Hoezo medicijnen? Ik ben toch niet gek!!!

Mijn partner “klaagde” al een tijdje over dat ik zo anders was, zo neerslachtig en deprimerend. Ik zag het als klagen, want ik zag het zelf niet zo. Hij overdreef, was zelf ook niet vrolijk en voor mijn gevoel projecteerde hij het op mij. Ik voelde me gewoon binden met de kleine in mijn buik, genoot nog steeds van de regen die op de overkapping druppelde en ga zo maar door. Ja, ik was moe en had veel klaagjes wat betreft pijn en ongemak. Niet gek, deze zwangerschap volgde praktisch direct op de vorige tenslotte. Er zit nog geen elf maanden verschil in leeftijd tussen de twee jongens. Ik was ook vaker moe, kon m’n draai niet vinden in bed, op de bank of waar dan ook. Rusten gebeurde dus weinig en dat ik amper m’n bed uit wilde komen vond ik dan ook niet gek. Joh, ik kwam er toch gewoon uit? Ik moest wel, ik had tenslotte nog een baby om voor te zorgen.

Meer en meer vulden de negatieve uitwisselingen onze dagelijkse communicatie en ik merkte steeds meer weerstand om dan ook communicatie te initiëren. Ik had geen zin om over koetjes en kalfjes te praten, ik maakte toch ook niet zoveel mee. Ik zat veel thuis en voelde me niet altijd even fit om zo ondernemend te zijn als voorheen. Ik wist dan ook wel dat ik meer afstand nam van hem en heb dit ook een paar keer aangegeven, iets wat hij ook deed. Gelukkig gaven we dus nog wel aan elkaar aan dat we eigenlijk de connectie met elkaar misten, maar veranderen deed het niet.

Ik vond dat pijnlijk en sloot me meer af, merkte bij hem steeds meer frustratie en had zelfs het idee dat mijn puberdochter zich wat meer terughoudend ging opstellen. Onze baby deed het goed, maar ik had niet het idee helemaal aan zijn behoefte te kunnen voldoen en dan ook nog rekening te moeten houden met de baby in mijn buik. Het was zo ontzettend veel allemaal. Te veel… Ik was gewoonweg niet genoeg!

Steeds meer kreeg ik het idee dat ik van alles overhoop haalde en dus zelf de chaos creëerde. Steeds meer kreeg ik het idee dat ik degene was die in de weg liep, waardoor er van alles in de soep liep. En steeds meer kreeg ik het idee dat hoe hard ik ook mijn best deed, het niet goed was en al verre van goed genoeg.
Maar owww, wat een rotgevoel, die schuld! Waarom kon ik het toch niet zelf? Al een paar keer was er een paniekaanval voorbijgekomen. Kleintjes, maar ze waren er. Ik hield het voor mezelf, wilde niet tot last zijn. Tot ik een mega-aanval onder de douche kreeg. Ik barstte in huilen uit en kreeg m’n ademhaling niet meer onder controle. Direct de telefoon gepakt en gebeld naar mijn vriend. Hij kwam meteen naar huis en ondanks dat dat een geruststelling was, ook instant schuldgevoel. Hij moest alles laten vallen en ik kon hem niet duidelijk vertellen wat er aan de hand was door gebrek aan lucht. Het was bizar eng: de lucht werd me ontnomen en mijn hartslag voelde als een interne moker op sloopslag. Maar ondertussen had ik ook nog onze baby, in zijn bedje, ontwaakt door mijn huilen. Ik kon niet naar hem toe, dit voedde de paniek extra natuurlijk. Hij kwam binnen en ik kon gelukkig wat kalmeren.

Maar owww, wat een rotgevoel, die schuld! Waarom kon ik het toch niet zelf? Waarom moest ik hem ermee belasten?

Uiteindelijk kwam er een dag die zo zwaar voelde. Niet eens omdat het een zware dag was, maar omdat de druk me te veel werd. Het gewicht dat al die tijd op mijn schouders hing, was niet meer te tillen. Ondanks dat ik mezelf dat had opgelegd. Zo gek eigenlijk, want heel veel van dat gewicht zijn overbodige dingen. Dingen die niet meer essentieel zijn, niet meer relevant, niet meer van belang, en toch dragen we allemaal van deze dingen mee. Onbewust vaak. Soms bewust, omdat we ons dat zelf dus hebben verplicht. Dingen die ik nu weet, maar toen helaas nog niet. Ik knakte en had besloten dat ik overbodig was, een last, een stoorzender en vooral een blok aan het been van eenieder om mij heen. Het was het beste als ik er niet meer was, daar waar mijn geliefden waren. Mijn mooie dochter, mijn lieve kleine zoontje en mijn wederhelft, de man waar ik gevoelsmatig echt een deel van mijn eigen ziel heb kunnen vinden.

…en hij gaat gewoon zitten koffieleuten?

Ik zag het niet als gevaarlijk, deze gedachtegang. Ik zou mezelf nooit wat aandoen. De realisatie dat de gevolgen daarvan zoveel pijn zouden veroorzaken bij de mensen om mij heen, die was tenslotte aanwezig. Ik wilde gewoon mezelf verwijderen uit hun levens, me afzonderen en ergens anders heen gaan. Ver bij hen vandaan, zodat zij een leven konden leiden zonder dat ik dat continu overhoop zou gooien en ze ongelukkig maakte met mijn aanwezigheid.

Met deze boodschap aan mijn partner vertrok ik met de auto. Even kijken of ik mijn hoofd weer een beetje kon legen en helder kon plannen hoe dit allemaal aan te pakken. Wat ik echter niet wist, is dat partnerlief zich helemaal kapot was geschrokken en bij hem de paniek had toegeslagen. Wat voor mij zo logisch klonk, was voor hem totaal vreemd in de oren en dusdanig alarmerend dat hij zich geen raad wist. Hij heeft mijn ouders gebeld en deze zijn direct naar hem toegekomen.

Compleet onwetend van wat zich thuis afspeelde, heb ik na een paar uur aan de dijk zitten en over het water staren er genoeg van. Ik had het koud, een houten achterste en de vermoeidheid sloeg toe. Op naar huis en morgen verder nadenken. Zoals gewoonlijk open ik de deur, had de extra auto voor de deur niet door en loop gewoon naar binnen. Alleen ineens hoor ik stemmen! Wat de *****!!! Meneer heeft maar zo gewoon mensen uitgenodigd en zit nu lekker te babbelen in de tuin? Ik werd zo kwaad! Ik wilde serieuze actie ondernemen en probeerde een goed plan in elkaar te zetten, en hij gaat gewoon zitten koffieleuten?

Lees verder in het vervolg in deel 2 ❤ Binnenkort online…