Hoezo medicijnen? Ik ben toch niet gek!!! Deel 2

Ik hoorde natuurlijk helemaal niks van wat ze zeiden. Als in: ik hoorde geluid, maar verstaan deed ik ze niet. De woede was te groot om nog samenhangend te kunnen denken. Onderaan de trap hoor ik mijn moeder een smeekbede eruit prevelen… Het boeide me allemaal niet. Jullie hebben mij verraden!

Wat er daarna gebeurde, is één grote waas. Ik weet dat ik uit mijn dak ging: lopen schreeuwen en vloeken en geëist dat ze vertrokken. Geroepen dat ze me hadden verraden en dat ik ze nooit meer wilde zien. Geen woord konden ze ertussen krijgen en ik ben naar boven gestierd, mezelf op het bed gelanceerd (gek hoe ik op dat moment wel ineens zonder problemen mij kon bewegen, hihi) en gaan zitten mokken.

Onderaan de trap hoor ik mijn moeder een smeekbede eruit prevelen: dat ze niet wisten dat ik er zo zwaar aan tilde en dat ze alleen maar wilde praten en zich zorgen maken. Het boeide me allemaal niet. Jullie hebben mij verraden! Achter mijn rug om zitten jullie te praten over mij en zonder enige notie willen jullie me gewoon in een hoekje drijven met z’n allen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen, dat zeggen ze… Dit is waar. Ik maakte emotioneel gezien sprongen waar ik zelf duizelig van werd. Maar ik hield voet bij stuk: ze moesten weg!

Ik hoor in de gang dat ze tegen mijn vriend zeggen dat ze beter kunnen vertrekken, want blijven werkt averechts. De deur sluit en het is stil in huis.

Dagen gehuld in stilte tussen hem en mij volgden. Ik kon niet verkroppen hoe hij me zo voor het blok had kunnen zetten en het gevoel van eenzaamheid werd groter. Ook het gevoel dat ik in de weg zat en overbodig was, werd massaal en de olifant in de kamer kon niet meer genegeerd worden.

We hadden sowieso een afspraak bij de verloskundige en ik kon hem niet ontzeggen daar niet bij te mogen zijn. Elke afspraak heeft hij me al bijgestaan, elk gesprek was hij actief aanwezig. Hij wilde alles zien, alles weten, vroeg de oren van een ieders hoofd om precies te weten hoe alles werkte en wat er gebeurde. Hij wist nog meer van zwanger zijn dan ik, want thuis verdiepte hij zich ook in grote stukken en onderzoeksverslagen om zoveel mogelijk kennis te vergaren. Wie ben ik dan om hem toegang te weigeren tot een afspraak die gaat over zijn ongeboren zoon?

Niet zo lang daarvoor kwamen er mondjesmaat wat zinnen voor tussen ons, en daar kwamen er nog meer. We zaten daar weer als partners, met het belangrijkste doel: het welzijn van onze baby. De verloskundige voelde al iets, maar ze hield haar mond. Tot hij zijn zorgen langzaam ter sprake bracht. Ik voelde me uiteraard weer bedrogen, maar minder omdat ik erbij zat.

De verloskundige zei voorzichtig dat ze me ook niet helemaal meer herkende. En het feit dat iemand die buiten ons gezin stond, iemand met een aangeboren voelspriet (want anders doe je zulk werk niet met passie) voor kleine veranderingen in moeder en kind, me vertelde dat ik niet oké was, maakte dat het wel iets meer realistisch werd. Niet dat ik mijn eigen partner niet geloofde, of mijn ouders, maar meer dat ik het niet wilde geloven. Ik vond mijn gevoelens terecht en dat van een ander veroorzaakte nog meer twijfel. Twijfel die ik er niet bij kon hebben. Terwijl die twijfel juist de twijfel was die nodig was.

