Jasmina Borgeld: “Dag lieve vlinder”

Ik was 13,5 weken zwanger toen het misging. We waren op visite bij mijn neef in Enschede, een gewone, gezellige dag. Totdat ik naar het toilet ging en donkerbruin bloed zag. Ik maakte me niet meteen zorgen. Het was geen helderrood bloed en bij Farah had ik vaker bloedverlies gehad. Het zal vast niks betekenen, hield ik mezelf voor.

Pas toen we weer thuis waren (we wonen in Zuid-Holland), besloot ik toch maar het ziekenhuis te bellen. Omdat ik diabetes type 1 heb, heb ik een medische indicatie en sta ik onder controle van de gynaecoloog. Ze zeiden dat ik direct kon komen. Jerry wilde mee, maar ik vond dat niet nodig. Farah moest naar bed en ik was er heilig van overtuigd dat er niks aan de hand was.

Mijn kindje gaf hem een reden om door te vechten, ondanks de kanker die hem langzaam uit zijn lichaam roofde

Maar in het ziekenhuis werd het stil. Té stil. De gynaecoloog haalde er een tweede arts bij en ook die bevestigde het: er was geen hartslag meer. Mijn kindje was overleden. Daar lag ik, alleen, starend naar het scherm dat stil bleef. Totaal niet voorbereid op wat komen zou. Bij mijn vorige zwangerschappen was ik altijd bang geweest, maar dit keer niet. Ik was zo zelfverzekerd, en juist nu ging het mis. Ik wist niet wat ik moest voelen. Ik belde Jerry, stuurde mijn moeder en mijn zusje een bericht en reed in een waas huilend naar huis.

Vanaf dat moment begon het proces waar je eigenlijk nooit op voorbereid kunt zijn.
Een wens, een verlangen, alles kapot door weer een miskraam. Hoe moest ik dit mijn vader nou vertellen? Die eindelijk weer wat kracht had gevonden om door te vechten. Toen hij hoorde dat ik weer zwanger was, begon hij opnieuw te eten en drinken. Alsof hij besloot: het is nog niet voorbij. Mijn kindje gaf hem een reden om door te vechten, ondanks de kanker die hem langzaam uit zijn lichaam roofde.

Ik bleef achter met een buik die nog zwanger leek en een hart dat in duizend stukjes lag.

Maar ik woonde drie uur bij mijn ouders vandaan. Ik kon niet zomaar in de auto springen om het hem te vertellen, en misschien had ik dat ook niet gekund. Het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen bij de gedachte dat ik hem dit moest zeggen. Uiteindelijk heeft mijn moeder het hem verteld. Ik was er niet bij. Ik heb zijn ogen niet gezien, zijn reactie niet gehoord. Ik weet alleen dát hij het wist, en dat was al pijnlijk genoeg.

Soms voelt dat nog zwaarder dan alles wat mijn eigen lichaam meemaakte. Dat het niet alleen mijn verlies was, maar ook dat van mijn ouders – en dan met name mijn vader, aangezien hij niet zoveel tijd meer had. Dat het kleine lichtje dat hem nog de kracht gaf om te blijven eten en drinken, zomaar was gedoofd. En ik kon er niet eens bij zijn.

Na bijna drie maanden zwangerschap stopte het hartje met kloppen. En ik bleef achter met een buik die nog zwanger leek en een hart dat in duizend stukjes lag.

Lees ook

Jasmina Borgeld: “Het verlangen naar een tweede kindje in de schaduw van kanker”

Lees ook

Jasmina Borgeld: “Kanker heb je niet alleen, het treft je hele familie”

Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar.
Er is een tijd geweest waarin ik écht geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.

Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat één op de zes stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik één van die zes was.
En omdat ik wil dat jij die dit leest – en die zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht – weet dat je niet alleen bent.

Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert. Ik neem je in mijn columns mee in het fertiliteitstraject, maar ook in het ziekbed van mijn vader, die ik verloren heb aan kanker.

Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat als je midden in deze crisis zit, je er wellicht nog niet aan toe bent.

Liefs,
Jasmina