Jasmina Borgeld: “Een nacht zonder Farah, een leven zonder jou…”

Ik dacht dat het daarmee klaar was. Dat ik het kindje had verloren en dat mijn lichaam verder zou herstellen. Maar mijn lichaam dacht daar anders over. Een week later bleek bij de controle-echo dat de vruchtzak er nog steeds zat en zelfs doorgroeide. Ik was lichamelijk nog steeds zwanger, maar mijn kindje leefde niet meer. Dat maakte het psychisch bijna ondraaglijk. De misselijkheid bleef, de vermoeidheid bleef, maar er was geen leven meer in mijn buik.

De dagen die volgden waren zwaar. Weeën die soms nog erger voelden dan tijdens mijn bevalling van Farah. Pijn die me volledig lamlegde. Het ziekenhuis stuurde me naar huis met morfine, zodat ik de dagen kon overbruggen tot de geplande curettage. Het voelde zo wrang: pijn die net zo intens was als bij een bevalling, maar dit keer zonder beloning. Alleen leegte.

Ik verloor meer dan 650 cc bloed, veel te veel. Er werd een ballon in mijn baarmoeder geplaatst met een drain en ik moest blijven

Het voelde alsof ik faalde. Niet alleen omdat ik mijn kindje was verloren, maar ook omdat ik niet voor Farah kon zorgen. Overdag was ze een dag extra bij de opvang en ving de buurvrouw haar veel op. Ik ging dagelijks naar het ziekenhuis, maar ze konden niks voor mij doen.

Op de dag van de ingreep werd ik nuchter opgenomen. Normaal duurt een curettage een kwartier, maar bij mij duurde het anderhalf uur door een bloeding die niet wilde stoppen. Ik verloor meer dan 650 cc bloed, veel te veel. Er werd een ballon in mijn baarmoeder geplaatst met een drain en ik moest blijven. Het betekende mijn eerste nacht zonder Farah.

Ik huilde tranen met tuiten. Zou ze wel slapen zonder mij? Zou ze me missen? Uiteindelijk bleek dat zij sliep als een roosje, omdat ze bij papa in bed mocht slapen, en dat het vooral ik was die wakker lag, overspoeld door verdriet en schuldgevoel. Het voelde alsof ik niet alleen mijn kindje in mijn buik had verloren, maar ook even de moederrol voor Farah. Alsof ik overal tekortschoot.

Toen ik na die loodzware nacht eindelijk ontslagen werd uit het ziekenhuis, wilde ik niet naar huis. Ik had mijn moeder nodig. Daarnaast was ze jarig en ik had nog nooit een verjaardag van haar overgeslagen. Jerry vond het niet verstandig en wilde dat ik thuis zou herstellen. “Je bent veel te zwak, je moet rusten,” zei hij. Maar ik voelde het in elke vezel van mijn lijf: ik moest naar mijn ouders. Naar mijn moeder. Zij was degene die me kon troosten, die wist hoe ze me moest opvangen.

Het voelde alsof ik niet alleen mijn kindje in mijn buik had verloren, maar ook even de moederrol voor Farah

Ik zei: “Als jij niet meegaat, ga ik alleen.” En hij weet hoe koppig ik ben. Dus ging hij mee. Ik was nog zo verzwakt, maar mijn verlangen om bij mijn ouders te zijn was sterker dan elk advies om thuis te blijven.

Het herstel, lichamelijk en geestelijk, ging met horten en stoten. Mijn lichaam moest aansterken na het vele bloedverlies, mijn hormonen gierden nog door mijn lijf. Maar vooral mijn hart moest helen. Het schuldgevoel knaagde: had ik iets verkeerd gedaan? Had ik mijn kindje beter moeten beschermen? Ik klaagde over de misselijkheid en vermoeidheid, zou ik dat ooit terug willen draaien als ik hem of haar daarmee had kunnen redden?

Toch probeerde ik elke dag te vechten om niet te verdrinken in die gevoelens. Ik hield me vast aan Farahs lach, aan de armen van Jerry om me heen en aan de krachtige woorden van mijn moeder. En bovenal bleef ik herhalen: Alhamdullilah, voor alles wat ik heb gekregen en zelfs voor wat me is afgenomen.

Want hoe zwaar ook, dit proces maakte me opnieuw bewust van de kracht van liefde. De liefde voor mijn kleine vlinder die ik niet mocht leren kennen, de liefde voor Farah die me overeind hield, en de liefde van mijn ouders en Jerry die me droegen toen ik zelf niet meer kon lopen.

Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar. Er is een tijd geweest waarin ik echt geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.

Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat een op de zes stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik een van die zes was.

En omdat ik wil dat jij, die dit leest en zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht, weet dat je niet alleen bent. Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert.

Ik neem je dus in mijn columns mee in het fertiliteitstraject, maar ook in het ziekbed van mijn vader, die ik verloren heb aan kanker.

Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat als je midden in deze crisis zit, je er wellicht nog niet aan toe bent.

Liefs,
Jasmina