Vertrouwen in mijn lichaam kwijt.

Na zoveel geluk, dat het is gelukt. Na toch wel zes maanden proberen (ja, ik weet: dit is normaal), maar het voelde zo lang als je hoopt.

Na het zien kloppen van het hartje.
Na alle vermoeidheid. En onzekerheid.

Toch een miskraam.

Met zes weken en vijf dagen hadden we de eerste echo. Toen zijn we teruggezet naar vijf weken en vijf dagen. Maar we hebben het hartje mogen zien kloppen — wat een cadeautje was dat voor ons.

Maar tijdens de vitaliteitsecho bleek dat het vruchtje is gestopt met groeien vanaf zes weken en twee dagen. Vier dagen nadat wij dit hartje mochten zien.

En als ik terugkijk, dan klopt het. Ja, ik was niet meer moe, ik ben nooit misselijk geweest, mijn gevoelige borsten waren afgenomen. En toch bleef ik het aanpraten: dat ik moest slapen tussen de middag, even knijpen in m’n borsten — ja, toch wel gevoelig. Ik wilde de symptomen zo graag.

Maar de vraag bleef: waarom stoot mijn lichaam het vruchtje niet af? Waarom duurt het zó lang?
Ik heb 3,5 week gewacht. Geen enkel beetje bloedverlies gezien. Ik hoopte zo op een natuurlijk proces. Ik hoopte zo dat mijn lichaam dit voor mij zou doen. Maar het ging niet. Bij de gynaecoloog kreeg ik medicijnen. Maar wil ik dit? Nee.

Maar ik wil dit afsluiten. Ik wil verder gaan.