Een verlies dat mijn leven redde

Als ik die miskraam niet had gehad, zouden we nooit op tijd hebben geweten dat ik zwanger was van een tweeling. Eén van de baby’tjes zat in mijn eileider: een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Sommigen kennen mijn verhaal, anderen misschien nog niet. Mijn rechtereileider was volledig afgescheurd en er had zich al meer dan anderhalve liter bloed in mijn buik verzameld. Zonder die miskraam had ik dit niet overleefd, had ik niet aan de bel getrokken en had ik alle alarmbellen laten afgaan. Aan de bel trekken doe ik meestal pas als het te laat is – tenminste, dat zeiden de artsen in het ziekenhuis. Na de miskraam ben ik ruim een aantal dagen later met spoed geopereerd. Pas toen besefte ik hoe dichtbij ik was geweest om alles te verliezen, zelfs door mijn grootste wens: mama worden.

Het verdriet en de angst waren intens, maar tegelijk voelde ik een diep, warm gevoel van dankbaarheid. Ik heb me daar lang voor geschaamd. “Waarom zou je daar dankbaar voor moeten zijn?” zei dat stemmetje in mijn hoofd. Maar niet alleen voor dat kleine sprankje leven dat ik mocht dragen. Het heeft me geleerd om bewuster te leven, te koesteren wat belangrijk is, en zelfs in pijn de schoonheid van het leven te zien. Nu ik ouder word, besef ik steeds meer hoe deze ervaring me gevormd heeft, hoe het me sterker heeft gemaakt, hoe het me heeft geleerd lief te hebben, te helen en te waarderen wat ik wél heb, en hoe het me heeft voorbereid op de wondertjes die daarna kwamen.
Mijn kleine engeltje, mijn beschermertje, zal altijd een deel van mij zijn. En ondanks dat het niet leuk was, ben ik nu dankbaar door de miskraam voor het leven.

𝙃𝙚𝙗 𝙟𝙞𝙟 𝙤𝙤𝙠 𝙚𝙚𝙣 𝙚𝙧𝙫𝙖𝙧𝙞𝙣𝙜 𝙜𝙚𝙝𝙖𝙙 𝙙𝙞𝙚 𝙟𝙚 𝙡𝙚𝙫𝙚𝙣 𝙤𝙛 𝙟𝙚 𝙠𝙞𝙟𝙠 𝙤𝙥 𝙝𝙚𝙩 𝙢𝙤𝙚𝙙𝙚𝙧𝙨𝙘𝙝𝙖𝙥 𝙝𝙚𝙡𝙚𝙢𝙖𝙖𝙡 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙫𝙚𝙧𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧𝙙? 💛”