Hoe borstkanker mijn leven voorgoed veranderde

Het was een gure ochtend in februari toen ik even gauw langs het diagnostisch centrum ging voor een mammografie. Ik liep ernaartoe met een lach op mijn gezicht, onbezorgd, in de veronderstelling dat het een routineonderzoekje zou zijn. Maar tegen de tijd dat ik het centrum weer uitliep, voelde ik me alsof ik een doodvonnis had gekregen.

De arts had iets gezien dat op een vorm van borstkanker leek, maar het was nog niet definitief — de uitslag zou pas een week later komen. Die week voelde eindeloos. Elke minuut stond in het teken van wachten, van angst, van gedachten die overuren draaiden. Alles wat vanzelfsprekend was, leek plots te wankelen.

Een paar weken later lag ik al op de operatietafel voor een dubbele mastectomie. Alles ging zo snel dat ik nauwelijks de tijd had om te beseffen wat er gebeurde — alsof ik gevangen zat in een nachtmerrie waar ik niet uit kon ontsnappen, terwijl de wereld om me heen gewoon bleef doordraaien.

De operatie was zwaar. Ik voelde me gebroken; elk stukje van mijn lichaam deed pijn. En toen begon het herstel, al voelde dat woord vreemd. Ik was uitgeput, lichamelijk én mentaal. Mijn lichaam voelde anders, vreemd bijna, en ik herkende mezelf niet meteen terug.

Ik durfde niet meteen te kijken naar de plek waar eerst nog mijn borsten zaten. Het heeft dagen (en heel wat moed) gekost, en toen ik eindelijk besloot te kijken, kon ik alleen maar huilen. Toch probeerde ik verder te gaan, één dag tegelijk — op zoek naar het nieuwe normaal. Overleven, dat was het woord dat het beste paste bij die periode.

De nasleep – leven na de storm

Nu, drie oktobermaanden later, is de storm wat gaan liggen. De wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven — van buiten én van binnen. Soms voel ik me sterker door wat ik heb meegemaakt, maar ik voel me ook kwetsbaarder, onzekerder, angstiger.

Er is een ander soort rust gekomen, eentje die niet draait om ‘terug naar normaal’, maar om leren leven met wat er is. Sommige dagen lukt dat goed, andere dagen minder. En dat is oké.

Vooruitkijken – leven met littekens

Het leven na borstkanker voelt soms onvoorspelbaar. Er zijn dagen dat alles weer normaal lijkt, en dagen dat de angst en onzekerheid ineens terugkomen. Toch merk ik dat ik steeds meer vertrouwen krijg — in mezelf, in mijn lichaam, in het leven.

Ik probeer te focussen op de kleine dingen die me gelukkig maken: mijn gezin, mijn kinderen, de momenten waarop ik écht voel dat ik er ben.

Mijn littekens herinneren me aan wat ik heb verloren, maar ook aan wat ik ervoor heb teruggekregen. Ze vertellen mijn verhaal — een verhaal van pijn en angst, van ongeloof, boosheid en verdriet, maar ook van veerkracht, groei en liefde.

En zo draag ik mijn littekens: als herinnering aan het verleden, als bewijs van mijn kracht en als stille reminder om door te gaan — met vallen en opstaan, te blijven leven en liefhebben.