Deel 3 – De afspraak bij de fertiliteitskliniek

In het ziekenhuis

Daar melden we ons dan, samen, in het ziekenhuis, bij de fertiliteitskliniek. Wie had dat gedacht? Ik niet in ieder geval en mijn vriend al zeker niet. Maar toch zijn we hier en wat vind ik het fijn om samen met hem hier te mogen zijn, hoe dubbel ook! Hij schrijft zich in bij de balie en we moeten allebei nog een foto maken hierna mogen we plaatsnemen in de wachtkamer. Het is rustig maar toch loopt het al uit. Na wat kletsen en afleiding zoeken komt de vrouwelijke arts ons halen, ze is een stuk ouder als wij maar enorm aardig.

Hoe ongemakkelijk ik het idee ook vond om te praten over onze intimiteit en alles wat erbij kwam kijken het afgelopen jaar, mijn cyclus, de bloedingen, de ovulatietesten maar het viel me alles mee. Er werd een inwendige echo gemaakt, ja die was iets anders als vorige keer. Niet alleen de manier waarop ik daar lag want het leek wel een gymnastiek les zo met die benen omhoog, nee ook de uitslag van de echo was anders als vorige keer. Op beide eierstokken waren meer als 20 follikels zichtbaar, ‘dit ziet er toch uit als PCOS’ geeft de arts aan. Ze wilt verdere uitleg geven aan het tafeltje waar mijn vriend zit te wachten.

‘Je hebt PCOS’ zei de arts. ”De uitblijvende menstruaties, de klachten die je hebt en de echo bevestigen dit maar toch wil ik ook nog even breed bloedonderzoek doen om een compleet beeld te krijgen van jouw situatie. We kunnen een eisprong opwekken met behulp van medicatie; Letrozol of Clomid.” Er viel een korte stilte en ik voelde hem al aankomen;

Vanwege uw te hoge BMI gaan we hier nog niet mee beginnen, u zult eerst moeten afvallen

SprankjeHoop

Oke denk ik, precies zoals ik eigenlijk al had verwacht. De arts verteld dat er enkele ziekenhuizen zijn die zich niet zo streng aan BMI grenzen houden en benoemd dat ik vrije keuze heb in waar ik wil worden behandeld. Ik mag erover nadenken en bloed laten prikken, 10 september hebben we dan telefonisch contact met elkaar om de uitslag hiervan te bespreken.

Op weg naar huis

Ik rijd en mijn vriend zit naast me, na het instappen geeft hij een aai over mijn rug zo weet ik dat hij er voor me is. Beide vergeten we het parkeerkaartje te betalen dus ik moet weer terugrijden om dit te doen. Wanneer we de parkeerplaats verlaten vraagt hij of het gaat, ik knik enkel ja en weet niet wat ik moet zeggen. Ergens wil ik huilen en ben ik boos. Ik begrijp dat er meer risico’s zijn tijdens een zwangerschap en geboorte bij een hoog BMI maar het voelt zo oneerlijk dat een ander te touwtjes in handen heeft over jouw leven, jouw lichaam en jouw keuzes. Hij zegt ”als jij naar een ander ziekenhuis wilt gaan dan doen we dat, we doen dit samen”. Alleen dat gaf me op dat moment rust, gelukkig want dit ziekenhuis is ruim een uur van huis vandaan en we zullen er echt samen voor moeten gaan.

Lees ook

“De dag van mijn allereerste onderzoek vanwege een uitblijvende cyclus”

Thuis

Mijn vriend gaat even zijn eigen ding doen, met zijn auto bezig. Ik weet eigenlijk niet eens meer goed wat ik heb gedaan… Ik herinner me vooral het verdrietige gevoel, ik luisterde muziek en maakte thuis schoon iets wat ik altijd doe om me fijner te voelen want dan ben ik lekker bezig en hoef ik niet te denken over alles wat er anders continue in mijn hoofd omgaat. Af en toe pink ik een traantje weg. De dagen erna sliep ik slecht, het voelt alsof ik niets over mijn eigen lichaam te zeggen heb.

Voor nu moet ik weer wachten tot 10 september en hopelijk kunnen we hierna weer verder vooruit kijken…”