Herinneringen aan oma

Mijn opa en oma waren bijna onze buren; ze woonden in dezelfde straat. Vroeger paste mijn oma twee middagen in de week op. Dat was altijd gezellig! We aten roze koeken, kibbeling of saucijzenbroodjes. We dronken ‘rode koffie’ (aanmaaklimonade) uit een chique kop-en-schotelserie. We speelden winkeltje in haar kleine trapkast, knutselden de mooiste werkjes en maakten op videoband (!) kennis met Swiebertje en André van Duin.

Elke middag uit school even langs — soms lang en soms kort. Altijd fijn, een opa en oma dichtbij. Mijn opa overleed nu bijna acht jaar geleden, plotseling en heel onverwachts; dat was ontzettend verdrietig. Mijn oma was een sterke vrouw. Na zijn overlijden heeft ze het leven, zo goed en zo kwaad als het ging, weer opgepakt. Ze miste hem iedere dag; ze waren maatjes door dik en dun. Oma zag ook dat het leven nog genoeg voor haar in petto had. Ze heeft tot het einde toe echt geleefd.

Een jaar geleden overleed zij ook plotseling, de dag nadat we nog met de hele familie samen waren geweest. We hebben nog geknuffeld, gelachen en genoten. We maakten plannen voor het nieuwe jaar, waarin mijn tweede kindje — een jongetje — zou worden geboren. We verheugden ons op de pretecho, die niet veel later gepland stond. Maar helaas heeft ze dit niet meer mee mogen maken.

Ik mis haar iedere dag: haar lach, haar liefde, haar zorgzaamheid, haar koppigheid, haar humor, de open deur op nummer 12 en de lekkere filterkoffie.

Ergens daarboven is ze nu weer samen met haar maatje, en dat is een fijne gedachte.

Wij proosten morgen met de familie op haar en vertellen verhalen en anekdotes, want zo zou zij dat ook gewild hebben. ❤️”