Deel 4 – het telefoontje met wat Lara heeft…

Ze maakten een MRI van Lara’s hoofd na twee dagen, onder narcose en in het Prinses Máxima Centrum dat naast het WKZ ligt. Via de regenboogbrug gingen we die kant op. Lara werd onrustig van het gehobbel met het bed.

Op de MRI was vocht te zien rondom haar kleine hersenen. Een dag daarna hebben ze met een wattenstaafje een swab bij Lara afgenomen, rectaal. Dit hebben ze onderzocht. Mijn man belde even later; ik was thuis, dus mijn hartslag schoot omhoog. Is er wat met Lara aan de hand? Ik nam op en mijn man zei: “Weet je wat Lara heeft?” Ze heeft het rotavirus.

Huh, het rotavirus? Dit is iets waar we, voordat Romee werd geboren, amper van hadden gehoord. Maar sinds begin 2024 bieden ze het rotavirusvaccindrankje aan bij het consultatiebureau. Romee heeft dit gekregen op de woensdag voordat Lara zieker werd. Maar Lara was toen al ziek, dus kon het niet van haar hebben. Dit bevestigden de artsen ook.

Het rotavirus gaat normaal gepaard met overgeven en diarree, wat Lara ook had. Maar bij de meeste kinderen is dit een paar dagen en dan gaat het weg. Lara had echter de domme, stomme pech dat dit een infectie heeft veroorzaakt in haar kleine hersenen. De kans dat dit gebeurt, is zeer zeldzaam. Op de MRI konden ze dus het vocht zien waar de infectie in zat. Ook zagen ze een verdikking van de zenuwbanen in haar hoofd. Dit alles zorgde ervoor dat haar immuunsysteem verzwakt was en de verbindingen in het hoofd van Lara zoals eten, bewegen en praten allemaal even uitgeschakeld waren. Ze hadden veel tijd nodig om weer op te starten. Maar hoeveel tijd, was nog niet duidelijk…

Een gesprek met de artsen volgde. Ze konden ons niet vertellen hoe Lara hieruit zou komen. Ze zagen dat elk kind dat zoiets meemaakte als Lara, als het voorkwam, er op een andere manier uitkwam. Dat hield in dat we niet zouden weten of Lara ooit nog kon lopen, praten of bijvoorbeeld kon dansen, waar ze gek op is.

Je wereld zakt onder je voeten vandaan.

Ga je ooit nog “papa en mama” horen? Gaat ze ooit nog “hou van jou” kunnen zeggen? Of gaat ze ooit nog op je af kunnen lopen en je een dikke knuffel kunnen geven?

Tot overmaat van ramp werd Lara onrustiger. Ze kreeg een delier, haar bewegingen namen (ongecontroleerd) toe, ze huilde veel. Ze kreeg medicatie om haar rustiger te maken. Nog meer medicijnen in dat kleine lichaampje. Maar het hielp wel. Ondertussen praatten wij veel tegen Lara overdag, als we bij haar waren. We vertelden haar over haar zusje, over wat ze leuk vond en dat wij er altijd voor haar zouden zijn.

’s Nachts sliep ze redelijk goed. Alleen werd ze onrustig (zowel overdag als ’s nachts) als haar bloeddruk automatisch werd opgemeten of als de sondevoedingspomp piepte. Ze bleef dan even onrustig.

Ondertussen ontvingen we veel lieve berichtjes en mooie woorden, kaartjes en mooie ballonnen voor ons en voor Lara. Die doen je ontzettend goed als ouder.