Tussen Hoop en Paniek – Mijn WIA-Uitslag

Gisteren viel de brief van het UWV op de mat. De beslissing over mijn WIA-aanvraag is genomen: ik ben voor 49,8% afgekeurd. Dat getal sloeg in als een bom. Ik had verwacht – of gehoopt? – dat het percentage hoger zou zijn. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het past bij hoe ik me voel en functioneer.

Met dit percentage komt er ook iets bij: sollicitatieplicht. Wat dat precies inhoudt, weet ik nog niet. Wat ik wél weet, is dat ik paniek voel in mijn hele lichaam. De onzekerheid overspoelt me. Alles wat ik hoopte te kunnen loslaten, lijkt nu juist zwaarder te worden.

Na twee pittige jaren vol verplichtingen, onderzoeken, gesprekken en proberen vol te houden, had ik gehoopt op iets van rust. Even ademhalen. Even ruimte. Maar die ruimte lijkt nu ineens verder weg dan ooit.

Ik was voorzichtig weer begonnen met vrijwilligerswerk. Een stapje vooruit. Maar zelfs dat werd te veel. Ik merkte dat ik weer afdwaalde, dat mijn hoofd en lichaam signalen gaven dat het nog niet ging. Dus moest ik pauzeren. Weer terug naar minder. Weer loslaten wat ik net voorzichtig probeerde vast te pakken.

Wat me het meeste pijn doet, is het verlangen. Het verlangen naar gewoon. Naar werken. Naar mijn passie volgen. Naar de “oude ik”, die kon genieten zonder dat alles zo zwaar voelde. Ik wil zó graag weer leven in plaats van overleven.

Maar mijn klachten beperken mij nog steeds. Elke dag opnieuw. En dat maakt het allemaal zo frustrerend. Zoveel willen, zo weinig kunnen.

Toch weet ik: ik ben niet alleen. Misschien lees jij dit en herken je jezelf. Misschien voel jij je ook verloren in een systeem dat niet lijkt te passen bij hoe jij je werkelijk voelt. We zijn niet alleen.

Voor nu probeer ik stap voor stap te blijven lopen. En vandaag was dat stapje dit blog schrijven.

Dank je wel dat je dit leest. En als je je ook overweldigd voelt: je bent niet gek. Je bent niet zwak. Je bent aan het vechten. En dat is al meer dan genoeg.