Jasmina Borgeld: “De kracht van een klein meisje…”

Mijn vader startte opnieuw met zware chemokuren. De medicijnen maakten hem misselijk, zwak en moe, maar hij bleef vechten. Daarna volgden vijfentwintig bestralingen, die hem nog verder uitputten. Ik zag hoe de behandelingen hem sloopten, hoe hij steeds bleker werd en zijn energie verloor. Maar toch wilde hij doorgaan, omdat hij wist dat er iets groters op hem wachtte: zijn eerste kleinkind.

De chemo die hij kreeg kon schadelijk zijn voor de baby in mijn buik. Ik mocht hem niet knuffelen, geen kus, zelfs zijn hand niet vasthouden

Voor mij voelde het soms alsof ik alles van een afstand moest ondergaan. Ik mocht hem niet knuffelen, geen kus, zelfs zijn hand niet vasthouden. De chemo die hij kreeg kon schadelijk zijn voor de baby in mijn buik. Zelfs het toilet moest eerst worden schoongemaakt voor ik het kon gebruiken. Juist in een periode waarin ik hem zo graag dichtbij wilde hebben, moest ik afstand houden. Het voelde onnatuurlijk en koud, maar noodzakelijk.

Wat ons allemaal overeind hield, was het vooruitzicht dat hij opa zou worden. Vanaf het begin zei hij dat het een meisje zou zijn. Ik probeerde hem nog op een dwaalspoor te zetten door een blauwe kinderwagen te kopen, maar hij had gelijk. Hij zou nana worden van zijn eerste kleindochter. Toch bleef er altijd een knagende angst in mij: wat als hij haar nooit zou leren kennen?

Toen Farah werd geboren, veranderde alles. Het geluk in de ogen van mijn vader toen hij haar voor het eerst vasthield, vergeet ik nooit meer. Hij straalde, en vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Soms betrapten we hem er zelfs op dat hij haar wakker maakte, gewoon om haar nog even vast te houden. Farah was zijn alles en hij de hare. Hun band was vanaf het eerste moment intens. Alsof ze wisten dat hun tijd samen bijzonder en misschien wel beperkt zou zijn.

En toch leek het even alsof we de strijd aan het winnen waren. Een paar maanden na haar geboorte kregen we te horen dat de behandelingen aansloegen. De tumor in zijn long was kleiner geworden, zichtbaar geslonken op de scan. Ik zal nooit vergeten hoe mijn moeder opgelucht ademhaalde en mijn vader voor het eerst sinds lange tijd weer lachte zonder schaduw in zijn ogen. We voelden hoop. Hoop dat hij haar zou zien opgroeien, dat mijn ouders samen van hun rol als nana en nanie ( opa en oma) konden genieten. Het leek alsof er weer toekomst was.

Toen ik mijn moeder hoorde fluisteren dat papa Farah niet zou zien opgroeien, brak ik

Toen Farah een half jaar oud was, liep mijn contract af en besloot ik bewust een stap terug te doen. Voor het eerst in jaren koos ik ervoor om niet door te jagen, niet koste wat kost vast te klampen aan werk en zekerheid, maar om tijd te maken. Tijd met mijn meisje. Bewust bij haar zijn, haar ruiken, haar lachen horen, haar kleine ontdekkingen zien.

Maar drie maanden later sloeg het noodlot opnieuw toe. Tijdens een vakantie in Suriname begonnen de klachten. Mijn vader hoestte veel en klaagde over zware hoofdpijn. Hoofdpijn die zo intens was dat hij soms niet uit bed wilde komen, niet eens wilde videobellen met Farah,  terwijl hij normaal niet kon wachten om haar te zien. We hielden onszelf voor dat het misschien een infectie was, dat zijn weerstand gewoon laag was door alle behandelingen en de lange reis. Maar diep vanbinnen voelden we dat het foute boel was.

Niet lang daarna kregen we de bevestiging. De tumor in zijn long was opnieuw actief en was uitgezaaid naar zijn hersenen. De arts vertelde ons dat er geen genezing meer mogelijk was. Hooguit nog een paar bestralingen en immunotherapie om tijd te rekken, maar zonder garanties. Het voelde alsof de grond opnieuw onder ons vandaan werd getrokken. Ik moest mijn zusje bellen met het nieuws en bleef verrassend sterk tijdens dat gesprek. Maar toen ik mijn moeder hoorde fluisteren dat papa Farah niet zou zien opgroeien, brak ik.

’s Avonds kwamen de tranen. De angst dat mijn vader zijn kleindochter niet zou zien opgroeien, vermengde zich met mijn eigen verlammende angst om háár te verliezen. Het was alsof verlies ons op alle fronten achtervolgde. Ik stond ’s nachts naast haar bedje om te kijken of ze nog ademhaalde, luisterde naar elk kuchje, elk zuchtje. De dood had zich in mijn hoofd genesteld, en ik wilde haar ook koste wat kost beschermen. Ik had al zoveel verloren en was bang om haar ook nog eens te verliezen. 

Ik wist: als ik ergens nooit spijt van wilde krijgen, dan was het van te weinig tijd samen met mijn dochter

Die eerste maanden waren een wirwar van emoties. Onbeschrijfelijke vreugde omdat mijn grootste wens eindelijk was uitgekomen, en tegelijkertijd paniek die me soms verlamde. De liefde voor Farah was zó groot dat het me benauwde. Terwijl mijn vader dankzij haar juist weer nieuwe kracht vond, moest ik leren om de angst een plek te geven. Want Farah had een moeder nodig die van haar genoot, niet eentje die gevangen zat in zorgen.

Die keuze om te vertragen en bewust te leven met mijn dochter kwam niet voort uit gemak, maar uit liefde. Ik wist hoe kwetsbaar het leven was. Hoe snel alles kon kantelen. Hoeveel pijn het doet om iemand te verliezen, of zelfs de angst te voelen dat je iemand kúnt verliezen. En ik wist ook: als ik ergens nooit spijt van wilde krijgen, dan was het van te weinig tijd samen met mijn dochter.

Farah bracht licht in een tijd die zo donker had kunnen zijn. Voor mijn vader, maar ook voor mij. Zij was het bewijs dat hoop ( haar 2^e naam is Hope) sterker kan zijn dan angst. Zij liet me zien dat liefde groter is dan de schaduw die over ons heen hing.

En toch… die strijd tussen liefde en verlies, tussen vertrouwen en angst…die bleef me achtervolgen….

Lees ook

Jasmina Borgeld: “Waar hoop veranderde in vreugde”

Lees ook

Jasmina borgeld: “Tussen tranen, weeën en liters bitterlemon”

Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar.

Er is een tijd geweest waarin ik écht geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.

Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat 1 op de 6 stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik één van die zes was.

En omdat ik wil dat jij die dit leest en die zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht, weet dat je niet alleen bent.

Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert. Ik neem je dus in mijn columns mee in het fertiliteitstraject. 

Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat als je midden in deze crisis zit…er wellicht nog niet aan toe bent.

Veel liefs,

Jasmina