Opgebiecht: mijn kind is niet meer blij met cadeaus

Hij is ons enige kind en hoeft dus nooit iets met iemand te delen. We weten nog niet of er ooit een tweede komt. Mijn ouders zijn dol op hem, mijn schoonouders ook. En omdat wij de enigen in de familie zijn met een kind, krijgt hij alle aandacht. Dat snap ik ook wel, maar het heeft zo zijn keerzijde. Afgelopen Sinterklaas was het eigenlijk gewoon niet leuk meer. Twee dagen lang langs beide families en overal bergen cadeaus. Hij werd er letterlijk verveeld van. Verveeld van cadeaus uitpakken! Dat is toch te gek voor woorden?

Ik merk dat cadeaus hun glans verliezen. Waar andere kinderen staan te stuiteren om een nieuwe knuffel of een spelletje, zie ik mijn kind een beetje doen alsof hij blij is bij het zoveelste pakje van de familie. Netjes “dankjewel” zegt hij altijd (dat heeft hij gelukkig wel geleerd) maar de oprechte blijdschap is eraf. En ook thuis zijn wij misschien te toegeeflijk. Een autootje omdat hij zo lief had geholpen, of een pop omdat ik niet wilde dat hij jaloers zou zijn op zijn vriendje. Kleine dingen, maar wel vaak. En zo kweken we misschien een kind dat gewend is dat elke wens vervuld wordt.

Zijn er meer ouders van een enig kind die dit herkennen? Waar trek je de grens tussen verwennen en verpesten?

Heb jij ook iets op te biechten? Stuur anoniem je verhaal naar info@mamaplaats.nl