Wat je niet ziet

Sinds ik weer helemaal meedraai in de drukte, merk ik dat sommige klachten terugkomen: bekkenklachten die ik al maanden niet had gevoeld, vermoeidheid die langzaam weer oplaait. Alsof mijn lichaam me probeert te vertellen dat ik te snel ga. Dat ik vergeten ben dat herstel niet ophoudt wanneer je “weer de oude” lijkt.

Want dat is precies het misverstand: postpartum is geen vaste periode.

Het stopt niet na zes weken, drie maanden of een jaar. Het is iets wat in je verweven blijft. Je lichaam is veranderd, je energie is anders, net als je grenzen. En zelfs als alles weer normaal lijkt, is er vanbinnen nog van alles in beweging. En dan komt er ook nog bij dat mijn lijf nog steeds bezig is met het aanmaken van borstvoeding.

Ik merk dat nu ik weer volop meedraai, mijn lichaam me soms terugfluit: een pijnscheut in mijn onderrug, vermoeidheid die uit het niets toeslaat, of gewoon dat gevoel dat ik “op” ben. Vroeger zou ik daar overheen zijn gestapt, maar nu herken ik het als een teken. Mijn lichaam zegt: ho, even rustig aan.

Maar dat is niet altijd makkelijk in een leven waarin er altijd iets te doen is.

De dagen beginnen vroeg, vaak nog voor de zon op is, met een peuter die vol energie naast mijn bed staat. Het werk wacht, de was stapelt zich op, en ergens tussendoor probeer ik ook nog een beetje tijd voor mezelf te vinden. En als ik die dan eindelijk heb, betrap ik mezelf erop dat ik die functioneel inzet door boodschappen te bestellen terwijl ik op de bank lig, of ik val na tien minuten in slaap bij een serie.

Ik volg op dit moment een prachtige cursus over het moederschap en de postpartumtijd, en daarin hoorde ik iets dat me echt raakte. Er is een verschil tussen moederen en moederschap.

Moederen is het zorgen, het knuffelen, het lachen om de gekke dingen die je kind doet. Het is warm, liefdevol en vaak ook gewoon heel fijn.

Moederschap is alles wat daaronder ligt: de verantwoordelijkheid, de constante zorgen, het gevoel dat je alles goed wilt doen. En waar ik enorm kan genieten van het moederen, kan het moederschap me soms ook overweldigen.

Ik merk dat ik nog steeds zoekende ben in dat evenwicht. Tussen zorgen voor mijn kinderen en zorgen voor mezelf. Tussen meedoen in de drukte van het leven en luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft.

Soms voelt het alsof ik dat nu pas echt begin te begrijpen, ruim een jaar na mijn tweede bevalling. Dat het herstel niet ophoudt zodra je weer werkt, of wanneer je je oude spijkerbroek weer past. Het gaat verder dan dat. Het zit in leren luisteren naar jezelf, in erkennen dat je veranderd bent, dat je grenzen anders voelen, dat je lichaam soms meer te vertellen heeft dan je hoofd wil horen.

En misschien is dat precies wat moederschap is: blijven leren. Blijven groeien. Niet teruggaan naar wie je was, maar wennen aan wie je nu bent.

Dus ja, van buiten ziet het er misschien uit alsof ik alles weer op de rit heb. En vaak voelt dat ook zo. Maar soms, als de dagen te vol zijn en de nachten te kort, voel ik nog even dat zachte stemmetje in mijn lijf dat zegt: je hoeft niet alles te kunnen.

En misschien is dat wel de belangrijkste les die het moederschap me tot nu toe heeft geleerd.