Van chaos naar stilte: mama’s nieuwe wereld

Het is zo’n vreemd gevoel van trots en pijn tegelijk: ze groeien op, hebben mij elke dag een beetje minder nodig. Hun wereld wordt groter, terwijl die van mij juist kleiner lijkt te worden. Het is niet alleen een nieuw hoofdstuk voor hen… het is ook een hele nieuwe wereld voor mij.

De ochtenden voelen anders. Chaotischer, onwennig, voller… en ook leger. Waar ik eerst maar één broodtrommel hoefde te vullen, staan er nu twee klaar. Waar we eerst samen de grote zus wegbrachten en daarna thuis rustig ontbeten, breng ik ze nu allebei weg. En dan kom ik thuis, en het is stil. De ontbijttafel is leeg en de stoelen staan nog zoals mijn kinderen ze in de ochtendhaast hebben achtergelaten. Zelfs de katten lijken te zoeken naar dat kleine stemmetje dat altijd door het huis klonk. Het voelt vreemd stil. Alsof ook het huis even moet wennen aan dit nieuwe ritme.

Soms voelt het alsof ik opnieuw moet leren wie ik ben, zonder dat constante “mama?” op de achtergrond. De dagen lijken langer, maar ook rustiger, en ergens daartussen probeer ik mijn plek weer te vinden. Zes jaar lang draaide alles om zorgen, troosten, knuffelen, spelen… en nu is er ineens ruimte. Tijd voor mij. Maar ook een stilte die even wennen is.

En ik merk: het gaat niet alleen om hen die groter worden en opgroeien… het gaat ook om mij, die langzaam leert loslaten. 🥺

Aan alle mama’s die dit nu doormaken: ik voel met jullie mee. 🫶🏼