leerlingen wordt zwaarder, maar het aantal handen in de klas blijft hetzelfde. We zouden zoveel meer kunnen betekenen met wat extra ondersteuning. Ik hoop echt dat daar verandering in komt.”