De weg terug naar mezelf

Tenslotte was er ook nog een ziekenhuisopname van ons zoontje begin 2023, toen hij een half jaar oud was. Hij had een zware longontsteking. Vanwege zijn situatie, die in totaal anderhalve maand duurde, draaide de zorg volledig op mij. Hierdoor heb ik mijzelf en mijn klachten min of meer verwaarloosd.

Die zomer werd het mentaal, maar ook lichamelijk zwaarder. Ik ging naar de fysio, maar die kon eigenlijk niks vinden. Zij gaf de stress de schuld. Ik zakte door de pijn letterlijk door mijn benen in de nacht als ik mijn zoontje tilde.

Ik werk als kraamverzorgster en heb in september de keuze moeten maken om mij ziek te melden. Ik had hier veel moeite mee, want ik had verwacht dat het snel beter zou gaan. Helaas werden de klachten alleen maar erger. Van de pijn kon ik niet meer normaal zitten en het lopen ging ook moeizamer.

Ik ben regelmatig bij de huisarts geweest, waarbij ik meerdere keren had aangegeven dat ik de klachten op een hernia vond lijken, maar het antwoord was steeds: “Dat is het niet, want je kunt op je tenen staan.” Na meerdere keren min of meer weggestuurd te zijn voordat ik überhaupt een verwijzing kreeg, ben ik uiteindelijk doorverwezen naar een sportarts. Die zei dat ik zware bekkeninstabiliteit had en heeft met meerdere behandelingen mijn bekken rechtgezet en oefeningen gegeven.

Totdat in maart 2024 de pijn zo erg werd dat ik de arts heb gebeld voor pijnmedicatie. Ik kreeg tramadol en eindelijk een verwijzing voor een MRI, want de sportarts vermoedde wel een hernia. Dit bleek ook zo te zijn. Ik ben toen doorgestuurd naar een fysiotherapeut die gespecialiseerd was in rugklachten. Het leek door de oefeningen beter te gaan!

Ik kon die zomer weer wat meer mama zijn. Ik had nog pijn, maar kon de normale dagelijkse dingen weer een beetje doen. Mentaal was ik ook nog druk bezig om mij beter te voelen. Ik voelde mij schuldig naar mijn kinderen toe dat ik niks kon.

Gedurende de dag lag ik veel op bed of de bank. (Zittend) koken was een van mijn enige activiteiten en vaak redde ik niet veel meer. De tv aanzetten voor de kinderen was soms mijn redding, wat ik liever niet wilde, maar ik kon niet anders, omdat ik niet voor ze kon zorgen. Ook was mijn lontje kort; soms kon ik niks hebben door de pijn en de vermoeidheid van mijn lichaam.

Helaas ging het na september 2024 weer bergafwaarts; de pijn werd erger dan hij was. Mijn lichaam begon scheef te staan en ik kon niet meer op eigen kracht lopen. Met veel moeite moest ik met krukken gaan lopen. Toen heb ik opnieuw een MRI-scan laten doen en dezelfde hernia was weer zichtbaar. Opereren was de enige optie voor mij. Ik wilde pijnvrij worden en weer normaal vrouw en mama zijn.

Als gezin was dit heel zwaar. Wij waren afhankelijk van de hulp die we kregen om de zorg voor de kindjes rond te krijgen en het huishouden te kunnen doen. Mijn pijn was vreselijk. Pijnmedicatie hielp niet en wachten op een operatie duurt dan heel lang.

De kindjes bleven ook maar vragen: “Wanneer ben je weer beter, mama? Want dan kun je mij weer tillen.” Ik voelde me vaak alleen in die periode. Ik probeerde creatief te zijn met de indeling van mijn dag om toch iets bij te dragen. Toen ben ik begonnen met mijn Instagram-pagina “mamameteenhernia”, met het idee om anderen met een hernia te inspireren en steun te bieden, en daar zelf ook steun uit te halen. Ik begon met posts waarbij ik de kinderen betrok en activiteiten deed zoals ontbijten op bed, kleuren bij de bank of een spelletje spelen. Hun aankleden lukte soms ook als ik op bed lag, maar alles bij elkaar was het wel een uitdaging.

In januari 2025 was het eindelijk zover: de operatie!

De operatie verliep goed en ik ben langzaamaan aan het herstellen. Ik krijg wekelijks fysio en ik ben pilates en yoga gaan doen.

Ik heb nog steeds psychotherapie, omdat ik het mentaal herstellen nog lastiger vond — om vertrouwen in mijzelf te krijgen en te leren hoe ik rustmomenten kon vinden. Ik voelde mij altijd schuldig als ik iets voor mijzelf deed, maar heb geleerd dat dit belangrijk is.

Sinds augustus ben ik weer volledig aan het werk, gaat het mentaal ook een stuk beter en kan ik weer genieten van het gezin. Mijn herstel blijft doorgaan totdat ik helemaal pijnvrij ben, maar het gaat gelukkig al wel heel goed met mij!”

Instagram: @mamameteenhernia