Opgebiecht: het autisme van mijn kind neemt mijn leven over

Ik sta elke dag, de hele dag, ‘aan’. Alles moet kloppen: wat hij eet, hoe het licht aanstaat, welke route we lopen. Als er iets afwijkt, raakt hij in paniek. Ik probeer dat met liefde op te vangen, want dat is wat hij nodig heeft. En vaak lukt dat ook, ik moet wel. Op deze manier kan hij zichzelf zijn, en dat is het allerbelangrijkst. We hebben als gezin een goede routine opgebouwd om de dagen zo soepel mogelijk te laten verlopen en uitbarstingen te voorkomen.

Maar er zijn dagen dat ik al uitgeput ben voordat de dag echt begonnen is. Ik hou mezelf voor dat ik geduldig blijf, dat ik sterk moet zijn, maar soms lukt dat gewoon niet. Dan voel ik me schuldig, omdat ik bang ben dat ik hem teleurstel. Hij verdient een moeder die hem begrijpt.

Het is niet mijn kind die zwaar is, het is de zorg eromheen die nooit stopt. De eindeloze formulieren, de wachtlijsten, de gesprekken op school. Soms lijkt het even goed te gaan, en dan is er toch weer iets gebeurd. Zo verdrietig, want hij bedoelt het allemaal goed, maar het wordt hem soms gewoon te veel. En op school vinden ze het lastig om daar altijd rekening mee te houden.

Ik wil het allemaal perfect doen, maar ondertussen vergeet ik mezelf. Soms verlang ik naar stilte. Naar even niks hoeven. Een weekend zonder kinderen, of een nachtje alleen (of met mijn man) in een hotel. Gewoon even niet zorgen en plannen.

Ik hou van hem, met alles wat ik heb. Maar ik leer steeds meer dat ik ook voor mezelf moet zorgen. Af en toe ademhalen. Nu moet ik nog leren hoe. 

Heb jij ook iets op te biechten? Stuur anoniem je verhaal naar info@mamaplaats

Lees ook

Opgebiecht: Mijn ex heeft een nieuwe vriendin en ik ben bang dat ze mijn plek inneemt