Lidewij Welten gaf topsportcarrière op voor het moederschap: “Leef nu een nieuwe droom”

Naar de wereldtop

Als fanatiek meisje stond ze ieder vrij moment op het hockeyveld. Op haar dertiende werd ze opgenomen in de jeugd van Den Bosch, op haar vijftiende debuteerde ze al in Dames 1 en kort daarna volgden interlands en Olympische Spelen. “Het ging ontzettend snel. Maar ik vond het prachtig: met een team keihard werken aan één doel.”

Op haar 34e besloot ze te stoppen. Niet omdat ze er geen plezier meer in had, maar omdat ze ruimte wilde maken voor haar gezinswens. “Het voelde oké. Natuurlijk mis je dingen, die donderdagochtendtraining in de zon bijvoorbeeld. Maar een dinsdagavond in de stromende regen? Die mis ik niet!”

Natuurlijk mis je dingen, maar een dinsdagavondtraining in de stromende regen? Die mis ik niet!

Lidewij Welten

Zwanger en een pittige bevalling

Een week na haar laatste wedstrijd was ze zwanger. “Dat voelde bijna te perfect om waar te zijn.” De zwangerschap verliep ontspannen, de bevalling pittig. “Heftige weeën, een knip en pomp, mijn placenta die niet loskwam… het was topsport op zich. Maar ik kijk er positief op terug, vooral de fijne kraamtijd daarna maakte het goed. Als ik ergens voor moet tekenen, dan voor een relaxte zwangerschap, fijne kraamtijd en een stevige bevalling. Deal!”

Nieuwe ritmes

Hun dochter bleek een blije slaper. “Ze slaapt van zeven tot zeven. Dat is deels geluk, deels ritme. Kinderen gaan goed op regelmaat.” Ook voor Lidewij zelf helpt die voorspelbaarheid. Ze sport nog steeds (pilates en krachttraining) maar kijkt milder naar haar lichaam. “Ik ben wat meer ‘spongy’, en dan denk ik: waar zeurde ik vroeger eigenlijk over?!” 

Thuis krijgt ze veel steun van haar partner. “Hij steunt me in alles en kookt vaak. De eerste maanden na de bevalling heb ik nauwelijks gekookt. Heerlijk.”

Ik ben gewoon wat meer spongy. En dan denk ik: waar zeurde ik vroeger eigenlijk over?

Lidewij Welten

#momfluencer (maar niet gemaakt)

Op social deelt Lidewij vooral inspiratie en echte momenten. “Ik pak mijn telefoon niet als mijn kind huilt, dan troost ik. Ik wil open zijn zonder dat het gemaakt voelt. En ja, ik geniet ook echt. Dat wil ik laten zien, maar ook met begrip voor moeders die het soms zwaar hebben.”

Ze deed ook mee aan De Verraders: zwanger en wel. “Ik lag er snel uit: tweede nacht ‘vermoord’. Jammer, maar het is tv. Thuis wacht het echte leven.”

Lees ook

Geen roze wolk: Erin vertelt over haar huilbaby

Wat ze meeneemt uit de sport

Waar ze vroeger wekelijks ‘held of loser’ kon zijn, kijkt ze hier nu anders naar. “Je laat los wat je niet stuurt: scheidsrechterbeslissingen, of een baby een dutje pakt. Je biedt wat je kunt: slaap, eten, rust. De rest is gewoon zoals het is.” Trots is ze vooral op haar dochter, en een beetje op zichzelf. “Zeggen dat je trots bent op jezelf vind ik lastig, dat topsportstemmetje blijft kritisch. Maar ja: dit leven past.” Wat ze haar dochter wil meegeven? “Lief zijn is het allermooiste wat je iemand kunt geven. Je mag best hard en duidelijk zijn waar het moet, maar nooit ten koste van een ander.”

Terug naar het veld hoeft niet meer. “Misschien ooit invallen bij een vriendinnenteam. Verder is het goed zo. Ik heb mijn droom geleefd, en nu leef ik een nieuwe.”