Beeld: Denise
Lara werd opgenomen op de spoedeisende hulp van het UMC (wat naast het WKZ zit). Samen met mijn man hebben we de hele tijd bij Lara gezeten om haar gerust te stellen tijdens de momenten dat ze jammert. We merkten aan haar dat ze het vervelend vond dat haar bloeddruk werd op gemeten of als ze iets kwamen toedienen in het infuus, het jammeren nam dan flink toe. Ze bewoog zoveel tijdens het jammeren dat we haar meerdere malen goed hebben moeten leggen in haar bed. Ondertussen hadden we nauw contact met familie via whatsapp. Iedereen leefde mee, ook zeker in angst, met wat er nou was met Lara. Ik ben uiteindelijk naar huis gegaan om bij Romee te zijn. Moeilijk was het om afscheid te nemen van Lara en mijn man..
Lara werd die nacht van het UMC via een lange tunnel onder de grond naar het WKZ gebracht. Ze hebben daarna een ruggenprik gezet om hersenvocht af te nemen. Ook kreeg ze een sonde voor sondevoeding en ze kreeg een katheter voor haar urine. Mijn man kon bij haar slapen op de kamer die nacht.
De volgende ochtend ben ik weer naar het WKZ gegaan, bepakt en bezakt met spullen voor Lara en mijn man. Met buikpijn en een misselijkheidsgevoel, eten ging niet tot nauwelijks.
Die dag spraken we veel artsen. Ze spraken uit wat hun vermoedens waren wat er aan de hand kon zijn. Je gaat zelf ook googlen, en google is dan niet je beste vriend. Lara heeft al die tijd wel zelfstandig geademd gelukkig. Ze namen weer bloed af, meetten weer haar bloeddruk, temperatuur en saturatie. Alles was oke. De aanvallen waren weg, maar ze jammerde nog wel veel. Uit voorzorg kreeg Lara antibiotica en medicijnen om er voor te zorgen dat haar lichaam niet tegen zichzelf begon te vechten, wat het uiteindelijk toch wel deed.
Die hele dag konden we amper eten, en huilden veel. De verpleegkundigen waren heel lief en stelden ons gerust. Ze deden met de artsen hun best om er zo snel mogelijk achter te komen wat er aan de hand was om een passende behandeling te starten.
Deel 1 –Lara’s eerste dagen ziek..
Deel 2 – De eerste nacht in het ziekenhuis en de ambulance rit naar het WKZ
Lara bleef die dagen daarna stabiel, reageerde helaas nog steeds niet op ons/ medewerkers van de afdeling. Wel merkten we nog steeds dat ze aanraking en activiteit rondom haar heen niet fijn vond, dit maakte haar onrustig.
Mijn man bleef dag en nacht bij haar, ik probeerde ook regelmatig te komen als ik oppas had voor Romee. Iets wat je liever ook niet wil voor zo’n kleintje. Maar net zoals bij Lara vroeger was auto rijden niet Romee’s lievelings bezigheid, dit ging gepaard met veel huilen (door reflux).En als je dan een uur moet rijden met een huilende baby, is dat ook niet fijn. Maar door veel lieve familie konden we samen bij Lara zijn en pasten zij op Romee.
In deel 4 vertel ik over “het” telefoontje van mijn man wat Lara heeft…
Denise Brouwer
Serie Blogger
Hi! Ik ben Denise, ik heb een geregistreerd partnerschap met Lesley en wij zijn ouders van 2 prachtige dochters (maart 2022 en maart 2025). Volg ons avontuur van het ouderschap met een minder leuke bijkomstigheid: het plotseling ziek worden en revalidatie traject van onze oudste dochter.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Laat me slapen
Meer rust en structuur voor kinderen in december
Sinterklaas op haar manier