Wanneer de juf belt…

“Ik denk dat elke ouder met een kind op de basisschool niet zit te wachten op het telefoontje met de mededeling: “We zouden graag willen dat u uw kind komt ophalen, want hij is niet te hanteren in de klas.” Ik kan mij dit moment nog zo voor de geest halen. Ik stond met mijn handen vol boodschappen en de telefoon aan mijn oor, midden op de winkelstraat. Al die voorbijgangers zullen wel gedacht hebben: wat een drukke vrouw, handen vol en nog bellend. Maar helaas, het was de school die belde. “Ja, uw zoon wil niet mee naar de gymzaal, werd boos en is met spullen gaan gooien. Nu zit hij bij de andere kleuterjuf.”

Daar sta je dan, in het dorp, nog met zoveel plannen om naar andere winkels te gaan, want alles was op in huis. Oké, daar gaan we dan — nieuwe planning: op naar school.

Eenmaal bij school aangekomen, zit hij inderdaad in de andere kleuterklas. Ik neem hem mee naar de gang, waar hij gelijk in een hoekje kruipt. Ik kijk in zijn eigen klas en zie daar alle kleding van de andere kinderen op de grond liggen, en gelijk begint er bij mij een lampje te branden.

Ik vraag hem: “Wilde je niet in je korte broek en T-shirt naar de overkant lopen?” Ze gymmen namelijk tijdelijk in de gymzaal van de school die ernaast zit. Het stukje naar buiten is werkelijk alleen het plein oversteken, maar ik kon, gezien het weer, begrijpen dat hij dit niet prettig vond. En wat blijkt: hij vond het inderdaad te koud om in zijn gymkleding naar de andere kant te lopen. Samen spreken we af om in de gewone kleren naar de gym te lopen en te kijken wat ze aan het doen zijn.

De juf kijkt mij bedenkelijk aan als ik binnenkom met hem. Ze zal wel gedacht hebben: ik heb je toch gevraagd om hem op te halen? Nou juf, ik kan je vertellen: hiervoor neem ik hem niet mee naar huis.

Samen met de juf spreken we af dat hij heerlijk gaat kijken naar de gym. Zijn vriendinnetje deed ook niet mee, dus heerlijk samen op de bank. Wat hadden die twee een plezier samen met het kijken naar hun klasgenootjes. En de juf zei aan het einde van de dag: “De volgende keer laat ik ze gewoon met kleren of een jas aan naar de overkant lopen.”

Dit was het begin van een lang traject, waar we overigens nu nog steeds in zitten. Maar soms vraag ik mij wel af hoe scholen zo makkelijk kunnen denken en ouders overal maar voorop moeten of kunnen draaien.

Ik ga jullie meenemen in ons verhaal, waar hopelijk voor ons nu snel een rustige periode aan gaat komen.”