Beeld: Canva
Opgebiecht: mijn angsten beheersen mijn leven, maar ik durf geen hulp te zoeken
Ik ben moeder van twee jonge kinderen en van buiten lijkt het alsof ik alles aardig op de rit heb. Maar vanbinnen woedt er elke dag een storm. Ik leef met angst om ziek te worden, om mijn kinderen te verliezen, om fouten te maken. En die angst bepaalt steeds meer mijn dagen. Ik weet dat ik hulp moet zoeken, maar iets in mij houdt dat tegen.
“Ik ben bang voor alles wat ik niet kan controleren”
Het begon klein. Een beetje bezorgd als mijn kind koorts had. Even checken of het raam goed dicht was. Maar het groeide. Ik durf de snelweg nauwelijks meer op, raak in paniek als de telefoon van de opvang overgaat, en check elke avond of de rookmelders het doen. Soms drie keer.
Ik weet dat het niet gezond is, maar de angst voelt zó echt. Als ik mijn kind zie slapen, denk ik: als er vannacht iets gebeurt en ik had iets over het hoofd gezien, dan vergeef ik mezelf nooit. Dus blijf ik wakker. Luisteren. Controleren. En ondertussen word ik steeds vermoeider, emotioneler, stiller.
“Mijn gezin merkt het ook”
Mijn man zegt vaak dat hij me mist. Niet letterlijk, maar de vrolijke, ontspannen versie van mij. Onze kinderen zijn nog klein en merken dat mama vaak ‘zenuwachtig’ is. Als ze buiten spelen, roep ik te snel dat ze moeten oppassen. Als we op vakantie gaan, maak ik lijstjes, verzekeringen en noodplannen. Alles om het gevoel van controle vast te houden.
Ik wéét dat mijn kinderen een moeder nodig hebben die lacht, loslaat en geniet. En juist dat besef maakt het schuldgevoel groter. Ik voel me een slechte moeder omdat ik zo bang ben.
“Hulp zoeken voelt enger dan niets doen”
Soms typ ik “psycholoog angststoornis” in Google, maar ik klik het weer weg. Want wat als ze zeggen dat er écht iets mis met me is? Of dat ik medicijnen moet slikken? Of dat ik anderen tot last ben?
Het is een vreemde paradox: ik ben bang om bang te blijven, maar nog banger om er iets aan te doen. Dus blijf ik stil, met mijn gedachten, mijn angsten, mijn hart dat te vaak te hard klopt.
Toch weet ik dat het zo niet verder kan. Niet voor mij, en niet voor mijn gezin. Misschien is eerlijk zijn zoals nu de eerste kleine stap naar hulp.
Heb jij ook iets op te biechten? Stuur dan anoniem je verhaal naar info@mamaplaats.nl
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Donkere streep op je buik? Dit is waarom je die krijgt (en wanneer hij weggaat)
Win 3x een handgemaakte Palm Babydeken van Unknown Stories (t.w.v. €69,95)!
Bizar onderzoek: kan de geur van vet eten je baby al in de baarmoeder beïnvloeden?