“Soms betekent liefde juist loslaten”

Mijn boek Door haar zwijgen ben ik gaan praten was geen bevrijdend schrijfproject, maar een intens proces. Niet om iets kwijt te raken, maar om iets te kunnen géven.
Het is het resultaat van jarenlang werken aan mezelf: therapie, coaching, huilen, accepteren, opnieuw leren ademen. Pas toen er rust kwam in mijn hoofd, kon ik beginnen met schrijven.

Mijn boek gaat niet over mijn dochter, maar over mij. Over wat het betekent om moeder te zijn van een zorgintensief kind, en wat er met je gebeurt als je jarenlang in de overleefstand leeft. En misschien nog belangrijker: hoe je daar weer uitkomt.

Het schrijven was zwaar. Twee jaar lang ben ik teruggegaan naar momenten die ik het liefst had willen vergeten. Eén van die momenten was de dag dat we onze dochter Thera naar de zorginstelling brachten. Ze was tien, zwaar verstandelijk beperkt en sprak niet.
Ze wist van niets die ochtend. Ik wist alles. Ik wist dat ze die dag haar eigen kamer zou krijgen, dat ze daar zou blijven wonen, dat ze niet meer thuis zou komen. En toch moest ik doen alsof het een gewone dag was. Ik bracht haar weg met een glimlach, maar vanbinnen brak ik.

Ik vroeg me af: zal ze me missen? Begrijpt ze wat er gebeurt? Voelt ze zich verlaten?
Die machteloosheid, dat verscheurende gevoel, kwam allemaal weer naar boven terwijl ik mijn boek schreef. Soms moest ik stoppen, even ademhalen en mezelf weer terughalen naar het nu.

Het boek eindigt ook in het nu. Want ik wilde niet alleen een verhaal schrijven over de moeilijke tijd. Ik ben er ook uitgekomen; ik heb veel geleerd over mezelf. Het boek is echt bedoeld voor andere moeders die ook meer zorgen voor hun kind dan voor zichzelf.

Mijn boek is nu een aantal maanden te koop, en het mooiste is om te zien hoe lezers reageren: hoe ze zich herkennen, geraakt voelen, gesteund. Dat geeft mij enorme voldoening, want dat is waarvoor ik schreef. Niet om iets van me af te zetten, maar om anderen te laten weten: je bent niet alleen. Soms betekent liefde juist loslaten.

En als mijn woorden een moeder helpen om even te ademen, om zichzelf niet meer te veroordelen en voor zichzelf ook beter gaat zorgen, dan was elk hoofdstuk, elke traan, elk herbeleefd moment het waard.