Drie kloppende hartjes

Eenendertig maanden geleden waren wij heel hoopvol dat we snel een positieve test in handen zouden hebben, want we waren tenslotte hartstikke jong en gezond. Geen reden om te denken dat een zwangerschap uit zou blijven, toch? Maar in werkelijkheid bleek dat lastiger dan we hadden verwacht en gehoopt. Nadat ik gestopt was met de pil, duurde het best een hele tijd voordat mijn cyclus weer ‘op gang kwam’. Ik wist ook dat dit zou kunnen, dus dat mijn cyclus niet meteen normaal was, vond ik niet gek.

Na twee jaar was mijn cyclus nog steeds vrij onregelmatig, maar we wisten ook dat het wel mogelijk zou kunnen zijn ondanks de onregelmatige cyclus. Na een jaar lang hopen was onze droom nog niet uitgekomen. Een gesprek met de huisarts volgde, waarbij ik ook liet zien hoe onregelmatig mijn cyclus was. Mijn cyclus wisselde tussen de 15 en 79 dagen in die periode, waarbij een menstruatie van 43 dagen achter elkaar het hoogtepunt was. Iets klopte er niet, en ook de huisarts stemde hiermee in.

We kregen een doorverwijzing naar de poli fertiliteit. Dat vond ik wel even slikken, want betekent dat nu echt dat het ons niet gaat lukken zonder hulp? Dit vond ik echt een ding – het voelde alsof mijn lichaam faalde. Drie maanden na onze doorverwijzing kwamen we op de poli. Na allerlei onderzoeken kwam het probleem naar voren: ik heb PCOS. PCOS, ook wel polycysteus-ovariumsyndroom, zorgt er bij mij voor dat ik geen eisprong heb, iets wat natuurlijk wel noodzakelijk is als je zwanger wilt worden. Dus de oplossing leek heel makkelijk: een eisprong opwekken.

In eerste instantie kreeg ik tien dagen Provera, een medicijn dat helpt om een menstruatie op te wekken en het baarmoederslijmvlies daardoor te verdunnen. Helaas gaf dit niet de ‘reset’ die we stiekem gehoopt hadden, en pakte mijn lichaam het niet op. Daarom zijn we gestart met 2,5 mg Letrozol, een medicijn dat als bijwerking heeft dat het een eitje laat groeien, maar helaas deed dit niets. Opnieuw dus weer tien dagen Provera om de menstruatie op te wekken en een nieuwe kans met 5 mg Letrozol. Hier leek mijn lichaam goed op te reageren, en een mooi follikel was zichtbaar op de echo’s. Helaas resulteerde het niet in een zwangerschap, maar we wisten nu wel dat mijn lichaam het kon.

De volgende cyclus deed mijn lichaam helaas weer niet wat het moest doen op de 5 mg, dus opnieuw weer Provera. Toen over naar 7,5 mg, de hoogste dosering, wat ons hopelijk een wondertje zou geven. Ik merkte best wat bijwerkingen van de medicatie – ik was behoorlijk opvliegerig, zweette veel meer en was heel moe – maar dat neem je voor lief als je graag een kindje wilt. Drie cycli hebben we het geprobeerd met de 7,5 mg, maar helaas kwam hier geen zwangerschap uit voort. Ook leek elke maand mijn cyclus langer te worden, waardoor we toch het advies kregen om over te gaan op Puregon.

Puregon is een medicijn dat je moet injecteren, en dat voelde wel echt als weer een volgende stap in ons traject. Eigenlijk vond ik het ook best wel een ding om mezelf te gaan injecteren. Grappig, want welke verpleegkundige is er bang om zichzelf te injecteren? Bij patiënten doe ik het bijna dagelijks op mijn werk. Bloedprikken, een infuus aanleggen – het maakt me allemaal niet uit als mensen het bij me doen – maar mezelf injecteren vond ik echt een stap. Huilend en trillend stond ik in de woonkamer met de naald in mijn hand. Tegen de poli had ik gezegd dat ik wel wist hoe het moest (want ja, ik deed het bijna dagelijks), maar op de een of andere manier houdt je lichaam je toch een beetje tegen om het bij jezelf te doen.

Toen het na twintig minuten gelukt was om mezelf voor het eerst te injecteren, was ik stiekem best een beetje trots. Ook dit had ik overwonnen, en het voelde als weer een stapje dichter bij een kindje. In het begin is het even zoeken naar de juiste dosering, waarbij ik ongeveer twee keer per week een inwendige echo kreeg om te kijken of de dosering wat deed, maar ook zeker om te kijken of er niet te veel follikels zouden groeien.

Helaas was er de vorige cyclus ook een cyste ontstaan, wat ook goed in de gaten gehouden moest worden of deze niet verder zou groeien. Gelukkig leek dat niet het geval en hoefde deze ronde niet afgebroken te worden. Na veertien dagen prikken was er een mooi follikel gegroeid en mocht de Ovitrelle gezet worden (een medicijn dat het eitje laat springen). Geen zwangerschap, maar we wisten nu wel welke dosering juist was.

Nadat ik ongesteld was geworden, hebben we ervoor gekozen om even twee weken pauze te nemen, omdat ik op vakantie ging met mijn zusje. We hadden niet met onze familie gedeeld dat we bezig waren om zwanger te worden, en we probeerden dit ook zo te houden. Maar hoe doe je dat als je samen een koffer deelt en je alle injecties mee moet nemen? Ik vond het heerlijk om twee weken niet onder de hormonen te zitten en weer even mezelf te zijn.

