Een pijnlijk moment op het werk

In die periode had ik in mijn functie vaak contact met ouders van kinderen met een beperking. Het werk was intens, emotioneel en leerzaam. Ironisch genoeg wist ik toen nog niet dat ik later zelf ook in die situatie terecht zou komen.

Bij de moeder in kwestie zaten de emoties al vrij hoog bij de start van het gesprek. Het was allemaal ook nog zo vers, de bevinding dat haar zoon een “beperking” had. Ze kon het nog niet helemaal verwerken. Toetreden tot de wereld van diagnoses en zorgindicaties vond ze overweldigend en confronterend. Hoe kon ik haar nou het beste helpen? Door haar gerust te stellen dat ze deze betreffende hulp in ieder geval gegarandeerd zou ontvangen. Dat was de insteek, althans.

“Oh, maar dat komt helemaal goed. Op basis van wat u vertelt, is het met uw zoon erg genoeg gesteld. Hij past precies in het plaatje.” In ongeveer die bewoordingen probeerde ik de moeder te ontlasten. En tsja, ik bedoelde het bemoedigend. Ik wilde haar geruststellen, haar angst wegnemen, haar laten voelen dat ze niet alleen stond. Ze zou zich in ieder geval geen zorgen meer hoeven te maken om déze indicatie. Hoe goed bedoeld ook, die ene zin was pijnlijk en onhandig geformuleerd. Jemig Marleen, ooit weleens van tact gehoord?

Op het moment dat de moeder in huilen uitbarstte, wist ik dat mijn goede bedoelingen compleet verkeerd hadden uitgepakt. Ik zat daar, sprakeloos en machteloos, en voelde me compleet door de grond zakken. Het is een herinnering die ik nog altijd levendig voor me zie. Een moment waarop ik me realiseerde hoe groot de impact van woorden kan zijn.

Ik heb er vaker over geschreven: de verwoordingen van anderen kunnen je maken of breken op het moment dat de situatie met je kind aanvoelt als een open zenuw. Nu ik me veel beter in deze moeder kan inleven, met alle bijkomende oermoedergevoelens, schaam ik me nóg meer kapot.

Tegelijk weet ik: schaamte kan ook een ingang zijn tot groei. Met zelfcompassie, en door te erkennen dat ik het inmiddels anders en beter doe.

Maar toch… had ik dit maar kunnen leren zonder iemand tot huilen te brengen.