Beeld: henrieke-blokhuis
“Wat verlang ik soms naar dat veilige leven zonder angst en zorgen”
“Heel soms blader ik terug in mijn foto’s, naar toen alles nog “normaal en zonder zorgen” was. Ik kijk naar de vakantie van vijf jaar terug, toen er nog geen diagnose kanker in ons leven was en ook nog geen kindje vol met zorgen. Ik zoom dan in op ons viertjes. Als we toen eens hadden geweten wat ons de komende jaren allemaal te wachten stond… Ik zie een gelukkig gezinnetje zonder zorgen en angst voor de toekomst. Ik zie geen gebroken gezichten, maar blije kindjes en ouders. Wat wens ik ons soms nog weleens terug, gewoon even dat gevoel van geluk.
Ik denk dat iedereen weleens teruggaat naar een bepaalde tijd, terugdenkend aan hoe je toen nog niets wist van wat er die dag of week daarna zou gebeuren. Al is het maar een bevalling waar je weer even bij stilstaat, vaak als je kindje jarig is. Dat doe ik ook heel vaak: terug naar voor de bevalling, toen Kyano nog helemaal gezond en wel met twee werkende armpjes, longetjes en hersentjes in mijn buik zat. Toen ik nog een mooi en misschien wel perfect beeld van drie gezonde kindjes voor ogen had.
Zo denk ik dus heel vaak terug aan die tijd, vijf jaar geleden, voordat alles compleet anders werd. Toen er nog geen uitgezaaide kanker en een kindje met zorgen in ons leven waren. Begrijp me niet verkeerd: dit kindje, met of zonder zorgen, zou ik voor geen goud kunnen missen. Het gaat me echt om de angsten en zorgen om zijn kwetsbare leventje, en alles wat we al met hem hebben doorstaan. Wat verlang ik soms naar dat veilige leven zonder angst en zorgen… Gewoon je bed instappen zonder na te denken hoe je alle afspraken van de volgende dag of week door gaat komen. Zonder angsten voor scans, bloedprikken, ziekenhuizen, (slechtnieuws)gesprekken en vooral de onwetendheid van alles.
Ik zou er alles voor over hebben om me nog één dagje zo te mogen voelen.
Toch scroll ik ook vaak door de foto’s van de afgelopen vijf jaar. Ze doen pijn, heel veel pijn. Ik lees de pijn, angst en zorgen op onze gezichten af, bij ons allemaal.
Ik zie vooral heel veel ziekenhuizen, NICU, operaties, chemo’s, scans, bloedprikken, therapieën, opnames, verdriet en pijn voorbijkomen.
Maar tussen dit alles door zie ik ook gewoon ons.
Wij, die dit allemaal doorstaan. Ik zie dat we sterker zijn geworden door de jaren heen, misschien ook wel zelfverzekerder. En toch zie ik ook heel veel geluk, vooral geluk in de kleine dingen. We doen vaak leuke dingen zodra er een goede dag is.
Ik zou dit allemaal (nou ja, bijna alles dan) voor geen goud hebben willen missen. Want dit alles van de afgelopen jaren maakt ons gewoon “ons”. We zijn nog steeds samen en mogen al bijna vier jaar genieten van ons wonder Kyano, en vooral van elkaar. Dat is het allerbelangrijkste wat er is.
Zo voelt het dus toch wel een beetje als het perfecte beeld dat ik ooit voor ogen had, alleen dan net even op een andere manier. We weten allemaal dat gezondheid het allerbelangrijkste is, maar dat hebben we helaas niet voor het zeggen. Wij hebben meerdere keren ervaren dat ons leven in een enkel gesprekje zomaar op zijn kop kan worden gezet. De angsten en zorgen kunnen we niet zomaar even opzij zetten.
Maar we hebben wél een keuze hoe we hiermee omgaan. Dat is de ene dag makkelijker dan de andere, maar we zijn nog steeds ontzettend dankbaar en gelukkig met elkaar.”
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Eenvlinderuitvaart: “Waarom begraaf je het?”
Drie moeders over waarom zij geen sinterklaas vieren: “Teveel verdeeldheid”
Justm: “Ik maak mezelf en dit kleintje de belofte…”