Weer een paar stappen verder

De NIPT-test

Helaas moest ik hiervoor naar het EMC, waar we hoopten niet meer naartoe te hoeven komen omtrent een zwangerschap. Nu was het alleen bloedprikken, maar toch kleven daar hele nare en verdrietige herinneringen aan. Donderdag voor het weekend werd ik geprikt. Bij de vorige keer was het op een woensdag en daarvan was de uitslag op maandag. We hoopten dat het nu ook zo snel zou gaan. Uiteraard liever dit keer met geen negatieve uitslag voor ons en ons kindje.

De maandag kroop voorbij en ik heb die nacht naar dinsdag nauwelijks geslapen. Zo enorm gespannen 😩. Moe ging ik voor de zekerheid thuis aan het werk en mijn man was ook thuis vanwege zijn parttime dag. Ik had een klantmeeting die dag en hoopte dat er niet tijdens die meeting gebeld zou worden. Een kwartier voor de meeting werd ik door een onbekend nummer gebeld; ik nam maar gelijk op. Het was een mevrouw van het EMC! O nee, want het was niet de vrouw die ik eerder had gesproken, en ze gaf aan dat als de klinisch geneticus belt, er iets is aangetroffen. Door heel mijn lijf kroop de spanning en benauwdheid; de seconden leken wel minuten. Ze zei al heel snel: “Ik mag je geruststellen,” al leek het voor mij héél lang voordat ze die verlossende woorden zei. Tranen schoten in mijn ogen en ik zag de hakbijl die boven mij hing vlak voor mijn neus voorbijglijden.

Mijn man kwam naar boven gerend en deed zachtjes de deur open. Ik draai me om en zeg gelijk: “Het is goed nieuws, het is goed nieuws!!” Ook bij hem zie ik hetzelfde gebeuren en we zijn zo enorm opgelucht. Echt superblij konden we nog niet zijn, dit was het tweede vakje van de bingokaart die we hoopten te kunnen kleuren. Het duurde nog wel even voor alle spanning weg was van het afwachten van de NIPT.

Nog één vakje te gaan

Voor ons is er nu nog één te gaan: de situatie van ons dochtertje. Met de 20-wekenecho kwam er ineens een ernstige groeiachterstand naar voren; haar verhaal heb ik al eerder gedeeld. Nog even en dan hebben we de 13-wekenecho, wat zijn we daar gespannen over. Nu is het uitgesloten dat we iets krijgen wat bij de NIPT omhoog zou komen, maar ik heb door alle spanningen nog geen gevoel van verbinding met het kindje, wat ik bij mijn andere zwangerschappen wel had.

Het komt door een stukje onbewuste zelfverdediging, die ik probeer uit te schakelen. Ik wil dit, omdat ik juist ook met dit kindje wil verbinden en het wil laten voelen dat het enorm wenselijk is en dat ik er enorm van hou. Ik stoei hier erg mee en heb besloten dat, als het na de 13-wekenecho niet lukt, ik hulp ga zoeken.

Eindelijk is het zover: de 13-wekenecho. Mijn man en ik werken op kantoor. Als het tijd is, neem ik voor de zekerheid al mijn spullen mee en geef mijn collega’s aan dat ik hoop terug te komen. Tranen schieten in mijn ogen; ik ben zo gespannen en bang om slecht nieuws te moeten ontvangen. Gespannen rij ik naar mijn man om hem op te pikken, en we rijden door naar het ziekenhuis.

We zijn aan de beurt en mogen naar binnen. Eerst natuurlijk de uitleg (ook al weten we het al, maar het is eenmaal het protocol). Gelukkig is de verloskundige erg begripvol en houdt het wat korter dan normaal. Daar gaan we dan: ooo, als het maar beweegt, als alles er maar in de basis op zit en er geen narigheden zijn…

We zien het cirkeltje en daarin het kindje lekker aan het bewegen. Pfff, wat een opluchting zeg, het is in ieder geval niet zo dat we gelijk slecht nieuws hoeven te ontvangen. Nu de rest nog afwachten…

Gezien ons dochtertje kijkt ze eerst naar de groei. Zo fijn dat ze dat doet, en die is volgens de lijn van het kindje! Ooo, dat is zo fijn, want dit kindje is drie dagen naar voren en zij was twee dagen naar achteren met de uitgerekende datum bij de 10-wekenecho. De vijf dagen verschil zit dus nog steeds ten positieve. Bij ons dochtertje hoorden we later pas dat ze wel iets kleiner was dan verwacht bij 13 weken, maar dat ze het niet hadden gezegd omdat het vaak bijtrekt. Dus enorm fijn dat het tot nog toe er volgens de verwachting uitziet.

De rest van de echo loopt ook goed, al is de kleine niet altijd even goed aan het meewerken. Maar ja, wat kun je nou verwachten van zo’n kleintje die ook maar lekker wat zit aan te rommelen 🥰. Uiteindelijk heeft ze alles weten te bekijken en ziet het er goed uit. Niets wordt bewaard tot de 20 weken en niets is eruit gekomen wat niet hoort. ❤️❤️

Een uur later hadden we de verloskundige afspraak, dus gingen we even ergens een hapje eten. Tijdens de afspraak heb ik toch nog een keer gevraagd naar de eventuele mogelijkheid van een echo tussen de 13 en 20 weken. Het is begrijpelijk dat het ziekenhuis hier niet per se baat bij heeft en ik wil er dan ook niet te moeilijk over doen, maar het zou ons geestelijk een overstap creëren in die lange, afwachtende periode tot de 20-wekenecho. Juist in deze periode is het met ons dochtertje ernstig misgegaan. De verloskundige gaf aan dat dat zeker, gezien onze situatie, een mogelijkheid is, en ik voel daarin een opluchting. Uiteraard blijft het een momentopname, maar als het op dat moment nog goed gaat, durf ik wel weer wat meer hoop te hebben.

Tot slot

Wat zou het fijn zijn als het nu allemaal goed loopt en wij dit kindje mogen omarmen. Ons zoontje (5,5) wil ook zo graag grote broer worden. Maar ja, we weten niet hoe dit gaat lopen en houden het, maar voor onszelf tot hij over mijn buik begint of erom vraagt. We gaan niet tegen hem liegen, vooral niet nu we er steeds positiever in durven te staan. Hopelijk mag ik over een tijdje weer een positief bericht delen. ❤️”