Het besef dat mijn dochter dit ook gaat overkomen, maakt me woest

Maar toch wil ik je uitnodigen om hetzelfde gesprek bij jou aan de keukentafel te voeren.

De maatschappelijke discussie die los is gekomen door deze vreselijke gebeurtenissen over de veiligheid van vrouwen is ontzettend waardevol én nodig.

1 op de 3 vrouwen in Europa te maken heeft gehad met fysiek, psychisch en/of seksueel geweld.

En ik durf te beweren dat 100% van de vrouwen ervaring heeft met seksueel overschrijdend gedrag (variërend van vervelende opmerkingen op straat tot ongewenst aanraken)

Ga maar na: ken jij vriendinnen, collega’s of geliefden die dit niet hebben meegemaakt? En waarschijnlijk heb je zelf ook genoeg vervelende ervaringen gehad.

Ook ik kan helaas een lange lijst geven van vervelende en grensoverschrijdende ervaringen.

Mannen

Het wordt steeds duidelijker dat dit gesprek niet compleet is zonder de stem van mannen. Voor echte verandering is het belangrijk dat ook zij zich ook bewust zijn van dit probleem en zich uitspreken. Want het is geen vrouwenprobleem, maar een maatschappelijk probleem.

Want of je nu man of vrouw bent: er zijn vrouwen in je leven van wie je zielsveel houdt. Je dochter, je partner, je zus, je vriendin.

En besef dit: je dochter gaat dit ook meemaken. Maakt je dat niet woest?

Tijd voor een gesprek aan de keukentafel!

Ik wil je graag vertellen over het gesprek dat ik thuis had met mijn partner. Voor mij was het belangrijk dat hij echt begreep hoe serieus dit probleem is en hoe absurd het is dat ik niet vrij ben om te gaan en te staan waar ik wil, wanneer ik dat wil. Ik wilde meer begrip en empathie!

Maar eerlijk gezegd , de start van het gesprek liep niet bepaald soepel.

Ik gooide hem voor de voeten hoe frustrerend ik het vond dat hij zo laconiek reageerde toen ik zei dat ik ’s avonds niet ga hardlopen omdat ik me niet veilig voel (we wonen in een buitengebied). Voor hem is het vanzelfsprekend om ook in het donker een rondje te rennen en daarna ook nog een duik te nemen in het meer, zonder er ook maar een seconde bij stil te staan.

Ik zei dat hij geen idee heeft hoe irritant het is dat ik in de avond of nacht altijd moet nadenken welke route ik fiets. Ik luister dan zeker geen muziek, maar scan voortdurend de straat en bij elke persoon maak ik, onbewust en geheel op automatische piloot, een risicoanalyse.

De laatste kilometer naar ons huis is onverlicht. Dat stuk fiets ik als een malle met mijn hart in mijn keel. Ik haal pas weer opgelucht adem bij de eerste lantaarnpalen. Ik wil me niet laten beperken, maar elke vrouw weet: het risico is er altijd. Terwijl hij dat stuk fiets in een normaal tempo met een koptelefoon op, gewoon ontspannen.

Lees ook

Reflectiemoment voor de tent

Lees ook

De zomer legt onze rolpatronen bloot

Ik riep hoe bizar het is dat ik een waslijst aan vervelende ervaringen heb meegemaakt en dat ik daar absoluut geen uitzondering in ben..

Hij voelde zich overvallen en aangevallen, reageerde defensief en zei dingen die me alleen maar bozer maakten.

Op dat moment besefte ik: hij heeft écht geen idee hoe het is.

Toch kwamen we uiteindelijk nader tot elkaar. Toen ik rustiger kon uitleggen (zonder verwijtende toon) dat dit onderwerp veel emoties oproept en dat ik graag wil dat hij begrijpt hoe serieus dit is, konden we er beter over praten. Ik vertelde hem dat ik hoop dat hij op zijn manier ook een bijdrage wil leveren om er iets aan te doen.

Voor hem was het lastig om zich echt in te leven, omdat hij dat gevoel van onveiligheid gewoonweg niet kent in zijn dagelijks leven. Pas toen hij het vergeleek met een situatie in Chicago, waar hij ’s avonds door een wijk liep die als onveilig bekend stond en zich constant gespannen voelde, kon hij zich meer inleven. Alleen een groot verschil is, zijn angst ging over de kans om in elkaar geslagen te worden en beroofd. Voor vrouwen gaat het vaak over het risico op seksueel geweld.

Uitnodiging aan jou!

Ik wil jou uitnodigen om dit gesprek aan je eigen keukentafel met jouw man te voeren. Begin niet met verwijten (leer van mij ), maar start met je eigen gevoel en ervaring.

Vraag je man: kun jij een moment terughalen waarop je je écht onveilig voelde op straat? Dat je constant om je heen keek, de spanning voelde oplopen als iemand je van achteren naderde en je pas weer ontspannen kon ademhalen toen je veilig thuis was? En stel je dat gevoel eens opnieuw voor.

Zo voelen vrouwen zich regelmatig op straat. Absurd toch?

Wat wil je dat ik doe?

Mijn partner vroeg me op een gegeven moment: “Maar wat wil je dan dat ik doe? Ik vind het erg, maar wat moet ik ermee?”

Een goede vraag, waar ik ook even over na moest denken. Maar ik heb inmiddels een paar dingen op een rij gezet die jij ook kan delen met jouw man.

• Luister en geloof vrouwen als ze ervaringen delen, zonder meteen te bagatelliseren (“zo erg zal het toch niet zijn”) of op te lossen. probeer het écht te begrijpen en toon empathie.
• Spreek erover met andere mannen: normaliseer dat dit gesprek niet alleen bij vrouwen hoort. let op je taal en gedrag. Geen ‘grapjes’ die seksistisch zijn, ook niet in mannen gezelschap.
• Spreek anderen aan als je grensoverschrijdend gedrag ziet of hoort. Zelfs kleine opmerkingen (“hé, dat is niet oké”) maken een groot verschil. Ben je ook bewust van je eigen aanwezigheid. Loop ‘s avonds niet vlak achter een vrouw, haal haar in met een boog.
• Leer je kinderen respect voor grenzen: laat je kinderen zien dat het normaal is om “nee” te zeggen en dat hun grenzen altijd gerespecteerd moeten worden. Praat over consent en veiligheid. Maak het onderdeel van het dagelijkse gesprek, niet iets eenmaligs.
• Wees een voorbeeld: hoe jij vrouwen behandelt, je partner en anderen in je omgeving, is een directe les voor je kinderen.
• Ondersteun initiatieven of campagnes die zich inzetten voor de veiligheid van vrouwen en ga naar demonstraties, toon je betrokkenheid.