Patronen en overlevingsstrategieën

Vroeger heb ik mezelf bepaalde patronen aangeleerd om staande te blijven. Patronen om zo goed mogelijk overeind te blijven in situaties die mij onderuit probeerden te halen.

Mijn jeugd eiste zijn tol. Twaalf jaar lang gepest worden, je onveilig voelen, niet gehoord en gezien worden, je altijd anders voelen dan ‘de rest’, het buitenbeentje zijn, altijd de lieve vrede bewaren, jezelf wegcijferen, niet durven te uiten en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Niemand die zag wat er schuilging achter dat drukke meisje dat zoveel aandacht vroeg. Niemand die zag wat er schuilging achter de eetstoornis en de zelfbeschadiging. Niemand die zag wat er schuilging achter die glimlach.

Overlevingsstrategie na overlevingsstrategie.

Dat vormt je. Dat vormt je als mens, als kind, als zus, als vriendin en als partner.

Maar ook als moeder, blijkt nu.

Het resultaat?

Ontwrichting. Strijd. Onbegrip. Vluchten. Verdoven.

Een borderlinepersoonlijkheidsstoornis, anorexia nervosa, angst- en paniekaanvallen, zelfbeschadiging, recidiverende depressie en als bonus ADHD. Niet bepaald de toekomst die ik voor onze dochter voor ogen heb. En dat doet iets met me… Ik sta continu op scherp omdat ik wil voorkomen dat onze dochter overlevingsstrategieën nodig heeft om overeind te kunnen blijven. Ik wil voorkomen dat zij patronen nodig heeft om met situaties om te kunnen gaan. Ik wil voorkomen dat zij zoveel van zichzelf vraagt dat zij onderuitgaat.

Wat ik wél wil? Dat ik haar een jeugd kan bieden waarin zij zich veilig voelt, dat ik haar hoor en zie, dat ik inspeel op haar behoeften en dat zij voldoende aandacht krijgt. Ik wil haar alles geven wat ik zelf heb gemist. Dat gun ik haar. Dat ben ik haar verschuldigd. Het is mijn plicht. Zij heeft er immers niet voor gekozen om geboren te worden.

Daarnaast werk ik hard aan mezelf. Ik probeer te leren hoe ik kan leven in plaats van overleven. Ik probeer te ervaren hoe het voelt om op kleine momenten geluk toe te laten. Ik ben aan het oefenen om wat meer los te laten. Ik probeer erop te vertrouwen dat het goedkomt.

Dat vraagt veel van me: tederheid om liefdevol te kijken naar wat nog geheeld mag worden, kracht om hulp te vragen als ik even niet meer weet hoe ik verder kan, verbinding om te zorgen dat ik het niet alleen hoef te dragen, doorzettingsvermogen om opnieuw met mezelf aan het werk te gaan en zachtheid om wat liever voor mezelf te zijn en te leren dat goed ook goed genoeg is.