Om weer te starten, moest ik weer tien dagen Provera slikken om mijn baarmoederslijmvlies weer dunner te laten worden, en toen mochten we starten. Op naar cyclus 8, en je raadt het al: ook nu deed mijn lichaam ineens niet meer wat het moest doen op de dosering die zo goed leek te werken. Op dag 10 was er niks te zien qua groei, dag 13 nog niks, dag 17 nog steeds niks, dus opnieuw de injecties verhoogd in dosering.

Na 28 dagen prikken was er gelukkig wel groei, en waren er maar liefst twee eitjes die groot genoeg waren. Dit komt wel vaker voor als je zo lang stimuleert, dus niets vreemds. We hebben het met de verpleegkundige erover gehad, en eigenlijk waren we het er wel over eens: we gaan het gewoon weer proberen deze cyclus. Na zeven rondes hadden we nu een dubbele kans. En hoe groot is de kans dat het lukt, als het al 2,5 jaar niet is gelukt?

Een test met twee streepjes erop volgde. Een heel licht tweede streepje, maar ik zag hem echt. Het was eigenlijk nog een paar dagen voordat ik mocht testen, en als ik heel eerlijk ben, dacht ik dat het een vals-positieve test was. Zou het toch nog de Ovitrelle zijn? Ovitrelle kan tot ongeveer tien dagen na het injecteren een vals-positieve zwangerschapstest geven. Die dagen waren we net voorbij, dus het zou eigenlijk niet meer kunnen dat het nog de Ovitrelle is. Zou ik dan echt zwanger zijn?

Ik durfde het nog niet tegen Robin te zeggen, want ik wilde hem niet verrassen met iets wat misschien wel helemaal niet zo was. En hij was tenslotte ook hartstikke beroerd (hij had het noro-virus), dus ik vond het nu ook geen leuk moment. Morgen zou ik weer testen, en dan keken we wel verder. De volgende ochtend deed ik een digitale zwangerschapstest, en het kwam echt in beeld: ‘Zwanger’.

Ik geloofde het niet en deed nog een paar testen. In de eerste week heb ik er vijftien gedaan, gewoon om te bevestigen dat het echt zo was. Na 31 maanden kon ik niet geloven dat het nu echt zo was. De volgende dag vertelde ik het Robin, en die was ook zo verrast. Ook omdat ik sinds een week na mijn eisprong begon te vloeien. Dat zal mijn menstruatie wel weer zijn, dachten we, maar niets bleek minder waar.

Op de officiële testdag belde ik de poli, een beetje gespannen, en de verpleegkundige feliciteerde mij. Een beetje naïef als ik misschien was, had ik mijn agenda opengeslagen in de maand december om te kijken wanneer we voor de eerste echo mochten.

‘Kun je 6 januari om 9.45?’ zei de verpleegkundige aan de andere kant van de telefoon. Een beetje verbaasd stemde ik in en zette ik het in mijn agenda – dat was nog bijna een maand wachten. Een maand vol spanning volgde, omdat ik bleef vloeien. Een maand waarin we veel met familie en vrienden waren in verband met alle feestdagen, en het steeds moeilijker werd om het te verbergen vanwege de zwangerschapsmisselijkheid die steeds erger werd.

Die maandagochtend 6 januari werd ik vrij vroeg wakker, omdat ik superzenuwachtig was. Zou het wel goed zitten? Ik droomde die nacht dat er drie kindjes in onze tuin aan het spelen waren, en ik zei dat gekscherend in de ochtend tegen Robin.

‘Drie?’ zei Robin. ‘Jij altijd met je rare dromen.’ Nou, raar was mijn droom misschien wel, maar het klopte wel.

Met klamme handjes zaten we in de wachtkamer te wachten totdat we aan de beurt waren. De verpleegkundige, bij wie ik al ruim een jaar kwam, kletste eerst even met ons, maar mijn hoofd zei alleen maar: laten we alsjeblieft snel die echo doen, dan weet ik of het wel of niet goed zit.

Bij het inbrengen van de echo zag ik meteen twee zwarte vlekken. Ik zei tegen Robin: ‘Zie je dat?’ Maar hij gaf toe dat hij eigenlijk niet zo goed wist wat hij moest zien.

‘Het zijn er twee,’ zei ik, en de verpleegkundige stemde in. Ik was meteen door het dolle heen: een tweeling! Ze checkte het hartje van het eerste kindje – dat leek mooi te kloppen. Toen naar het tweede kindje, wat ook mooi klopte.

‘Ik denk dat ik er nog één zie.’

En dat bleek inderdaad zo te zijn. Nog wat dieper verstopt bleek een derde kindje. Robin werd stil en wat bleekjes, en ik was bang dat hij flauw zou vallen. Gelukkig gebeurde dit niet, maar ik heb hem nog nooit zo witjes gezien. De gynaecoloog werd erbij gehaald, en nogmaals werd er gecheckt of het er echt drie waren.

Ja, echt drie kindjes.

Drie vruchtzakjes, drie placenta’s, drie kloppende hartjes.

Foto gemaakt door Jorie Voskamp Fotografie“