Zwanger op je 23e: “We werden de gossip of the town”

Mijn man en ik wilden graag een kindje, hier hadden we het in 2022 over. Maaaar ergens in dat jaar zeiden we nog tegen elkaar: mijn bedrijf liep eindelijk goed en hij begon net met zijn bedrijf. Dus we wilden nog even ieeeeetsje meer zekerheid hebben. Dat het in één keer raak zou zijn, hadden we niet verwacht, maar we waren wel enorm blij, evenals familie die het nog echt niet zagen aankomen.

Helaas stond dit in contrast met de reacties uit onze omgeving van onbekenden. We werden wel de gossip of the town, kan ik je zeggen. Via-via heb ik gehoord dat mensen dachten dat het een ‘ongelukje’ was, en die vragen kregen we dan ook vaak. Terwijl… we woonden samen, ik had een goedlopend bedrijf, er stond een auto voor de deur… Niet dat ik vind dat je dat allemaal moet hebben voordat je aan kinderen ‘mag’ beginnen, maar dat is wel wat de maatschappij vindt. Dus ik dacht: ja, hóezo deze reacties? Is het dan omdat we nog maar één jaar samen zijn en dat ik ‘pas’ 23 jaar ben? Gemiddeld genomen zijn vrouwen in Nederland 30,3 jaar wanneer ze kinderen krijgen. Ik was toen zeven jaar jonger dan de meesten, maar hoezo moet het dan gelijk een ongelukje zijn en is het onverantwoord???

Ik vind daar wat van, maar een aantal vrienden die ik al sinds de middelbare school ken, blijkbaar ook. Toen ik uitsprak dat ik een kinderwens had met mijn vriend (inmiddels man), vonden zij daar wat van. “Je bent pas net samen, en waarom zou je?!” Ik snap de vragen en als vrienden moet je die kunnen stellen, maar het ging helaas veel verder dan dat. Ze werden boos op me. Er ontstond discussie en we hebben schreeuwend aan het kerstdiner gezeten met elkaar. Ik ben opgestapt en weggegaan en heb ze zeker een half jaar niet gesproken.

Toen ik uiteindelijk zwanger was, was ik erg verdrietig. Voor mijn gevoel had ik niemand om het mee te delen en voelde ik spanning toen ik aan hen liet weten dat ik zwanger was. Het leek goed te komen, want ze waren blij voor me. Maar toch knarste er wat: ze waren wel heel gemeen geweest over, destijds, mijn ongeboren kind. Tenminste, zo voelde het een beetje. Gedurende de hele zwangerschap heb ik weinig tot niets meer van ze gehoord. Het was een wisselwerking van energie die ik er niet meer instak, en zij duidelijk ook niet. Mede hierdoor had ik een hele eenzame zwangerschap en werd ik depressief. Ik had het gevoel dat ik niemand meer had en dat ik de struggles van het zwanger zijn zelf en alleen moest overwinnen.

Hoe het voor me was om zwanger te zijn én ook een bedrijf te runnen? Dat vertel ik jullie volgende week.