Want twijfelen aan wat ik toen voelde, had wellicht wel de realisatie eerder gebracht dat er iets niet klopte en had me wellicht een ander inzicht gegeven. Wie weet? Wie weet had ik het zelf kunnen stoppen? Wie weet was het allemaal maar een boze droom geweest waar ik niet uit was ontwaakt en had die twijfel me wakker geschud?

“De psychiater en arts die daar zaten, vonden dat ik er zo slecht aan toe was, dat ik maar een fractie verwijderd was van verplichte opname!”

Uiteindelijk, achteraf gezien, is het maar goed dat het is gebeurd. Voor mij dan, want die trauma’s etc., daar moest natuurlijk wel wat mee gedaan worden. En had ik dat wel gedaan, uiteindelijk? De intentie was er, maar zo zijn er ook zat excuses die ervoor zorgen dat het een “komt later wel” of een “komt nu niet uit” wordt.

Op dat moment dacht ik daar niet aan. Ik was zwanger en ik wilde me daarop focussen en ik wilde een oplossing zodat ik niet meer in de weg van mijn gezin stond. De verloskundige hoorde hem aan en stelde een paar vragen, daarna heeft ze alle toeters en bellen ingeschakeld. Direct door naar de huisarts en vanaf daar een doorverwijzing naar de Pop-Poli.

Even was het rustig, want de afspraak duurde natuurlijk even. Maar eenmaal daar: de schrik van mijn leven. De psychiater en arts die daar zaten, vonden dat ik er zo slecht aan toe was, dat ik maar een fractie verwijderd was van verplichte opname!

Say what?!!!! Hallo, ik ben toch niet gek?!!! Nou, het gevoel dat ik daar kreeg, maakte dat ik toch echt dacht dat iedereen dat wel vond. Ik moest acuut aan de antidepressiva en dan beginnen met een lage dosis, vanwege de gewenningsverschijnselen/bijwerkingen in combinatie met de zwangerschap, en daarna zou het stapsgewijs opgehoogd worden.

“Alsof ik verplicht aan de drugs moet en hij dus als een soort van junk geboren wordt…”

Ho even! Is het gevaarlijk dan? “Nou ja, uhhhh, er zijn geen bewijzen dat het de vrucht kwaad kan doen, maar we nemen liever geen risico en ook komen er extra controles om de baby in de gaten te houden. Ow ja, en een thuisbevalling zit er ook niet in omdat de baby na geboorte onder controle moet blijven vanwege ontwenningsverschijnselen.”

Oké, op dat moment kwam de drang om te vluchten zo ontzettend sterk naar voren! Ik heb me echt vast moeten houden aan de stoel om me te bedwingen. De angst was zichtbaar te lezen op mijn gezicht, maar ook bij mijn partner. Ik had hem nog nooit zo bang gezien. Maar als hij bang is, is het wel heel eng. En als hij bang is, dan moet ik wellicht wel echt vluchten, want dan is het toch echt te heftig?

Nee, dit kon niet echt zijn! Dit was allemaal gewoon een slechte droom. Maak me wakker! Met de vorige zwangerschap heb ik misschien drie keer een paracetamol geslikt en nu ga je me zeggen dat ik me vol moet duwen met een antidepressivum waarvan eigenlijk niet zeker is of het schade bij mijn kind kan veroorzaken? Waarvan er een sterk vermoeden is dat hij na geboorte ontwenningsverschijnselen zal krijgen? Alsof ik verplicht aan de drugs moet en hij dus als een soort van junk geboren wordt en moet afkicken? Nee, dit kon echt niet!

Maar ik had geen keuze meer. Denk ik… Want vanaf dat moment werd alles een waas en de rest van het gesprek heb ik alleen maar de tranen nog over mijn wangen voelen rollen en met wanhoop naar mijn partner gekeken. Her en der nog antwoord gegeven op een vraag, maar welke dat waren? Ik weet het niet meer.

Binnenkort komt het slotdeel, deel 3, online. Allen dank voor het lezen en de bemoedigende woorden ❤