Maar zo heet ik toch niet…?

“Dus hoe konden we dan toch zo vaak verwisseld worden?”

Wat heb ik soms zitten vloeken, want we leken toch ook totaal niet op elkaar. Ik: tenger, blond, blauwe ogen en lang. Zij: kort, brunette, bruine ogen en normaal postuur. Daarnaast was onze huidskleur zelfs anders: ik echt blank, en zij alsof ze een zomers tintje had. Het was dan ook altijd een bijzonder gezicht als mensen doorkregen dat we zusjes waren. Maar het was echt zo, 100%. En toch verschilden we als dag en nacht. Dus hoe konden we dan toch zo vaak verwisseld worden?

Toen ik ouder werd en zelf moeder werd, kon ik me nog steeds niet voorstellen namen door elkaar te gooien. Ik had dan ook maar één kind, dus zo moeilijk was het dan ook niet. Echter, het verliep uiteindelijk toch anders, en na zo’n tien jaar kreeg ik er ineens een “dochter” bij van dezelfde leeftijd als mijn dochter. Nahhh, het is mijn eigen kind niet, dus dan gebeurt dat toch niet? Ook deze twee leken niet echt veel op elkaar wat karakter betreft. Uiterlijk wel een beetje. Ze hadden allebei lang, krullend haar en allebei een andere tint blond, waren allebei lang voor hun leeftijd en hadden allebei lichte ogen. Zelfs hun namen leken op elkaar. Nou ja, ze eindigden met dezelfde klank, haha. Maar toch: de ene had ik zelf gebaard en jarenlang alleen gehad, de ander had gewoon een eigen moeder en was maar deels onder mijn hoede. En toch hè…!!!

“Zo van: “Hier, nog een kind… En alsjeblieft, gratis en voor niks krijg je er extra verwarring bij.”

Hoe vaak ik die twee door elkaar haalde — zo frustrerend! Ze vonden het zelf ook niet altijd even leuk, dus er kwam regelmatig een geërgerd gezichtje tevoorschijn als ik weer eens de andere naam eruit balkte. Ik kon er zelf ook niet met mijn koppie bij, maar gaf het de schuld aan de namen, die net zoveel lettergrepen hadden en dezelfde klank.

Tja, dat was dus niet zo. Want nu doe ik het ook met de jongens én met de puberella. Dus soms heet de allerjongste geen Lucien, maar heeft hij ineens de naam van zijn oudere zus Melody. En Kai? Door de korte naam komt zijn naam in elke situatie wel een keer langs, de arme schat. Ja, hoe gek wil het lopen dan toch? Of dat ineens alle namen de revue passeren, om dan alsnog na de juiste naam door te skippen naar weer een verkeerde naam. Het zorgt voor veel ingewikkelde momenten vol verwarring en onduidelijkheid, wat de chaos op dat moment nog versterkt. Snappen doe ik het nog steeds niet, maar het begrip voor de situatie waarin mijn ouders zaten, dat is er nu wel. Het is niet te snappen, het is niet te verklaren. Het gebeurt gewoon, of we nu willen of niet.

Zou dat dan een dingetje zijn dat je er gewoon bij krijgt als je ouder wordt van een volgend kind? Zo van: “Hier, nog een kind… En alsjeblieft, gratis en voor niks krijg je er extra verwarring bij, met wat breinfarts voor de extra verbale klusterhussels.””