Van kloven naar vertrouwen – mijn borstvoedingsreis bij de tweede

En dat bleek terecht. Uiteindelijk heb ik haar twee jaar en twee maanden gevoed. Iets waar ik nog altijd met veel liefde en verbinding op terugkijk. Maar ook een periode waarin ik veel onzekerheid heb gekend. Meningen van anderen over de duur, enzovoort. “Kies toch voor het makkelijke.” Het makkelijke is niet altijd de beste keuze. En emotioneel gezien was het voor mij niet bemoedigend om aan te horen dat stoppen misschien beter was. Ik koos hierin voor verbinding. Er zijn – en ja, iets dat heel natuurlijk is.

Een tweede, nieuwe ervaring en kans

Toen mijn tweede kindje kwam, voelde alles anders. Ik wist beter waar ik op moest letten – het aanleggen, de signalen, mijn eigen grenzen. En vooral: ik vroeg om hulp. Al in de eerste dagen. In Frankrijk blijf je drie tot vijf dagen in het ziekenhuis, en ik vond het heerlijk dat ik elk moment op een belletje kon drukken en in alle rust kon opstarten met haar. Het was net een kraamhotel: drie maaltijden per dag verzorgd, verschillende verloskundigen op de afdeling. Kraamzorg kennen ze hier niet, dus zo was het heel fijn. Daarna in alle rust met ons gezin thuis verbinden.

Ik wist nu dat rust in de eerste weken essentieel is. Niet alleen voor mijn lichaam, maar ook voor mijn hoofd. Geen verplichte praatjes – alleen als ik daar zelf behoefte aan had als er iemand kwam.

Als Nederlandse mama in Frankrijk heb ik deze keer echt de tijd genomen. De eerste maand draaide om herstel, hechting en rust. Geen opgelegd bezoek, geen druk, geen schuldgevoel. Alleen wij als gezin – leren kennen, knuffelen, voeden, rusten. En soms al gewoon de deur uit.

Wat een verschil.

Deze keer verliep alles vloeiend. Geen pijn, geen strijd. Alleen zachtheid en vertrouwen.

Ik ben dankbaar dat ik dit nu voor een tweede keer mag ervaren. En misschien nog wel dankbaarder dat ik van de eerste keer leerde: dat volhouden loont, maar dat het ook oké is om hulp te vragen.”